Σφήνα στο σύστημα, θρίλερ στην κάλπη

Συντάκτης: Γιάννης Δαμέλλος

Διαχρονικά ο δικομματισμός στις ΗΠΑ όχι μόνο δημιούργησε αδιέξοδα στο κοινωνικό σώμα, όπως η φετινή αναγκαστική επιλογή μεταξύ δύο "κακών" υποψηφίων, αλλά στέρησε κι από όλους εκείνους τους υποψηφίους που τον αμφισβήτησαν, την πρόσβαση στην κοινωνία. Αυτό έχει σπρώξει την πολιτική και κινηματική Αριστερά στην Αμερική, που ψάχνει τρόπους να διεμβολίσει το σύστημα με δικούς της υποψηφίους να παίζει ενίοτε σε πολλά ταμπλό κατά την εκλογική περίοδο, κάτι που δείχνει να επαναλαμβάνεται και φέτος: Αρχικά στηρίζοντας τον Μπέρνι Σάντερς, που ήταν συνεπής σε μια «σοσιαλδημοκρατική» άποψη για την ενίσχυση των προνοιακών δομών και στοιχείων και τώρα ρίχνοντας το βάρος της στην πλευρά της Τζιλ Στάιν, των Πρασίνων και της αυτόνομης καθόδου τους, μιας και στο πολιτειακό και στο τοπικό επίπεδο τα πράγματα είναι πιο εύκολα σε σχέση με το ομοσπονδιακό. 

Οι Πράσινοι, έχουν τις πιο προοδευτικές ιδέες για την εποχή τους και επιθυμούν να αλλάξουν ριζικα τον ενεργειακό χάρτη στις ΗΠΑ, όμως μέχρι σήμερα το σύστημα έχει καταφέρει να τους κρατήσει μακριά από τη διεκδίκηση της εξουσίας. Είναι ένα πολιτικό κίνημα που γεννήθηκε μέσα στις διαδηλώσεις, πολλαπλασιάστηκε στο Διαδίκτυο, πολέμησε το σύστημα ιδεολογικά και βρήκε πρόσφορο έδαφος στα πανεπιστήμια, αλλά όχι και σε όλους τους εργασιακούς χώρους. Πολλά συνδικάτα βλέπουν με κακό μάτι την πρόθεσή των Πρασίνων να κλείσουν βλαβερά στο περιβάλλον εργοστάσια. Μέχρι σήμερα το σύστημα εκμεταλλεύτηκε αυτή την τάση αλλά λόγω του φετινού αδιεξόδου με τον Τραμπ και την Κλίντον, για πολύ κόσμο στις ΗΠΑ οι Πράσινοι μοιάζουν σα σανίδα σωτηρίας και πλέον διεκδικούν αυτόνομη πολιτική εκπροσώπηση. Αν το Νοέμβριο, η εκπρόσωπός τους Τζιλ Στάιν τα πάει καλά, ποιος ξέρει, οι Πράσινοι μπορεί να γίνουν εν τέλει η εναλλακτική επιλογή ψήφου για την αριστερή βάση των Δημοκρατικών. 

Ο εφιάλτης του Μπέρνι επιστρέφει με "πράσινο" χρώμα

Πολύ περισσότερο όμως από το ν' αποτελέσει την ευχαριστη έκπληξη αυτών των εκλογών η Στάιν δεν επιθυμεί να δει ένα κίνημα που οικοδομείται εδώ και χρόνια στους δρόμους να χάνει την αυτόνομη πολιτική του εκπροσώπηση. Και μάλλον δε θα το δει. Γιατί την επομένη της αυτονόμησης του Σάντερς αλλά και της ανάθεσης του χρίσματος των Δημοκρατικών στην Κλίντον, οι δωρεές προς το Πράσινο Κόμμα αυξήθηκαν κατά 100%, και ο λογαριασμός της Στάιν στο Facebook απέκτησε 300.000 περισσότερους επισκέπτες μέσα σε μία ημέρα και ο αντίστοιχος στο Twitter δεκάδες χιλιάδες νέους followers μέσα σε μια εβδομάδα. Η Στάιν λοιπόν πήρε τα πάνω της και ξεκίνησε τη ρητορική της απ' εκεί που σταμάτησε ο Μπέρνι. «Αυτό το νέο πολιτικό κίνημα θα προχωρήσει, δεν θα θαφτεί στο νεκροταφείο πλάι στη Χίλαρι», είπε στους Αμερικανούς δίπλα στον υποψήφιο αντιπρόεδρό της, τον Αφροαμερικανό Ατζάμου Μπαράκα, ακτιβιστή, ερευνητή και ιδρυτή του Αμερικανικού Δικτύου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. 

Η Χίλαρι έχει σοβαρούς λόγους να φοβάται.
Γι αυτό και εχει ήδη ξεκινήσει μια εκστρατεία
σπίλωσης της Στάιν με κεντρικό σύνθημα
" Jill Stein is Trump's secret weapon". 

Τι όμως μπορεί να πετύχει η Στάιν;  

Ο τωρινός στόχος της είναι να μπορέσει να μετάσχει στα ντιμπέιτ εμπρός στους αμερικανούς πολίτες και για να το πετύχει πρέπει να κατακτήσει ποσοστό 15% σε εθνικό επίπεδο σε πέντε δημοσκοπήσεις. Για την ώρα εκμεταλλεύεται το μομέντουμ και προσπαθεί να παρασύρει μαζί της όλη την κινηματική Αριστερά που οργίστηκε από τη συστηματική υπονόμευσή του Σάντερς από το κατεστημένο των Δημοκρατικών. Τα ποσοστά της είναι μικρά, κυμαίνονται στο 7%, και μάλλον όχι και τόσο κρίσιμα για την έκβαση της εκλογικής μάχης, αν κοιτάξουμε τη διαφορά που έχει χτίσει η Χίλαρι από τον Τραμπ τις τελευταίες ημέρες. Αν καταφέρει όμως να μπει στο ντιμπέιτ θα βάλει μια μεγάλη σφήνα στη συσπείρωση των Δημοκρατικών ψηφοφόρων και μπορεί ακόμα και να τους στοιχίσει ολόκληρες πολιτείες. Κι ας μην ξεχνάμε κάτι πολύ σημαντικό: Πολλοί πιστεύουν ότι ο βασικότερος λόγος που ο Αλ Γκορ έχασε τις εθνικές εκλογές στην τελική καταμέτρηση της Φλόριντα από τον Τζορτζ Μπους Τζούνιορ το 2000, ήταν ο υποψήφιος των Πράσινων για την προεδρία Ραλφ Νέιντερ, που κέρδισε το 2,5% των ψήφων σ' εκείνη την Πολιτεία. Αν η δημοσκόπηση του CNN που έδειξε πως ένας στους πέντε οπαδούς του Σάντερς σκοπεύει να ψηφίσει τη Στάιν, επαληθευτεί τη νύχτα των εκλογών, τότε η Χίλαρι έχει σοβαρούς λόγους να φοβάται. Γι αυτό και εχει ήδη ξεκινήσει μια εκστρατεία σπίλωσης της με κεντρικό σύνθημα " Jill Stein is Trump's secret weapon". 

Σχεδιάζοντας την Ουτοπία

Γιατρός στο Χάρβαρντ και ακτιβίστρια στους δρόμους, η 66χρονη Στάιν, το 1998 πρωτοστάτησε στη μάχη κατά των «πέντε ρυπαρών» ανθρακωρυχείων της Μασαχουσέτης και αμέσως μετά εγκατέλειψε το Δημοκρατικό Κόμμα όταν η Δημοκρατική πλειοψηφία του Κογκρέσου κατάργησε νομοθεσία για διαφάνεια στη χρηματοδότηση των προεκλογικών εκστρατειών. Δηλαδή περίπου για τον ίδιο λόγο που παραιτήθηκε κι ο Μπέρνι από το κόμμα... Το περιβάλλον δεν είναι όμως το μόνο της μεράκι, καθώς έχει συμμετάσχει ενεργά σε κινητοποιήσεις αντίστασης στους πλειστηριασμούς σπιτιών και σε διαδηλώσεις κατά του τραπεζικού συστήματος. Το πρόγραμμά της ονομάζεται «Πράσινο Νιου Ντιλ»: μια ριζική αλλαγή του μοντέλου παραγωγής με στροφή στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας που θα φέρει επανάσταση στην απασχόληση και την ανάπτυξη αλλά και αντιστροφή της κλιματικής αλλαγής. Η ίδια υπόσχεται τη δημιουργία 20 εκατομμυρίων θέσεων εργασίας με αξιοπρεπή μισθό, κατώτατο ωρομίσθιο 15 δολαρίων και ενίσχυση των δικαιωμάτων των εργατών και των συνδικάτων, καθιέρωση ενιαίου δημόσιου συστήματος υγείας για όλους, δωρεάν δημόσια παιδεία σε όλες τις βαθμίδες της και διαγραφή των χρεών των φοιτητών. Επίσης υποστηρίζει την αύξηση της φορολογίας των μεγάλων επιχειρήσεων, της Γουολ Στριτ και των πλούσιων και απαιτεί συστηματικό έλεγχο ώστε το επιχειρηματικό χρήμα να μείνει εκτός πολιτικής. Θέλει να βάλει τέλος στους πολέμους και να μειώσει τις στρατιωτικές δαπάνες κατά 50%, να απαγορεύσει την πώληση όπλων σε καθεστώτα που καταπατούν ανθρώπινα δικαιώματα. Επίσης θέλει να καταργήσει την αμερικανική ηγεμονία, κλείνοντας περισσότερες από 700 αμερικανικές βάσεις στο εξωτερικό και να εγκαταστήσει στις ΗΠΑ πραγματική αντιπροσωπευτική δημοκρατία και αναλογικό σύστημα εκπροσώπησης.