The New York Times
ATHENS — Since the beginning of Greece’s financial crisis in 2010, two prime ministers have been swept from office after they were forced to adopt an unfeasible package of austerity measures in exchange for a bailout from the troika, as the eurozone authorities — the European Commission, the European Central Bank and the International Monetary Fund — are known. It pains me to watch the same fate befall a third prime minister, my friend and comrade Alexis Tsipras.
In July, when Mr. Tspiras was forced to capitulate to the troika’s latest “program,” it spelled the end of our government. It also caused a split in our party, Syriza, between those who reluctantly agreed to implement the program and the rest of us (approximately 40 Syriza members of Parliament, out of a total of 149) who did not. The general election set for Sept. 20 is a result of this crisis.
For my part, having resigned as finance minister over the troika’s ruthless, humiliating imposition, I plan to sit this one out. I will not contest my parliamentary seat in a sad election that will not produce a Parliament capable of endorsing a realistic reform agenda for Greece.
Nor can I support the adoption of a troika program that everyone knows is destined to fail. There was a clear consensus, shared not only by myself and Mr. Tsipras, but also by Germany’s finance minister, Wolfgang Schäuble, and officials at the International Monetary Fund, that the new bailout deal was not viable.
I will not, however, join those who think that exiting the eurozone, to bring about a major devaluation with a reintroduced drachma, is in itself a program for Greece’s recovery.
The cause of this continuing trouble for Greece lies in the eurozone’s existential crisis. The pioneers of the single currency, of whom Mr. Schäuble is the last active member, were undecided whether the euro should be modeled on the international gold standard of the interwar period or on a sovereign currency, like the dollar.
The gold standard relied on strict rules that were unenforceable during a crisis. In a severe downturn, these imposed the greatest burden on the worst-hit economies and thus made exit the only alternative to a humanitarian crisis. This is the reason that President Franklin D. Roosevelt took the United States off the gold standard in 1933, expanded the money supply and helped pull America out of the Depression.
A sovereign currency, or state money, demands a different, more flexible set of responses based on political union, as the French government and others have recently proposed. The great questions that Europe must answer are: What kind of political union do we want? And are we prepared to act quickly enough to prevent the fragmentation of the eurozone?
Europe’s indecision is a result of a deep rift between Berlin and Paris. Berlin has traditionally backed a rules-based eurozone in which every member state is responsible for its own finances, including bank bailouts, with political union limited to a fiscal overlord’s possessing veto power over national budgets that violate the rules. Paris and Rome, cognizant that their deficit position would condemn them to a slow-burning recession under such a rules-based political union, see things differently.
It was in the context of this standoff that Mr. Schäuble felt that accepting an alternative plan for Greece’s recovery, in place of the troika’s program, would weaken Germany’s hand vis-à-vis the French. Thus little Greece was crushed while the elephants tussled.
We had such a plan. In March, I undertook the task of compiling an alternative program for Greece’s recovery, with advice from the economist Jeffrey Sachs and input from a host of experts, including the former American Treasury Secretary Larry Summers, and the former British chancellor of the Exchequer Norman Lamont.
Our proposals began with a strategy for debt swaps to reduce the public debt’s burden on state finances. This measure would allow for sustainable budget surpluses (net of debt and interest repayments) from 2018 onward. We set a target for those surpluses of no more than 2 percent of national income (the troika program’s target is 3.5 percent). With less pressure on the government to depress demand in the economy by cutting public spending, the Greek economy would attract investors of productive capital.
As well as making this possible, the debt swaps would also render Greek sovereign debt eligible for the European Central Bank’s quantitative easing program. This in turn would speed up Greece’s return to the money markets, reducing its reliance on loans from European institutions.
To generate homegrown investment, we proposed a development bank to take over public assets from the state, collateralize them and so create an income stream for reinvestment. We also planned to set up a “bad bank” that would use financial engineering techniques to clear the Greek commercial banks’ mountain of nonperforming loans. A series of other reforms, including a new, independent I.R.S.-like tax authority, rounded out our proposals.
The document was ready on May 11. Although I presented it to key European finance ministers, including Mr. Schäuble, as the Greek Finance Ministry’s official plan, it never received the endorsement of our own prime minister. The reason? Because the troika made it abundantly clear to Mr. Tsipras that any such document would be seen as a hostile attempt to backtrack from the conditions of the troika’s existing program. That program, of course, had made no provision for debt restructuring and therefore demanded cripplingly high budget surpluses.
The fact that few people ever got to hear about the Greek plan is a testament to the eurozone’s deep failures of governance. If the “Athens Spring” — when the Greek people courageously rejected the catastrophic austerity conditions of the previous bailouts — has one lesson to teach, it is that Greece will recover only when the European Union makes the transition from “We the states” to “We the European people.”
Across the Continent, people are fed up with a monetary union that is inefficient because it is so profoundly undemocratic. This is why the battle for rescuing Greece has now turned into a battle for Europe’s integrity, soul, rationality and democracy. I plan to concentrate on helping set up a Pan-European political movement, inspired by the Athens Spring, that will work toward Europe’s democratization.
Naturally, this will take years to bear fruit — years that Greece cannot afford. In the meantime, I shall continue to promote our plan for Greece’s recovery as a true, viable alternative to the troika’s impossible program.
Yanis Varoufakis, a former finance minister of Greece, is an outgoing member of Parliament for Syriza and a professor of economics at the University of Athens.
Μετάφραση-διασκευή: www.thebest.gr
Γιάνης Βαρουφάκης στους New York Times: Ο Τσίπρας θα έχει τη μοίρα των πρωθυπουργών της τρόικας
«Με πονάει να βλέπω την ίδια μοίρα να περιμένει τον φίλο και σύντροφό μου Αλέξη Τσίπρα»
«Η μάχη στην Ελλάδα έχει μετατραπεί σε μια μάχη για την ακεραιότητα, την ψυχή, τη λογική και τη δημοκρατία στην Ευρώπη», γράφει ο Γιάνης Βαρουφάκης σε άρθρο στους New York Times, με τον τίτλο «Πώς η Ευρώπη συνέτριψε την Ελλάδα».
Σημειώνει πως «από την αρχή της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, το 2010, δύο πρωθυπουργοί αποχώρησαν από τη στιγμή που αναγκάστηκαν να αποδεχθούν το σκληρό πακέτο μέτρων που υποβλήθηκε από την τρόικα. Ίδια μοίρα περιμένει και τον Τσίπρα. «Με πονάει να βλέπω την ίδια μοίρα να περιμένει τον φίλο και σύντροφό μου Αλέξη Τσίπρα».
«Θα επικεντρωθώ στη δημιουργία ενός πανευρωπαϊκού πολιτικού κινήματος, εμπνευσμένου από την "Άνοιξη της Αθήνας", που θα εργαστεί προς την κατεύθυνση του εκδημοκρατισμού της Ευρώπης. Φυσικά, αυτό θα χρειαστεί χρόνια για να αποδώσει καρπούς – χρόνια που η Ελλάδα δεν θα αντέξει. Στο μεταξύ, θα συνεχίσω να προωθώ ένα σχέδιο για πραγματική, βιώσιμη και εναλλακτική λύση για την ανάκαμψη της Ελλάδας, κάτι που είναι αδύνατον να συμβεί με το πρόγραμμα της Τρόικας», σημείωσε .
Ο κ. Βαρουφάκης σημειώνει πως αν ο Σόιμπλε έκανε δεκτή μια άλλη λύση για την Ελλάδα, τότε θα έχανε έναντι της Γαλλίας. «Έτσι η Ελλάδα συνετρίβη από τους ελέφαντες», γράφει χαρακτηριστικά.
Ακολούθως αναφέρει αναλυτικά το εναλλακτικό πλάνο διάσωσης που είχε σχεδιάσει όσο ήταν υπουργός Οικονομικών με τη βοήθεια του οικονομολόγου Τζέφρι Σακς, του πρώην ΥΠΟΙΚ των ΗΠΑ Λάρι Σάμερς και του πρώην υπουργού Οικονομικών της Αγγλίας, Νόρμαν Λαμόντ.
Κάνει λόγο για την πρότασή του περί ανταλλαγής χρέους, χαμηλά πρωτογενή πλεονάσματα, μικρότερες μειώσεις στις δημόσιες δαπάνες, προσέλκυση επενδυτών, επιστροφή στις αγορές, ένταξη στον ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ, τη δημιουργία μιας «bad bank» και μεταρρυθμίσεις στη φορολογία.
Γράφει για το πλάνο ο κ. Βαρουφάκης:
«Το πλάνο ήταν έτοιμο στις 11 Μαΐου. Το παρουσίασα στον Σόιμπλε και σε άλλους ΥΠΟΙΚ της Ευρωζώνης. Ωστόσο, δεν έλαβε ποτέ έγκριση από τον Έλληνα πρωθυπουργό διότι του το απαγόρευσε η Τρόικα. Του κατέστησε σαφές ότι οποιαδήποτε τέτοιο έγγραφο θα θεωρούνταν εχθρική κίνηση και θα ήταν μια υπαναχώρηση από τις συνθήκες του υπάρχοντος προγράμματος της Τρόικας. Φυσικά, αυτό το πρόγραμμα έκανε λόγο για μεγαλύτερα πρωτογενή πλεονάσματα και δεν είχε πρόβλεψη για την αναδιάρθρωση του χρέους».
Ο κ. Βαρουφάκης σημειώνει πως αυτό δείχνει την αποτυχία της Ευρωζώνης, ενώ η «Άνοιξη της Αθήνας» έχει να μας διδάξει ότι η Ελλάδα μπορεί να ανακάμψει μόνο αν η ΕΕ κάνει μια μετάβαση από το «Εμείς τα κράτη» στο «Εμείς οι ευρωπαϊκοί λαοί». Από την αρχή της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, το 2010, δύο πρωθυπουργοί αποχώρησαν από τη στιγμή που αναγκάστηκαν να αποδεχθούν το σκληρό πακέτο μέτρων που υποβλήθηκε από την Τρόικα. Ίδια μοίρα περιμένει και τον Τσίπρα.
Συνθηκολόγηση
Ο Γ. Βαρουφάκης σημειώνει «με πονάει να βλέπω την ίδια μοίρα να περιμένει τον φίλο και σύντροφό μου Αλέξη Τσίπρα. Τον Ιούλιο ο κ. Τσίπρας αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει με το τελευταίο πρόγραμμα της Τρόικας και αυτό αποτέλεσε το τέλος της κυβέρνησής μας. Επίσης προκάλεσε τη διαίρεση του κόμματός μας, ανάμεσα με αυτούς που ήθελαν την εφαρμογή του προγράμματος και σε εμάς (40 βουλευτές από τους 149) που δεν το θέλαμε. Το αποτέλεσμα αυτής της κρίσης ήταν η προκήρυξη των εκλογών της 20ής Σεπτεμβρίου».
Εν συνεχεία ο πρώην ΥΠΟΙΚ σημειώνει ότι παραιτήθηκε από το πόστο του λόγω της ταπεινωτικής και αδίστακτης επιβολής της Τρόικας και τώρα σκοπεύει να μείνει μακριά από τις «θλιβερές» εκλογές, καθώς η Βουλή που θα προκύψει δεν θα είναι ικανή να προωθήσει μια ρεαλιστική μεταρρυθμιστική ατζέντα για την Ελλάδα.
«Ούτε μπορώ να υποστηρίξω την αποδοχή του προγράμματος της Τρόικας που όλοι γνωρίζουν ότι θα αποτύχει. Αυτό είναι κάτι που το αποδέχεται ο κ. Τσίπρας, ο κ. Σόιμπλε και αξιωματούχοι στο ΔΝΤ. Όλοι αποδέχονται ότι το πρόγραμμα δεν είναι βιώσιμο», σημειώνει ο κ. Βαρουφάκης.
Ωστόσο, στο άρθρο του αντιτίθεται και σε εκείνους που πιστεύουν ότι η επιστροφή στη δραχμή θα ήταν μια λύση για την Ελλάδα. Κατά τον κ. Βαρουφάκη, το πρόβλημα της Ελλάδας έχει να κάνει με την ευρύτερη κρίση της Ευρωζώνης. Οι πρωτοπόροι της Ένωσης, με τελευταίο τον κ. Σόιμπλε, δεν έχουν αποφασίσει για το τι είδους ευρώ θέλουν. Φέρνει το παράδειγμα του Φραγκλίνου Ρούσβελτ που το 1933 έριξε περισσότερο χρήμα στην αγορά έτσι ώστε να τραβήξει τις ΗΠΑ από τη Μεγάλη Ύφεση.
Στην περίπτωση του ευρώ οι απαιτήσεις είναι διαφορετικές, αναφέρει ο κ. Βαρουφάκης, και χρειάζονται απαντήσεις που θα στηρίζονται στην πολιτική ένωση. Κάτι που προτείνει η γαλλική κυβέρνηση και κάποιες άλλες. «Το μεγάλο ερώτημα που η Ευρώπη πρέπει να απαντήσει είναι: Τι είδους πολιτική ένωση θέλουμε; Είμαστε έτοιμοι να αντιδράσουμε άμεσα για να αποτρέψουμε τη διάσπαση της Ευρωζώνης;».
Καταλήγει πως η νομισματική ένωση είναι αναποτελεσματική και βαθιά αντιδημοκρατική.
No comments:
Post a Comment