Συντάκτης: Γιάνης Βαρουφάκης, Μπράιαν Ινο, Σλάβοϊ Ζίζεκ, Νόαμ Τσόμσκι*
Ο θρίαμβος του Τραμπ κλείνει μια εποχή τεσσάρων δεκαετιών. Ηταν η εποχή που το σφύζον με αυτοπεποίθηση Διεθνές Κατεστημένο κατασκεύαζε τη συναίνεση γύρω από τη σταδιακή αντικατάσταση της δημοκρατίας από μια «τεχνοκρατία» που υπηρετούσε αποκλειστικά, χωρίς αιδώ, το 1% των ισχυροτέρων.
Ομως, η νέα εποχή που εγκαινιάζει σήμερα ο πρόεδρος Τραμπ, και της οποίας προπομπός ήταν το Brexit, δεν είναι καθόλου νέα.
Αποτελεί μεταμοντέρνα παραλλαγή της δεκαετίας του 1930, με τον αποπληθωρισμό, την ξενοφοβία και πολιτικές τού διαίρει και βασίλευε σε πρωταγωνιστικό ρόλο.
Οπως την ημέρα μετά το Brexit, έτσι την περασμένη Τετάρτη που ο Τραμπ εξελέγη πρόεδρος των ΗΠΑ, οι φιλελεύθεροι αστοί, που πίστευαν ότι το κατεστημένο είχε τα «πράγματα» υπό έλεγχο, ξάφνου συνειδητοποίησαν ότι ζουν σε κοινωνίες που αγνοούν.
Το πάθος επέστρεψε στην πολιτική, υπερνικώντας την απάθεια που καλλιεργούσε ενσυνείδητα το Διεθνές Κατεστημένο.
Οχι όμως με τρόπο που να ωφελεί το 80% των πολιτών που έχουν αποκλειστεί εδώ και καιρό από την ελπίδα και την ισηγορία, αλλά μέσα από τη δημιουργία μιας απανταχού ανερχόμενης Εθνικιστικής Διεθνούς!
Ναι, είναι αλήθεια ότι ο Τραμπ φαίνεται έτοιμος να απειλήσει τις αμερικανικές πολυεθνικές ότι αν μεταφέρουν θέσεις εργασίας στο Μεξικό ή αλλού θα τους βάλει απαγορευτικούς δασμούς.
Ναι, είναι αλήθεια ότι ο Τραμπ είναι φιλικότερος σε δημόσιες επενδύσεις που ωφελούν τους κοινωνικά αδύναμους από μια κυρία Κλίντον που αδυνατούσε να απογαλακτιστεί από τη Wall Street και το Πεντάγωνο.
Ομως, παράλληλα, ο Τραμπ υπόσχεται να μειώσει τη φορολόγηση των πλούσιων φίλων του, να καταργήσει τη στοιχειώδη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των φτωχότερων που εισήγαγε η κυβέρνηση Ομπάμα, να βουλιάξει τη συνθήκη του Παρισιού για την κλιματική αλλαγή (παραδίδοντας εκατομμύρια ανθρώπους στην μήνιν των ανερχόμενων ωκεανών), να επαναφέρει το εμπάργκο στην Κούβα και στο Ιράν κ.λπ.
Πάνω απ’ όλα όμως, ο πρόεδρος Τραμπ, όπως ο Μπενίτο Μουσολίνι, θα χρησιμοποιήσει την όποια φιλολαϊκή του πολιτική για να εξαγοράσει τη συνείδηση των εργαζομένων θέτοντάς τη στην υπηρεσία της Εθνικιστικής Διεθνούς που διαχέει παντού έναν εθνικισμό-απειλή για τους λαούς της Γης. Από σήμερα η υφήλιος ζει στη σκιά αυτής της Εθνικιστικής Διεθνούς!
Το πάθος που ώθησε το Brexit και τον Τραμπ, αύριο θα προωθήσει τη Λεπέν και το Alternative für Deutschland, θα ενισχύσει τον μισανθρωπισμό παντού, θα τον βοηθήσει να επιστρατεύσει τον θυμό του 80% και να τον θέσει στην υπηρεσία των ισχυρών οι οποίοι θα τον χρησιμοποιήσουν για να αναδιανείμουν μεταξύ τους την εξουσία πριν, άλλη μια φορά, πετάξουν αυτό το 80% στα αζήτητα, προδομένους και διχασμένους.
Καθήκον μας είναι να θέσουμε τέλος στον φαύλο αυτό κύκλο μεταξύ των δύο, ουσιαστικά, συν-εταίρων: του Διεθνούς Κατεστημένου και της Εθνικιστικής Διεθνούς.
Kαθήκον μας είναι να επαναφέρουμε το πάθος ως αρωγό του Ανθρωπισμού.
Ο μεγαλύτερος σύμμαχος της Εθνικιστικής Διεθνούς είναι το ίδιο το κατεστημένο που υποτίθεται ότι αντιμάχεται.
Ενα Διεθνές Κατεστημένο που αδυνατεί ακόμη και να κατανοήσει την κρίση που δημιούργησε από το 2008 έως σήμερα, που καταδίκασε εκατομμύρια Γερμανούς στην υποχρεωτική μερική απασχόληση, που συνέτριψε την Ανοιξη της Αθήνας το 2015 επειδή μπορούσε, που έσπρωξε μέσω αχρείαστης λιτότητας την πλειοψηφία των Αγγλων στην απόγνωση και στον θυμό, που συνωμότησε με την ηγεσία του Δημοκρατικού Κόμματος εναντίον του Μπέρνι Σάντερς το 2016.
Κι όταν όλες αυτές οι πράξεις βαρβαρισμού γέννησαν τη Χρυσή Αυγή, το Alternative für Deutschland, το Brexit και τον Τραμπ, οι αξιωματούχοι του Διεθνούς Κατεστημένου αντέδρασαν μ’ έναν ποταπό συνδυασμό απαξίωσης, άρνησης και πανικού.
Σήμερα το πολιτικό σκηνικό ανατρέπεται με τρόπο που έχουμε να δούμε από τη δεκαετία του 1930.
Ενας παγκόσμιος αποπληθωρισμός γεννά πολιτικά τερατουργήματα που παίρνουν τη μορφή ενός κατεστημένου το οποίο θυμίζει το ανόητο καθεστώς της Βαϊμάρης, κυβερνήσεων αριστερής προέλευσης που θεωρούν δείγμα «ευθύνης» και «ρεαλισμού» να λένε «ναι σε όλα» στους θεσμούς του ανόητου κατεστημένου, και εξεγερμένων εθνικιστών τύπου Τραμπ και Σία.
Ο Τραμπ, αν μη τι άλλο, απέδειξε ότι οι εξεγέρσεις δεν είναι καταδικασμένες.
Κατέρριψε τις θεωρίες συνωμοσίας που λένε ότι κανείς δεν μπορεί να κερδίσει εκλογές κόντρα στο κατεστημένο.
Ολο το νεοφιλελεύθερο σύμπλεγμα εξουσίας, μαζί με το υπερσυντηρητικό δίκτυο Fox, τους μοχθηρούς αδελφούς Κοτς, το Πεντάγωνο και τη Wall Street στάθηκαν απέναντί του – και κατατροπώθηκαν.
Αρα, οι δικαιολογίες των αριστερών ότι το σύστημα δεν επιτρέπει εξεγέρσεις είναι ακριβώς αυτό: δικαιολογίες.
Πολύ απλά, οι προοδευτικές δυνάμεις δεν κατάφεραν να πείσουν τους λαούς και, έτσι, οι λαοί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι, αν θέλουν αλλαγή, πρέπει να ψηφίσουν τις δυνάμεις του μισανθρωπισμού.
Γι’ αυτό φταίμε αποκλειστικά εμείς, οι αυτοαποκαλούμενοι προοδευτικοί.
Νομίζαμε ότι οι αντιδραστικοί ήταν στο περιθώριο, σε μια φούσκα, μέχρι που ο Τραμπ και το Brexit μάς απέδειξαν ποιοι ήταν πραγματικά εγκλωβισμένοι σε μια φούσκα απατηλών φαντασιώσεων: εμείς!
Στην Ελλάδα το 2015 επιτεύχθηκε για λίγους μήνες το φαινομενικά ακατόρθωτο.
Μέχρι που η ηγεσία της εξέγερσης, την οποία οι λαοί παγκοσμίως θυμούνται ως την Ανοιξη της Αθήνας, αποφάσισε να κλειστεί ερμητικά στη φούσκα της φαντασίωσης ότι η υποταγή αποτελεί τη βέλτιστη μορφή αντίστασης – δίνοντας ακουσίως αλλά δυναμικά νέα πνοή στο πνεύμα της Εθνικιστικής Διεθνούς.
Τι μπορεί να αντισταθεί στην Εθνικιστική Διεθνή, δεδομένου ότι το Διεθνές Κατεστημένο έχει χάσει το παιχνίδι και οι κυβερνήσεις με καταβολές στην αντιπαλότητα με το κατεστημένο έχουν απαξιωθεί μέσω της υποταγής τους σε αυτό;
Η μοναδική απάντηση είναι: μια νέα Προοδευτική Διεθνής, ένα κίνημα διεθνικό όπως το DiEM25 το οποίο δεν σέβεται σύνορα, δεν καταλαβαίνει από όρια υπαρχόντων πολιτικών κομμάτων, ούτε καν φιλοσοφικών ερμηνειών της καλής καγαθής κοινωνίας – ένα κίνημα που προτείνει ρεαλιστικές εναλλακτικές με γνώμονα την υπέρβαση της κρίσης η οποία γεννά τα πολιτικά εκτρώματα της Εθνικιστικής Διεθνούς – ένα κίνημα που προωθεί την Εποικοδομητική Ανυπακοή στις πολιτικές του κατεστημένου που τρέφουν την Εθνικιστική Διεθνή – ένα κίνημα το οποίο πασχίζει να πετύχει εκεί που απέτυχαν οι γιαγιάδες και οι παππούδες μας το 1930, σε μια αντίστοιχη περίοδο με τη σημερινή όταν καθήκον των απανταχού δημοκρατών ήταν να απλώσουν τα χέρια πέραν των συνόρων και των κομματικών ταυτοτήτων για να σταματήσουν την προέλαση της Εθνικιστικής Διεθνούς.
Ενα τέτοιο κίνημα δεν αποτελεί ευχή. Υπάρχει ήδη από τον περασμένο Φεβρουάριο. Είναι το DiEM25.
Ενα κίνημα, στα σπάργανα μεν, αλλά με τη δυνατότητα να αντιμετωπίσει τη μέγιστη απειλή της νέας, σκοτεινής εποχής που δημιουργεί η σύγκρουση του Διεθνούς Κατεστημένου με την αντιδραστική Εθνικιστική Διεθνή.
Οταν ιδρύσαμε το DiEM25 λέγαμε πως, τώρα που το κατεστημένο έχασε την ικανότητα να «κατασκευάζει συναινέσεις», το δίλημμα των δημοκρατών δεν είναι μεταξύ μιας υπερ-κρατικής τεχνοκρατίας τύπου Βρυξελλών και του εθνικιστικού λαϊκισμού.
Η σύγκρουση που μετρά είναι εκείνη μεταξύ:
(Α) του Ανίερου Συνεταιρισμού του Διεθνούς Τεχνοκρατικού Κατεστημένου με την Εθνικιστική Διεθνή, και
(Β) της Προοδευτικής Διεθνούς που χτίζουν από κοινού δυνάμεις όπως το DiEM25 στην Ευρώπη και το κίνημα του Μπέρνι Σάντερς στις ΗΠΑ.
Η εκλογή του Τραμπ, και το Brexit πριν από αυτήν, ήταν ένα σκαμπίλι για εκείνους που νόμισαν ότι η υποταγή στο Διεθνές Κατεστημένο είναι η μοναδική επιλογή... ευθύνης.
Οι παίκτες των αγορών αρέσκονται να λένε ότι κάθε κρίση είναι και μια ευκαιρία.
Οταν ιδρύσαμε το DiEM25 είχαμε ήδη συμπεράνει ότι η κρίση μάς χάρισε μονάκριβη ευκαιρία αντίστασης στις δυνάμεις του Διεθνούς Κατεστημένου και της Εθνικιστικής Διεθνούς, των οποίων η σύγκρουση συνθλίβει τις προοπτικές της ανθρωπότητας – με κόστος που οι Ελληνες ήδη γνώρισαν στο πετσί τους.
Σε στιγμές απόγνωσης, παρακολουθώντας την επιστροφή των φαντασμάτων της δεκαετίας του 1930, παίρνουμε κουράγιο από το γεγονός ότι πριν από το Brexit, τον Τραμπ κ.λπ. εμείς είχαμε ήδη βάλει το λιθαράκι που λέγεται DiEM25 στην ίδρυση της Προοδευτικής Διεθνούς που απαιτούν οι καιροί.
*μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής του DiEM25
Ομως, η νέα εποχή που εγκαινιάζει σήμερα ο πρόεδρος Τραμπ, και της οποίας προπομπός ήταν το Brexit, δεν είναι καθόλου νέα.
Αποτελεί μεταμοντέρνα παραλλαγή της δεκαετίας του 1930, με τον αποπληθωρισμό, την ξενοφοβία και πολιτικές τού διαίρει και βασίλευε σε πρωταγωνιστικό ρόλο.
Οπως την ημέρα μετά το Brexit, έτσι την περασμένη Τετάρτη που ο Τραμπ εξελέγη πρόεδρος των ΗΠΑ, οι φιλελεύθεροι αστοί, που πίστευαν ότι το κατεστημένο είχε τα «πράγματα» υπό έλεγχο, ξάφνου συνειδητοποίησαν ότι ζουν σε κοινωνίες που αγνοούν.
Το πάθος επέστρεψε στην πολιτική, υπερνικώντας την απάθεια που καλλιεργούσε ενσυνείδητα το Διεθνές Κατεστημένο.
Οχι όμως με τρόπο που να ωφελεί το 80% των πολιτών που έχουν αποκλειστεί εδώ και καιρό από την ελπίδα και την ισηγορία, αλλά μέσα από τη δημιουργία μιας απανταχού ανερχόμενης Εθνικιστικής Διεθνούς!
Ναι, είναι αλήθεια ότι ο Τραμπ φαίνεται έτοιμος να απειλήσει τις αμερικανικές πολυεθνικές ότι αν μεταφέρουν θέσεις εργασίας στο Μεξικό ή αλλού θα τους βάλει απαγορευτικούς δασμούς.
Ναι, είναι αλήθεια ότι ο Τραμπ είναι φιλικότερος σε δημόσιες επενδύσεις που ωφελούν τους κοινωνικά αδύναμους από μια κυρία Κλίντον που αδυνατούσε να απογαλακτιστεί από τη Wall Street και το Πεντάγωνο.
Ομως, παράλληλα, ο Τραμπ υπόσχεται να μειώσει τη φορολόγηση των πλούσιων φίλων του, να καταργήσει τη στοιχειώδη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των φτωχότερων που εισήγαγε η κυβέρνηση Ομπάμα, να βουλιάξει τη συνθήκη του Παρισιού για την κλιματική αλλαγή (παραδίδοντας εκατομμύρια ανθρώπους στην μήνιν των ανερχόμενων ωκεανών), να επαναφέρει το εμπάργκο στην Κούβα και στο Ιράν κ.λπ.
Πάνω απ’ όλα όμως, ο πρόεδρος Τραμπ, όπως ο Μπενίτο Μουσολίνι, θα χρησιμοποιήσει την όποια φιλολαϊκή του πολιτική για να εξαγοράσει τη συνείδηση των εργαζομένων θέτοντάς τη στην υπηρεσία της Εθνικιστικής Διεθνούς που διαχέει παντού έναν εθνικισμό-απειλή για τους λαούς της Γης. Από σήμερα η υφήλιος ζει στη σκιά αυτής της Εθνικιστικής Διεθνούς!
Το πάθος που ώθησε το Brexit και τον Τραμπ, αύριο θα προωθήσει τη Λεπέν και το Alternative für Deutschland, θα ενισχύσει τον μισανθρωπισμό παντού, θα τον βοηθήσει να επιστρατεύσει τον θυμό του 80% και να τον θέσει στην υπηρεσία των ισχυρών οι οποίοι θα τον χρησιμοποιήσουν για να αναδιανείμουν μεταξύ τους την εξουσία πριν, άλλη μια φορά, πετάξουν αυτό το 80% στα αζήτητα, προδομένους και διχασμένους.
Καθήκον μας είναι να θέσουμε τέλος στον φαύλο αυτό κύκλο μεταξύ των δύο, ουσιαστικά, συν-εταίρων: του Διεθνούς Κατεστημένου και της Εθνικιστικής Διεθνούς.
Kαθήκον μας είναι να επαναφέρουμε το πάθος ως αρωγό του Ανθρωπισμού.
Ο μεγαλύτερος σύμμαχος της Εθνικιστικής Διεθνούς είναι το ίδιο το κατεστημένο που υποτίθεται ότι αντιμάχεται.
Ενα Διεθνές Κατεστημένο που αδυνατεί ακόμη και να κατανοήσει την κρίση που δημιούργησε από το 2008 έως σήμερα, που καταδίκασε εκατομμύρια Γερμανούς στην υποχρεωτική μερική απασχόληση, που συνέτριψε την Ανοιξη της Αθήνας το 2015 επειδή μπορούσε, που έσπρωξε μέσω αχρείαστης λιτότητας την πλειοψηφία των Αγγλων στην απόγνωση και στον θυμό, που συνωμότησε με την ηγεσία του Δημοκρατικού Κόμματος εναντίον του Μπέρνι Σάντερς το 2016.
Κι όταν όλες αυτές οι πράξεις βαρβαρισμού γέννησαν τη Χρυσή Αυγή, το Alternative für Deutschland, το Brexit και τον Τραμπ, οι αξιωματούχοι του Διεθνούς Κατεστημένου αντέδρασαν μ’ έναν ποταπό συνδυασμό απαξίωσης, άρνησης και πανικού.
Σήμερα το πολιτικό σκηνικό ανατρέπεται με τρόπο που έχουμε να δούμε από τη δεκαετία του 1930.
Ενας παγκόσμιος αποπληθωρισμός γεννά πολιτικά τερατουργήματα που παίρνουν τη μορφή ενός κατεστημένου το οποίο θυμίζει το ανόητο καθεστώς της Βαϊμάρης, κυβερνήσεων αριστερής προέλευσης που θεωρούν δείγμα «ευθύνης» και «ρεαλισμού» να λένε «ναι σε όλα» στους θεσμούς του ανόητου κατεστημένου, και εξεγερμένων εθνικιστών τύπου Τραμπ και Σία.
Τι πρέπει να κάνουμε;
Ο Τραμπ, αν μη τι άλλο, απέδειξε ότι οι εξεγέρσεις δεν είναι καταδικασμένες.
Κατέρριψε τις θεωρίες συνωμοσίας που λένε ότι κανείς δεν μπορεί να κερδίσει εκλογές κόντρα στο κατεστημένο.
Ολο το νεοφιλελεύθερο σύμπλεγμα εξουσίας, μαζί με το υπερσυντηρητικό δίκτυο Fox, τους μοχθηρούς αδελφούς Κοτς, το Πεντάγωνο και τη Wall Street στάθηκαν απέναντί του – και κατατροπώθηκαν.
Αρα, οι δικαιολογίες των αριστερών ότι το σύστημα δεν επιτρέπει εξεγέρσεις είναι ακριβώς αυτό: δικαιολογίες.
Πολύ απλά, οι προοδευτικές δυνάμεις δεν κατάφεραν να πείσουν τους λαούς και, έτσι, οι λαοί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι, αν θέλουν αλλαγή, πρέπει να ψηφίσουν τις δυνάμεις του μισανθρωπισμού.
Γι’ αυτό φταίμε αποκλειστικά εμείς, οι αυτοαποκαλούμενοι προοδευτικοί.
Νομίζαμε ότι οι αντιδραστικοί ήταν στο περιθώριο, σε μια φούσκα, μέχρι που ο Τραμπ και το Brexit μάς απέδειξαν ποιοι ήταν πραγματικά εγκλωβισμένοι σε μια φούσκα απατηλών φαντασιώσεων: εμείς!
Στην Ελλάδα το 2015 επιτεύχθηκε για λίγους μήνες το φαινομενικά ακατόρθωτο.
Μέχρι που η ηγεσία της εξέγερσης, την οποία οι λαοί παγκοσμίως θυμούνται ως την Ανοιξη της Αθήνας, αποφάσισε να κλειστεί ερμητικά στη φούσκα της φαντασίωσης ότι η υποταγή αποτελεί τη βέλτιστη μορφή αντίστασης – δίνοντας ακουσίως αλλά δυναμικά νέα πνοή στο πνεύμα της Εθνικιστικής Διεθνούς.
Τι μπορεί να αντισταθεί στην Εθνικιστική Διεθνή, δεδομένου ότι το Διεθνές Κατεστημένο έχει χάσει το παιχνίδι και οι κυβερνήσεις με καταβολές στην αντιπαλότητα με το κατεστημένο έχουν απαξιωθεί μέσω της υποταγής τους σε αυτό;
Η μοναδική απάντηση είναι: μια νέα Προοδευτική Διεθνής, ένα κίνημα διεθνικό όπως το DiEM25 το οποίο δεν σέβεται σύνορα, δεν καταλαβαίνει από όρια υπαρχόντων πολιτικών κομμάτων, ούτε καν φιλοσοφικών ερμηνειών της καλής καγαθής κοινωνίας – ένα κίνημα που προτείνει ρεαλιστικές εναλλακτικές με γνώμονα την υπέρβαση της κρίσης η οποία γεννά τα πολιτικά εκτρώματα της Εθνικιστικής Διεθνούς – ένα κίνημα που προωθεί την Εποικοδομητική Ανυπακοή στις πολιτικές του κατεστημένου που τρέφουν την Εθνικιστική Διεθνή – ένα κίνημα το οποίο πασχίζει να πετύχει εκεί που απέτυχαν οι γιαγιάδες και οι παππούδες μας το 1930, σε μια αντίστοιχη περίοδο με τη σημερινή όταν καθήκον των απανταχού δημοκρατών ήταν να απλώσουν τα χέρια πέραν των συνόρων και των κομματικών ταυτοτήτων για να σταματήσουν την προέλαση της Εθνικιστικής Διεθνούς.
Ενα τέτοιο κίνημα δεν αποτελεί ευχή. Υπάρχει ήδη από τον περασμένο Φεβρουάριο. Είναι το DiEM25.
Ενα κίνημα, στα σπάργανα μεν, αλλά με τη δυνατότητα να αντιμετωπίσει τη μέγιστη απειλή της νέας, σκοτεινής εποχής που δημιουργεί η σύγκρουση του Διεθνούς Κατεστημένου με την αντιδραστική Εθνικιστική Διεθνή.
Οταν ιδρύσαμε το DiEM25 λέγαμε πως, τώρα που το κατεστημένο έχασε την ικανότητα να «κατασκευάζει συναινέσεις», το δίλημμα των δημοκρατών δεν είναι μεταξύ μιας υπερ-κρατικής τεχνοκρατίας τύπου Βρυξελλών και του εθνικιστικού λαϊκισμού.
Η σύγκρουση που μετρά είναι εκείνη μεταξύ:
(Α) του Ανίερου Συνεταιρισμού του Διεθνούς Τεχνοκρατικού Κατεστημένου με την Εθνικιστική Διεθνή, και
(Β) της Προοδευτικής Διεθνούς που χτίζουν από κοινού δυνάμεις όπως το DiEM25 στην Ευρώπη και το κίνημα του Μπέρνι Σάντερς στις ΗΠΑ.
Η εκλογή του Τραμπ, και το Brexit πριν από αυτήν, ήταν ένα σκαμπίλι για εκείνους που νόμισαν ότι η υποταγή στο Διεθνές Κατεστημένο είναι η μοναδική επιλογή... ευθύνης.
Οι παίκτες των αγορών αρέσκονται να λένε ότι κάθε κρίση είναι και μια ευκαιρία.
Οταν ιδρύσαμε το DiEM25 είχαμε ήδη συμπεράνει ότι η κρίση μάς χάρισε μονάκριβη ευκαιρία αντίστασης στις δυνάμεις του Διεθνούς Κατεστημένου και της Εθνικιστικής Διεθνούς, των οποίων η σύγκρουση συνθλίβει τις προοπτικές της ανθρωπότητας – με κόστος που οι Ελληνες ήδη γνώρισαν στο πετσί τους.
Σε στιγμές απόγνωσης, παρακολουθώντας την επιστροφή των φαντασμάτων της δεκαετίας του 1930, παίρνουμε κουράγιο από το γεγονός ότι πριν από το Brexit, τον Τραμπ κ.λπ. εμείς είχαμε ήδη βάλει το λιθαράκι που λέγεται DiEM25 στην ίδρυση της Προοδευτικής Διεθνούς που απαιτούν οι καιροί.
*μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής του DiEM25
No comments:
Post a Comment