Της κακομοίρας ή πώς το ΔΝΤ και η ΕΕ στήνουν σκηνικό 2012

Επιμέλεια: The Greek Courier / Συντάκτης: Θάνος Δημάδης

Η δημοσιοποίηση των συνομιλιών Τόμσεν-Βελκουλέσκου μπορεί να έφερε στο φως κάτι που όλοι γνωρίζαμε, δηλ. τις συνωμοσίες που εξυφαίνουν οι οικονομικοί εκτελεστές, αλλά είχε και το αρνητικό αποτέλεσμα να φέρει κοντύτερα το ΔΝΤ με την ΕΕ που αποτελεί μια πολύ επικίνδυνη εξέλιξη για την κυβέρνηση και τη χώρα. Όπως επισημαίνει  ο Θάνος Δημάδης σε άρθρο του στην Εφημερίδα των Συντακτών, ΔΝΤ και ΕΕ στήνουν από κοινού ένα νέο 2012! 

Η τοποθέτηση της Κριστίν Λαγκάρντ από τη Νέα Υόρκη αναδίδει «οσμή» μιας παρασκηνιακής συμφωνίας με την ΕΕ που θα προβλέπει αντί για κούρεμα του χρέους να λάβουμε είτε μια επιμήκυνση της παράτασης αποπληρωμής ή μια περαιτέρω μείωση των επιτοκίων των ευρωπαϊκών δανείων, γράφει ο Δημάδης στο άρθρο του. Που με τη σειρά του σημαίνει ότι έρχονται περισσότερα μέτρα για τους Έλληνες, όπως έγινε ακριβώς το 2012 επί Σαμαρά-Βενιζέλου. 

Ήδη η αξιολόγηση σκάλωσε και η πλευρά του ΔΝΤ έχει ανεβάσει το λογαριασμό στα 6,3 δις. Η Λαγκάρντ έβγαλε το ασφαλιστικό στη σέντρα, ενώ εμπλοκή υπάρχει και στα κόκκινα δάνεια. Όπως αποκαλύπτει μάλιστα η «Εφημερίδα των Συντακτών - Σαββατοκύριακο», η επίτευξη συμφωνίας με τους δανειστές κωλυσιεργεί πλέον λόγω της άτεγκτης στάσης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, που απαιτεί από την ελληνική κυβέρνηση να υπογράψει προσύμφωνο ότι οι αλλαγές στα εργασιακά (που θα συζητηθούν τον Οκτώβριο) θα έχουν νεοφιλελεύθερο πρόσημο και θα εισαγάγουν περισσότερη ευελιξία στην ελληνική αγορά εργασίας. 

Οι συγκεκριμένες δεσμεύσεις, σύμφωνα με την Ντέλια Βελκουλέσκου, σημαίνουν: ομαδικές απολύσεις, μείωση έως απάλειψη της αποζημίωσης απόλυσης, άλλο θεσμικό καθεστώς για προκήρυξη απεργίας κ.ά. Πάνω δηλ. που η κυβέρνηση καλλιεργούσε προσδοκίες περί -μερικού, αν μη τι άλλο- «κουρέματος» του χρέους, τώρα κινδυνεύει να έρθει σε ολομέτωπη σύγκρουση με την κοινωνία. 

Ο κίνδυνος επανάληψης του 2012

Συντάκτης: Θάνος Δημάδης

Σημάδια υποχώρησης στην ένταση με την οποία μέχρι πρότινος επέμενε για βαθιά ελάφρυνση χρέους προς την Ελλάδα επιδεικνύει το ΔΝΤ, λίγα 24ωρα μετά την πολιτική συμπλοκή Αλέξη Τσίπρα-Κριστίν Λαγκάρντ και τις δημόσιες βολές που αντάλλαξαν με αφορμή τις συνομιλίες Τόμσεν-Βελκουλέσκου.

Αυτό φαίνεται πως, σε πρώτη φάση τουλάχιστον, υποδηλώνει η μετριοπαθέστερη -και κατά κάποιον τρόπο πιο «μαζεμένη» σε ό,τι αφορά την έντασή της- στάση που κράτησε η Κριστίν Λαγκάρντ από τη Νέα Υόρκη αναφορικά με την ανάγκη ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους.

Η διευθύντρια του Ταμείου απέφυγε -σίγουρα όχι τυχαία- να χρησιμοποιήσει λέξεις που αποτελούν κόκκινο πανί για τους Ευρωπαίους, όπως «κούρεμα», «διαγραφή» ή «αναδιάρθρωση». Αντιθέτως, επικαλέστηκε ήπιας μορφής παρεμβάσεις για την ελάφρυνση του χρέους, όπως χαρακτηρίζονται οι δύο εναλλακτικές που τέθηκαν από την ίδια και οι οποίες έχουν να κάνουν με την επιμήκυνση της παράτασης αποπληρωμής και την περαιτέρω μείωση των επιτοκίων των ευρωπαϊκών δανείων.

Κατά πόσον όμως αυτές οι δύο εναλλακτικές, που ειπώθηκαν για πρώτη φορά δημόσια από τη γενική διευθύντριά του, μπορούν οικονομοτεχνικά να προσεγγίσουν τον πήχη μιας «ουσιαστικής» και «γενναίας» ελάφρυνσης χρέους που έχει κατ’ επανάληψη θέσει το ΔΝΤ μέσω του εκπροσώπου του ως κριτήριο ζωτικής σημασίας τόσο για την ανάκαμψη της οικονομίας όσο και για τη συμμετοχή του ίδιου του Ταμείου στο ελληνικό πρόγραμμα;

Αυτό είναι ακόμα άγνωστο για να απαντηθεί, αν και σίγουρα από μόνη της μια τέτοια ηπιότερη τοποθέτηση ως προς την επιτακτικότητα της απαίτησης για βαθιά απομείωση του ελληνικού χρέους που διατυπωνόταν μέχρι πρότινος από τη μεριά του Ταμείου κάθε άλλο παρά απροβλημάτιστη πρέπει να αφήσει την ελληνική κυβέρνηση.

Και αυτό όχι μόνο διότι οι καλλιεργηθείσες προσδοκίες στο εσωτερικό της χώρας περί -μερικού, αν μη τι άλλο- «κουρέματος» του χρέους είναι ακόμα νωπές, αλλά ακόμα περισσότερο γιατί -όπως εξηγούν καλά πληροφορημένες πηγές από την αμερικανική πρωτεύουσα- «η πιθανότητα να επαναληφθεί μια ίδιου τύπου με την αντίστοιχη του 2012 συμφωνία για την ελάφρυνση χρέους είναι παρά πολύ πιθανή».

Θυμίζουμε ότι τον Νοέμβριο του 2012, η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου πανηγύριζε επειδή δόθηκε στην Ελλάδα μια «ασπιρίνη» για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του χρέους της, ενώ γνώριζαν όλες οι πλευρές ότι το ίδιο πρόβλημα θα ανέκυπτε και πάλι μερικά χρόνια αργότερα. Τότε όμως προτίμησαν να το κρύψουν κάτω από το χαλί. Τώρα η ίδια λογική τού «βλέποντας και κάνοντας» στο θέμα της ελάφρυνσης χρέους της χώρας μας είναι και πάλι πιθανή.

Ασφαλείς πληροφορίες που είναι σε θέση να γνωρίζει η «Εφ.Συν.», προερχόμενες από την έδρα του ΔΝΤ στην Ουάσινγκτον, συντείνουν στο συμπέρασμα πως αν και το Ταμείο επιμένει ακόμα μέχρι κεραίας ότι πρέπει να ληφθούν μέτρα για το ελληνικό χρέος -αυτό δεν τίθεται προς αίρεση- ωστόσο δείχνει να μη θέλει να πατήσει άλλο τον «κάλο» των Ευρωπαίων στο θέμα αυτό.

Η τοποθέτηση της Κριστίν Λαγκάρντ από τη Νέα Υόρκη αναδίδει «οσμή» μιας παρασκηνιακής συμφωνίας -ή ακόμα και συμμαχίας- μεταξύ ΔΝΤ-Ευρώπης, δεδομένου μάλιστα ότι αυτή έγινε αμέσως μετά την κρίσιμη συνάντησή της με την Ανγκελα Μέρκελ στο Βερολίνο, στον απόηχο της σύγκρουσης Ταμείου-Αθήνας, η οποία, όπως φαίνεται, έφερε πιο κοντά τις δύο πλευρές των δανειστών.

Το εύρος της απόστασης που καλύφθηκε στις μεταξύ τους σχέσεις δείχνει πάντως να είναι αντιστρόφως ανάλογο της απόστασης που καλούνται να καλύψουν το Ταμείο και οι Ευρωπαίοι με την ελληνική κυβέρνηση. Και αυτό από μόνο του είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό αφού ιστορικά -όλα τα προηγούμενα χρόνια- έχει αποδειχθεί πως όταν ΔΝΤ και Ευρώπη τα βρίσκουν, χαμένη κάθε φορά βγαίνει η χώρα μας.

Πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι αν η διαφαινόμενη σύγκλιση Ταμείου-Ευρώπης επιβεβαιωθεί και «στα χαρτιά» -δηλαδή με μια τύπου ελάφρυνση χρέους που θα ικανοποιεί και πάλι πρωτίστως τους Ευρωπαίους-, τότε οι απαιτήσεις για μέτρα από τη χώρα μας θα αυξηθούν, όπως έχει ήδη θέσει το δίλημμα η Κριστίν Λαγκάρντ: μικρότερη ελάφρυνση, περισσότερα μέτρα για την Ελλάδα.

Μπορεί το ΔΝΤ δημόσια να υπεραμύνεται της άποψης ότι η λογική επιβολής επιπλέον μέτρων για να καλυφθούν τα κενά και να βγαίνουν οι αριθμοί πρέπει να απορριφθεί, η πραγματικότητα όμως είναι ότι όλα εύκολα ξεχνιούνται όταν στη διαπραγμάτευση συμπορεύονται συμφέροντα και ειδικά όταν αυτά τα συμφέροντα συνενώνονται.

Η νέα σύρραξη ΔΝΤ και Αθήνας μπορεί να αποκάλυψε πολλά μέσω των δημοσιοποιημένων συνομιλιών για το πώς στήνονται στο παρασκήνιο απόπειρες χειραγώγησης και άλλα τινά, κατ’ ουσίαν όμως φαίνεται πως οδήγησε εκ των πραγμάτων τις πλευρές των δανειστών πιο κοντά, αφενός με τους Ευρωπαίους να προσφέρουν απλόχερα την πολιτική τους κάλυψη προς το Ταμείο, αφετέρου με το ΔΝΤ να απαλείφει από το λεξιλόγιό του τις απαιτήσεις που ξεπερνούν τις «κόκκινες γραμμές» της Ευρώπης.

Κάλυψη από Λευκό Οίκο

Η κάλυψη ωστόσο δεν ήρθε μόνο από την Ευρώπη αλλά ακόμη πιο ηχηρά από την Αμερική, με τον Λευκό Οίκο, μέσω του Τζο Μπάιντεν, να δηλώνει ότι «το ΔΝΤ είναι μέρος της λύσης» και ότι «πρέπει να παραμείνει στην Ελλάδα», ενώ την ίδια στιγμή κύκλοι του αμερικανικού υπουργείου Οικονομικών διαμήνυαν ότι ισχύουν στο ακέραιο όσα έχει δηλώσει κατά καιρούς ο Τζακ Λιου περί αναγκαιότητας συμμετοχής του Ταμείου στο ελληνικό πρόγραμμα.

Κι ενώ όλες οι πλευρές πιέζουν για να μην απεγκλωβιστεί η Ελλάδα από τα δεσμά του ΔΝΤ και ταυτοχρόνως ομνύουν στην ανάγκη ολοκλήρωσης της αξιολόγησης σύντομα, η κ. Λαγκάρντ από τη Νέα Υόρκη επιφύλασσε ακόμα ένα χτύπημα που επίσης δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί αψήφιστα από την Αθήνα.

«Το ασφαλιστικό οδηγείται στα βράχια», είπε, επαναλαμβάνοντας προς την Αθήνα το γνωστό «τροπάριο», ότι «πρέπει να προωθήσει σημαντικές μεταρρυθμίσεις», αποφεύγοντας να εκφράσει την οποιαδήποτε εκτίμηση για το πότε θα κλείσει η πολυαναμενόμενη αξιολόγηση. Είναι άραγε η στάση της ένα ακόμα προμήνυμα που πρέπει να ανησυχεί την Αθήνα; Είναι κάτι που δεν θα αργήσει να φανεί.