Η ταινία της Συρίας

Συντάκτης: Αρχοντία Κάτσουρα

«Οι συνομιλίες επανεκκινούν στον ΟΗΕ, αλλά Ουάσινγκτον και Μόσχα διακόπτουν τον μεταξύ τους διάλογο». Αυτός ήταν ο τίτλος της γαλλικής «Le Monde» πριν από λίγες ημέρες, τίτλο που είδαμε, με διάφορες παραλλαγές, σε όλες τις εφημερίδες, σε όλα τα μέσα ενημέρωσης, στα περισσότερα μέρη του κόσμου. Στεγνός και πλήρως περιγραφικός. Τα αναλυτικά ρεπορτάζ, όμως, για την πολύπλευρη εμπόλεμη σύρραξη στη Συρία ξεχείλιζαν από εκκλήσεις των διεθνών οργανισμών στις κυβερνήσεις για βοήθεια προς τους αμάχους, για αρωγή προς τους γιατρούς που μάχονται να σώσουν τους τραυματίες στο Χαλέπι.

Ξεχείλιζαν και από νέους αριθμούς νεκρών και τραυματιών, από απολογισμούς πολεμικών επιχειρήσεων.

Η Ερυθρά Ημισέληνος σε έκθεσή της περιέγραψε κάτι που οι ζώσες γενιές στη «φιλειρηνική» Δύση δεν μπορούμε καν να διανοηθούμε:

14 εξουθενωμένοι από την κόπωση γιατροί έχουν απομείνει στο ανατολικό Χαλέπι, κάθε μέρα σκοτώνονται μέλη του ιατρικού προσωπικού που εργάζεται στα ελάχιστα εναπομείναντα και υπολειτουργούντα νοσοκομεία -όσα δεν έχουν γίνει στόχος επίθεσης ακόμα-, πρώτες βοήθειες προσφέρονται στον δρόμο και στα χαλάσματα, οι ασθενείς σκεπάζονται με τους ειδικούς σάκους για τους νεκρούς, γιατί δεν υπάρχουν πια κλινοσκεπάσματα.

Και άλλα, που ο νους δεν βάζει.

Ανάλογη η κραυγή αγωνίας προς το Συμβούλιο Ασφαλείας και από τον Στίβεν Ο’Μπράιαν, αναπληρωτή γενικό γραμματέα του ΟΗΕ, αρμόδιο για τις ανθρωπιστικές υποθέσεις:

«Το ανατολικό Χαλέπι έχει πέσει σε μια βαθιά άβυσσο ανηλεούς ανθρωπιστικής καταστροφής, που δεν έχει όμοιά της με οτιδήποτε έχουμε δει στη Συρία».

«Σας εκλιπαρώ», είπε, «το σήμα κινδύνου πρέπει να φτάσει σε όλη τη διεθνή κοινότητα».

Αλλά οι ισχυροί, υποτιθέμενοι σύμμαχοι στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας, αυτοί που ορίζουν τις τύχες του κόσμου και εν προκειμένω της Συρίας, δεν έχουν λόγο να ανησυχούν ούτε να βιάζονται. Ο πόλεμος κάποτε θα τελειώσει.

Και θα τελειώσει την ώρα που θα έχουν εξασφαλίσει, όταν ολοκληρωθεί το πολυμερές παζάρι, ότι όλοι θα αποκομίσουν τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη: στόχος μια, όπως λένε οι Αμερικανοί, που ξέρουν καλά από παίγνια, win-win situation.

Πόροι, εδάφη, ευκαιρίες, δικαιώματα, σφαίρες επιρροής (ειδικά αυτές οι δύο λέξεις πολύ μου αρέσουν), όλα πέφτουν υπόρρητα στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης.

Τα ρητά είναι αυτά που ακούμε στις δημόσιες δηλώσεις: η ανάγκη για πολιτική μετάβαση σε μια δημοκρατική Συρία, η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η νίκη του καλού επί του κακού, η καταπολέμηση του εξτρεμισμού και άλλα ηχηρά παρόμοια.

Ακόμη μια σταυροφορία υπέρ του καλού είναι σε εξέλιξη, αν δεν το έχετε καταλάβει.

Ελπίζεις ότι ο πόλεμος θα τελειώσει - και θα τελειώσει. Είπαμε, ο αφανής και ο φανερός διπλωματικός αγώνας κάποτε θα αποδώσει καρπούς - και τα μαχητικά αεροσκάφη, οι βόμβες, τα πυροβόλα και οι όλμοι δεν είναι παρά ακόμη ένα εργαλείο στα χέρια των διπλωματών με τις γραβάτες.

Οι νεκροί, οι τραυματίες, οι πρόσφυγες και τα εγκλωβισμένα παιδιά, επίσης.

Και εμείς, οι απλοί πολίτες, αδύναμοι συνήθως όπως κάθε εκ του μακρόθεν παρατηρητής, όταν όλα τελειώσουν, θα νιώσουμε ανακούφιση: επιτέλους, τελείωσαν τα βάσανα αυτών των ανθρώπων, θα πούμε.

Και ίσως νιώσουμε και θαυμασμό για την οικονομική ή άλλη βοήθεια -ευκαιρία μετά την κρίση θα την πουν οι οικονομολογούντες- που θα κατευθυνθεί στην ανοικοδόμηση των πόλεων και των χωριών που ισοπεδώθηκαν. Μπορεί να συμβάλουμε κι εμείς με ό,τι μπορούμε.

Και όταν θα έχει στεγνώσει και στις μνήμες μας το αίμα, κάποιος πραγματικά ευαίσθητος σκηνοθέτης ίσως γυρίσει μια ταινία για τη Συρία, για έναν ηρωικό γιατρό που έσωζε ζωές στα χαλάσματα του Χαλεπίου, ενώ οι βόμβες έσκαγαν πάνω από το κεφάλι του.

Πρωταγωνιστής, κατά πάσα πιθανότητα, ένας λαμπερός και ταλαντούχος σταρ, που θα μας κάνει να κλάψουμε από ειλικρινή θλίψη στις σκοτεινές αίθουσες.

Αλλά δεν ξέρω αν τα δάκρυά μας θα αρκούν για να πλύνουν τις πληγές των θυμάτων ή να πνίξουν τους υπεύθυνους για τις φρικαλεότητες στις ενοχές τους.