Η ταξική μεταδημοκρατία του ΣτΕ

Συντάκτης: Παναγιώτης Γεωργουδής για την Εφημερίδα των Συντακτών

Η κατά πλειοψηφία με 14-11 ψήφους απόφαση του ΣΤΕ απόρριψης του νόμου Παπά για έννομη θεσμική λειτουργία στο τηλεοπτικό πεδίο, είναι ευθεία βολή στην καρδιά της Δημοκρατίας και του πολιτεύματος μετά την κατάλυση του Συντάγματος στην πράξη με την εφαρμογή των  Δημοκρατιοκτόνων Μνημονίων για τα οποία το ΣΤΕ είχε την κεφαλή σκύψει.

Είναι μία απόφαση ταξική υπέρ του διαπλεκόμενου συστήματος. Οι 14 ριπές κατά της Δημοκρατίας μετριάζονται από τις 11 επιλογές των δικαστών του ΣΤΕ, οι βολές να μη βρουν στόχο. Στα Μνημόνια πολύπλευρης  Κατοχής της χώρας με ξένους  κατακτητές και ντόπιους συνεργάτες, με επικυρίαρχο τον Γερμανικό καπιταλιστικό ολοκληρωτισμό, φτάσαμε με ενορχηστρωμένη διάσπαση Ηθικής και Πολιτικής, δηλαδή κατάλυση των ηθικοπολιτικών αξιών που έδιναν περιεχόμενο και λειτουργία στη Δημοκρατία, με κύριους ενορχηστρωτές τα κανάλια και  στυλοβάτες τους στην παρανομία τα σημερινά κόμματα της Αντιπολίτευσης, τα οποία βουτηγμένα στα πλοκάμια της διαπλοκής, προχωρούν  στην κατάλυση των υπολειμμάτων της Δημοκρατίας και στο πέρασμα στη Μεταδημοκρατία.

Δηλαδή στη διακυβέρνηση από  θεσμικούς αχυρανθρώπους και αντίστοιχα θεσμικά μορφώματα, με επικεφαλής δήθεν ουδέτερους τεχνοκράτες και ανθρώπους της αγοράς. Η διακυβέρνηση θα γίνεται με τεχνικά χαρακτηριστικά αλλά με βαθιά ταξικά κριτήρια  και με πλήρη υποβάθμιση έως κατάργηση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και του κοινοβουλίου. Κοινοβούλιο  και Δικαιοσύνη  με ισχύ πραγματική είναι τα κανάλια και οι  αντίστοιχοι  θεσμοί  είναι υποχείριά τους. Αυτό σημαίνει νομιμοποίηση και επέκταση της διαπλοκής, ντόπιων και ξένων κατακτητών. Όποιος επιχειρεί να βγει από το βούρκο του συστήματος διαπλοκής είναι παράνομος! 

Άλλωστε τα κανάλια επιχειρώντας ευθέως κατάργηση της Δημοκρατίας, στο όνομα της δήθεν πολυφωνίας την οποία έχουν εκτελέσει πολλαπλώς, εμφάνιζαν σκανδαλωδώς τους εκπροσώπους τη Χρυσής Αυγής το προηγούμενο διάστημα ως εγγυητές της νομιμότητας και πρόβαλλαν φαινόμενα εκφασισμού, ως τεχνικά –κοινωνικά θέματα δήθεν εντυπωσιασμού που ανεβάζουν την ακροαματικότητα μέσω της αποθέωσης της βίας, του ρατσισμού και της απόρριψης της κοινωνικής Δημοκρατίας. Το Μεταμοντέρνο εκφράζει την απόρριψη όλων των μεγάλων αξιών ζωής  ελευθερίας, δικαιοσύνης, ισότητας, αλληλεγγύης, αγάπης, της τέχνης, του έρωτα κ.λ.π. συμπυκνώνει το Μη Νόημα, την απουσία Σκέψης.

Το Μεταμοντέρνο στο όνομα της δήθεν  ουδετερότητας σε αγαστή συνεργασία  με τον φασισμό για κατάργηση της Δημοκρατίας για άλλη μια φορά βρίσκονται διαρκώς στην Ελλάδα και στην Ευρώπη σε στρατηγική συμμαχία.  Αυτό οι 14 δικαστές του ΣΤΕ   ψήφισαν με πλήρη επίγνωση για  την… τεχνική θεσμική ομαλότητα  του πράγματος. Η Δημοκρατική ομαλότητα όμως δηλαδή οι ηθικοπολιτικές αξίες, το οξυγόνο της Δημοκρατία εκτελέστηκαν. Η ήττα της κυβέρνησης είναι δευτερεύον αλλά θεμελιώδες στοιχείο μπροστά στην συνολικότερη ήττα της Δημοκρατίας και είναι αναγκαίο με νέο νόμο για το τηλεοπτικό πεδίο να αποκατασταθεί η Δημοκρατία στο νευραλγικό αυτό τομέα.

Τώρα φαίνεται ακόμα  περισσότερο πόσο κοντόφθαλμη και πολιτικά επικίνδυνη ήταν η απόφαση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ να δεχτεί την απομάκρυνση του διευθυντή ενημέρωσης της ΕΡΤ, Σταύρου Καπάκου και να αφήσει τον άνθρωπο της Μεταδημοκρατίας και του ιεραρχικού ολοκληρωτισμού, που καταπατά την αυτονομία της ελεύθερης δημοσιογραφίας, ανεξέλεγκτο στον Δημόσιο Ενημερωτικό Θεσμό.

Ο Νίκος Πουλαντζάς αναλύοντας το φαινόμενο της παρακμής της Δημοκρατίας  και της διευρυνόμενης επέκτασης του κρατικού ολοκληρωτισμού στα ανεπτυγμένα Δυτικά κράτη, σημείωνε μεταξύ των άλλων: «Ο ολοκληρωτισμός αντιστοιχεί σε μια συγκεκριμένη συγκυρία ταξικών σχέσεων μ’ όλη τη συνθετότητά τους και σε ιδιάζοντα θεσμικά χαρακτηριστικά του Κράτους, που έχουν ξεκόψει με τις κανονικές μορφές αναπαραγωγής της αστικής πολιτικής κυριαρχίας: τις μορφές, γενικά, της «κοινοβουλευτικής δημοκρατίας». Ο φασισμός κυρίως –κι αυτό ισχύει τόσο για τον κατεστημένο φασισμό  όσο και για την πορεία εκφασισμού που οδηγεί σε αυτόν- συνδέεται με μιαν ιδιαίτερη πολιτική κρίση. Κάθε δημοκρατική μορφή καπιταλιστικού κράτους ενέχει ολοκληρωτικές τάσεις».

Πώς εκδηλώνονται και αναπτύσσονται αυτές οι τάσεις;

«Το σημερινό Κράτος σημαδεύεται εδώ από μια φανερή ιδιοτυπία: τη δημοκρατική κρατική μορφή σε μια φάση δομικής   όξυνσης των εγγενών στοιχείων κρίσης, που σε ορισμένες μάλιστα χώρες αντιστοιχεί σε μια ουσιαστική πολιτική κρίση και κρίση  του Κράτους, όπου τα φασιστίζοντα στοιχεία ή τάσεις παρουσιάζονται πολύ πιο έντονα     απ’ ότι προηγούμενα. Ο αυταρχικός κρατισμός έγκειται επίσης στο στήσιμο ενός ολόκληρου προληπτικού θεσμικού συστήματος , για την αντιμετώπιση της ανόδου των λαικών αγώνων και των κινδύνων που αποτελεί η άνοδος για την ηγεμονία. Τούτο το πραγματικό οπλοστάσιο δεν έχει απλώς νομικο-συνταγματικό χαρακτήρα, δεν εμφανίζεται πάντοτε στην πρώτη γραμμή κατά την άσκηση της εξουσίας :  εκδηλώνεται σ’ αυτήν κυρίως  - τουλάχιστον έναντι της μεγάλης μάζας του πληθυσμού ( εξαιρούνται οι διάφοροι «ακοινωνικοί») – με διαλείψεις που φαίνονται σαν εμπλοκές στη λειτουργία του. Τούτο όμως το οπλοστάσιο, που  είναι επιμελώς σκεπασμένο, παραμένει εφεδρεία της δημοκρατίας, έτοιμο να μπει σε κίνηση σε μια πορεία  εκφασισμού».

Για να καταλήξει ο μεγάλος διανοητής:  

«Το Κράτος αυτό, για πρώτη ίσως φορά στην ύπαρξη δημοκρατικών Κρατών, όχι μόνο περιέχει σκόρπια και διάχυτα στοιχεία ολοκληρωτισμού, αλλά εκφράζει καθαρά την οργανική τους συναρμογή σε σύστημα μόνιμο και παράλληλο προς το επίσημο Κράτος. Συνεπώς, η ενδεχόμενη εκδήλωση μιας πορείας  εκφασισμού  δεν θα πάρει ασφαλώς εδώ την ίδια μορφή όπως στο παρελθόν… Αντί για διείσδυση ή περικύκλωση απέξω του κρατικού μηχανισμού από τον φασισμό, όπως συνέβηκε με τους ιστορικούς φασισμούς, θα πρόκειται μάλλον για ρήξη μέσα στο Κράτος, ρήξη που θ’ ακολουθεί τις χαραγμένες ήδη στη σημερινή του φυσιογνωμία γραμμές». 

Αυτές τις σημαντικές αναλύσεις πραγματοποιούσε ο Πουλαντζάς πριν την κυριαρχία του Μεταμοντέρνου στη Δημοκρατία με όχημα αρχικά  τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, την Βιομηχανία του Θεάματος και ύστερα στην Εκπαίδευση σε όλη την Ευρώπη, που καλλιεργεί την πτώση της Δημοκρατίας στο όνομα της τεχνικής διαδικασίας και της αποτελεσματικότητας. Στη χώρα μας την επικράτηση του Μεταμοντέρνου επέβαλλαν τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ. Είναι χαρακτηριστικό πλέον πως η επιβολή αποφάσεων του Eurogroup έναντι του Ευρωκοινοβουλίου και των Κοινοβουλίων των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι το επιστέγασμα της επελαύνουσας Μεταδημοκρατίας στην οποία συντάσσονται αναφανδόν υπέρ τα κόμματα της Αντιπολίτευσης με προεξάρχοντα τους κ . Μητσοτάκη  Θεοδωράκη, ενώ αντίθετα ο κ. Καραμανλής είχε υπερασπιστεί την πρωτοκαθεδρία της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας και εκδιώχθηκε από το σύστημα.          

Σε αυτόν τον άξονα  εξέλιξης προς την Μεταδημοκρατία η απόφαση κατά πλειοψηφία των δικαστών του ΣΤΕ, είναι κομβική και πρέπει άμεσα να αναιρεθεί. Αυτό όμως δεν φτάνει πλέον οδεύουμε στην κατάλυση της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας από πολλαπλούς δρόμους.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αποκτήσει συνείδηση της ιστορικότητας των στιγμών, να διώξει τον κ. Λιάκο από τη  θέση του προέδρου της Επιτροπής εθνικού διαλόγου που επανέφερε τις θέσεις ΠΑΣΟΚ, Διαμαντοπούλου για την Μέση Εκπαίδευση και να συνδυάσει τον πόλεμο θέσεων με τον πόλεμο κινήματος. Έτσι κι αλλιώς η επικυριαρχία του Μεταμοντέρνου στον Ευρωπαϊκό Νότο και η διάλυση του κοινωνικού ιστού των χωρών  αυτών με την επιβολή… αξιών μη Σκέψης και μη Νοήματος στους νέους κυρίως αλλά και στους εργαζόμενους είναι ισχυρή και δεν  αναμένεται άμεση αντίσταση  και βοήθεια.

Επιπρόσθετα η προώθηση της αξιακής και πολιτικής ζουγκλοποίησης της χώρας  από τα κανάλια, τις δυνάμεις της αγοράς και το διαπλεκόμενο πολιτικό και οικονομικό σύστημα για πρώτη φορά έχει τις προυποθέσεις να έρθει σε ώσμωση με την ζούγκλα της ζωνοποίησης κρατών που προωθεί ο Μεταμοντέρνος λυσσασμένος καπιταλισμός στην περιοχή μας, δηλαδή αυτοί που επέβαλλαν τα Μνημόνια στη χώρα, και να υπάρξουν  ενδεχόμενα με τις ευλογίες των επικυρίαρχων Γερμανών, φαινόμενα υποβάθμισης της κρατικής οντότητας μαζί με την Δημοκρατία για μεγαλύτερη ταξική ληστεία του εθνικού πλούτου και Μετααποικιακή εξουσιαστικότητα με ανεξέλεγκτες καταστάσεις  για την Κοινωνία , την Δημοκρατία και τους πολίτες.