Ο τρόμος βασιλεύει και στις τούρκικες κοινότητες του εξωτερικού

"Ο λαός της Τουρκίας συντάχθηκε με τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας, στάθηκε ενωμένος, βγήκε στους δρόμους και σταμάτησε το πραξικόπημα. ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΚΛΕΓΜΕΝΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ," γράφει η ταμπέλα που έχει αναρτηθεί στην τουρκική επιχείρηση του Βανκούβερ. 

Συντάκτης: Γιάννης Δαμέλλος

Σ' ένα τουρκικό φαγάδικο στο τουριστικό κομμάτι του λιμανιού του Βανκούβερ εδώ και μια εβδομάδα ο ιδιοκτήτης τοποθέτησε μια τεράστια ταμπέλα στη βιτρίνα του ανακοινώνοντας ότι υποστηρίζει την δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της Τουρκίας και αντιτίθεται στους προδότες που έκαναν το πραξικόπημα. Την ίδια κυβέρνηση, που μετά το πογκρόμ στη δημόσια διοίκηση, τα ΜΜΕ και το στρατό δεν δίστασε αυτή την εβδομάδα να συλλάβει ακόμη και επιχειρηματίες της αγοράς από την αντίπαλη ισλαμική σέκτα του Γκιουλέν, μεταξύ αυτών και τους βασιλιάδες του μπακλαβά Γκιουλίογκλου ως υποστηρικτές του πραξικοπήματος. Και μολονότι δεν έχει τόση σημασία αν ο τούρκος μαγαζάτορας του Βανκούβερ αλλάξει τον προμηθευτή του μπακλαβά του, τουναντίον η "διείσδυση του τρόμου" στις τουρκικές κοινότητες του εξωτερικού έχει τεράστια σημασία για τις χώρες που τις φιλοξενούν, αλλά και για το μέλλον της Τουρκίας με τη Δύση.

Δύο ημέρες μετά το πραξικόπημα στην Τουρκία, συνάντησα σε ένα φιλικό σπίτι έναν πολύ μορφωμένο Τουρκοκαναδό γνωστό μου, και καθώς με έτρωγε η περιέργεια τον ρώτησα, με αρκετό θράσος, ποιο πιστεύει ότι θα είναι το μέλλον του κοσμικού χαρακτήρα της Τουρκικής κοινωνίας, μετά το πραξικόπημα.  

Δεν απάντησε ευθέως καθώς γνώριζε την ιδιότητά μου, όμως μου υπενθύμισε κάτι σημαντικό, ότι το μέλλον της κοσμικής τάξης είχαν υπονομεύσει καταρχάς η Τανσού Τσιλέρ και η διεφθαρμένη κυβέρνησή της δεκαετίες πριν, με αποτέλεσμα η Τουρκία να πέσει σαν ώριμο φρούτο στα χέρια των ισλαμιστών, του Γκιουλέν και του Ερντογάν. Έγιναν πολλά λάθη μου είπε, σαφώς απογοητευμένος από τις εξελίξεις. 

Αυτό που με έκανε να καταλάβω επίσης ήταν ότι η λαϊκή υποστήριξη στο καθεστώς του Ερντογάν αποτελεί όχι μόνο την αντίδραση της κοινωνίας στις διεφθαρμένες φιλοδυτικές κυβερνήσεις του παρελθόντος αλλά και στις πολιτικές εξελίξεις στην περιοχή που είχαν μέγιστη σημασία στο πώς το κοινωνικό σώμα βλέπει τη Δύση και ειδικά τις ΗΠΑ στο χώρο της Μέσης Ανατολής και την Τουρκία εν γένει. 

Μιλώντας για λάθη...

Σίγουρα, ο πόλεμος στο Ιράκ και στη Συρία τραυμάτισαν τις σχέσεις της Τουρκίας με τη Δύση. Κι ο Ερντογάν όμως, με τη βοήθεια ακόμα και του Μπαράκ Ομπάμα στο παρελθόν, εκμεταλλεύθηκε πολιτικά την κατάσταση για να εδραιώσει το ισλαμικό καθεστώς του και τώρα που σχεδόν τα έχει καταφέρει, δεν προτίθεται να σταματήσει πουθενά, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει αλλαγή των συσχετισμών στο μέτωπο της Συρίας προς όφελος του Πούτιν. 

Η Ευρώπη εδώ και χρόνια κοιτάει με καχυποψία τη μεγαλομανία του, και την πεποίθησή του ότι η Τουρκία μπορεί με το ένα πόδι, ως εκπρόσωπος του Σουνιτισμού να είναι ρυθμιστής στην Μέση Ανατολή, και με το άλλο πόδι, ως ένα μοντέρνο κράτος, να είναι ισότιμο μέλος της Ε.Ε. και συνομιλητής στα παγκόσμια fora. Το πολιτικό τοπίο όμως στο Βερολίνο - συνεπικουρούμενου και του προσφυγικού - είναι τέτοιο που δεν επιτρέπει καμία σοβαρή προσέγγιση στην παρούσα φάση, ενώ κανείς δε θέλει να αναφερθεί σε συγκεκριμένο χρόνο ενδεχόμενης ένταξης. 

Το χειρότερο όμως είναι πως, μολονότι η Τουρκία με τον Ερντογάν στο τιμόνι της δεν μπορεί να συνομιλήσει πια με τη Δύση, δεν υπάρχει συνάμα και εναλλακτικός συνομιλητής, αφού η τρομοκρατία του Σουλτάνου, εκτός από το εσωτερικό της χώρας, έχει διεισδύσει ακόμη και στις τουρκικές κοινότητες του εξωτερικού, με αποτέλεσμα κανείς να μην βγάζει πια κουβέντα.