Γιαγιά, σου έχω νέα, βγάλε το καλό τραπεζομάντηλο

Γιαγιά, σου έχω νέα, 

βγάλε το καλό τραπεζομάντηλο: 

Έχουμε μουσαφίρηδες! ... 

Μα επί τέλους, 

ποιός προσπαθεί να μας ... αφελληνίσει;

Συντάκτης: Σπύρος Πετρίτης*

Οι περισσότεροι από εμάς εδώ και χρόνια έχουμε "ευαισθητοποιηθεί" για το στίγμα του HiV, ή ακόμα και για τους μύθους, που θέλουν την ομοφυλοφιλία ή ακόμα και την εξάρτηση από τις ψυχοδραστικές ουσίες, και τον ... καρκίνο, να "κολλάει", τους Εβραίους να διαδίδουν την πανώλη και να πίνουν αίμα, και τους Ρομά ή ακόμα και τους αλλοδαπούς κι αλλόδοξους μετανάστες ή/και πρόσφυγες να "κλέβουν" παιδιά, ή το σκύλο της γειτόνισσας, για να τον ... μαγειρέψουν, και να διαδίδουν τον Τζιχαντισμό, ή ακόμα και το Σιωνισμό, μαζί και τον κάθε λογής "υγειονομικό κίνδυνο", εν τέλει να προωθούν την "white genocide conspiracy", μέρος της οποίας βεβαίως είναι και η θεωρία του Αρτέμη Σώρρα, αλλά και κάθε άλλου Νεοναζί που σέβεται τον εαυτό του, για τα δήθεν "Εβραιοφάρμακα”, και τα εμβόλια που δήθεν δημιουργούν τις αναπηρίες, ενώ στην πραγματικότητα οι ανάπηροι άνθρωποι, που υπάρχουν από καταβολής κόσμου, διεκδικούν απλά την Ορατότητα σε πολιτικό κι εν γένει κοινωνικό επίπεδο!

... Κι ενώ όλοι ξέρουμε αυτά, τα παραπάνω, σπάνια γίνεται σοβαρός πολιτικός λόγος αναφορικά με τον πραγματικό, ρεαλιστικό κίνδυνο, που δεν είναι άλλος από τις αθέμιτες πρακτικές των φαρμακευτικών εταιρειών, από τις οποίες μας αποπροσανατολίζουν πλήρως, ίσως ακόμη κι επίτηδες οι Έλληνες υπερκαχύποπτοι συνωμοσιολόγοι, ακριβώς για να μην καταλάβουμε ότι, "φταίει ο καπιταλισμός, ηλίθιε", για να θυμηθούμε κι ένα παλαιότερο τσιτάτο, ίσως το πιο επιτυχημένο των τελευταίων δεκαετιών! Ίσως όμως κι αυτές οι πρακτικές να μην είναι καν το θέμα! Και θα πρέπει πλέον, κυρίως να μας απασχολήσει αν η κάθε είδους Σπιναλόγκα (κατά κόσμον, "καραντίνα"), που είναι εντελώς αναποτελεσματική ως μέτρο προφύλαξης από τη διάδοση μιάς οποιασδήποτε επιδημίας – εφόσον άλλωστε ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας αδιαφορεί πλήρως για κάθε είδους επιδημία στη Μαύρη Ήπειρο, αλλά και για την προστασία των ιατρικά στιγματισμένων πληθυσμών σε αυτή την Ήπειρο, με αποκορύφωμα τους Αλμπίνος της Τανζανίας πριν από λίγα χρόνια – δεν συντηρεί σήμερα συνολικά κι έμμεσα τις μεσαιωνικές προκαταλήψεις, με ψευδοεπιστημονικό ένδυμα! Στο παρακάτω φυλλάδιο, φαίνεται πώς και πόσο το ΚΕΕΛΠΝΟ, με το ούτως ή άλλως βαρύ κι ένοχο παρελθόν του, με απλό και ξεκάθαρο τρόπο φέρει ευθύνη και για τη σημερινή άνοδο του φασισμού, με επίκεντρο τη δήθεν υγειονομική απειλή από τα παιδιά των προσφύγων στη χώρα μας. Γιατί αν έχεις τρομοκρατήσει έναν λαό ολόκληρο επί σειρά ετών με τη γρίπη, αν επίσης έχεις στοχοποιήσει τους ασθενείς και τους έχεις καταστήσει υπεύθυνους για την διάδοση ενός ιού, ενισχύοντας έμμεσα την περιθωριοποίησή τους, τότε δεν τηρείς καν τον όρκο του Ιπποκράτη! 

Αντίθετα, δημιουργείς ένα στίγμα για κάθε νοσούντα από μία μεταδοτική νόσο, ενώ παράλληλα προετοιμάζεις το έδαφος, για τις δήθεν "υγεινομικές βόμβες", είτε πρόκειται για τους οροθετικούς ανθρώπους, τους Ρομά ή/και τους μετανάστες, είτε δευτερευόντως για τον καθένα από εμάς αν έχουμε την ατυχία να νοσήσουμε και να βρεθούμε σε έναν κλειστό χώρο, μαζί με ανθρώπους που κατατρομοκρατημένοι από ανάλογες προπαγάνδες ενδέχεται, θέλοντας και μη, να έχουν αναπτύξει ψυχαναγκαστικές τάσεις, και κατά λογική συνέπεια να μας ... “φοβούνται” και να μας αποφεύγουν! Άλλωστε, τι μπορεί να σημαίνουν πολιτικά όλα αυτά τα μηνύματα σε μια εποχή έξαρσης της αναπηροφοβίας, ή ακόμη και της χονδροφοβίας και της ψυχιατρικής αυθαιρεσίας, αλλά κι ευθείας επίθεσης σε κάθε είδους κεκτημένο για την πραγματική προαγωγή της υγείας και πρόνοιας των λαών παγκόσμια, με επίκεντρο την επίθεση εκείνη στο πρόγραμμα που έμεινε γνωστό ως το "Obamacare", ή στη χώρα μας στις δομές υγείας του ΕΟΠΥΥ, του ΠΕΔΥ και του ΕΣΥ; Και θα ήθελα να ομολογήσω, ότι κι εγώ καμιά φορά ανησυχώ, όταν ένας/μια μαθητής/τριά μου βήχει μέσα στο πρόσωπό μου, αλλά αν το απέφευγα αυτό το παιδί, την ώρα μάλιστα που υποφέρει και με έχει περισσότερο ανάγκη, πόσο άξιος θα ήμουν ως εκπαιδευτικός, αλήθεια; Γιατί εγώ διδάσκω την αποδοχή, κι όχι το ρατσισμό. Άρα, το ίδιο θα περίμενα κι από έναν ιατρό: Αν ένας ιατρός έχει διαφορετική αντίληψη, ας αρχίσει από τον εαυτό του γιατί διαφορετικά δεν θα μπορέσει καν να υποστηρίξει το αίτημα του προοδευτικού κομματιού στην κοινωνία μας ώστε, ακριβώς για τον λόγο ότι το περιθώριο συντηρεί τις ανισότητες στους χώρους της υγείας και πρόνοιας, τα προσφυγόπουλα και τα παιδιά των Ρομά συμπολιτών μας να έχουν πρακτικά το δικαίωμα της καθολικής τους πρόσβασης σε όλες τις δομές της εκπαίδευσης, πάντα με απόλυτο σεβασμό στην μοναδική πολιτισμική παρακαταθήκη αυτών των ομάδων ανθρώπων, που μόνο πλούτος θα μπορούσε να είναι για το γενικό μαθητικό πληθυσμό, και κατ' επέκταση για την ελληνική κοινωνία συνολικώς!

Γιατί ακόμη κι αν υποθέταμε ότι μέσα στα κατ' ευφημισμόν κέντρα φιλοξενίας, επικρατούν άθλιες υγειονομικές συνθήκες, η μόνη οριστική λύση θα ήταν η άμεση κατάργησή τους και η δημιουργία μικρότερων δομών με βάση το πρότυπο της λεγόμενης αποασυλοποίησης. Κι ενώ έχει επικρατήσει ένα ταμπού στην κοινωνία, μία ένοχη σιωπή για τις χιλιάδες των Πόντιων που βρήκαν τον θάνατο τη δεκαετία του 1920 στα "λοιμοκαθαρτήρια" και τα ξερονήσια της Ελλάδας, ακριβώς από τους ίδιους πατριδοκάπηλους που έχουν πάρει εργολαβία τη μνήμη των δήθεν θυμάτων της "γενοκτονίας", που άλλοτε τα μνημόνευαν ως "Τουρκόσπορους", η αλήθεια είναι ότι τότε και οι πρόσφυγες αποδεκατίστηκαν αλλά και η ελληνική φτωχολογιά υπέφερε από τη φυματίωση, σε μία εποχή κατά την οποία η πολυσυζητημένη Μαίρη Συνατσάκη θα ήταν "χτικιάρα" και η ευτραφής Ουρανία Μιχαλολιάκου δεν θα στιγματιζόταν ως χονδρή, παρά αντίθετα θα θεωρούνταν ως ωραία κοινωνικά, καθώς το "είσαι αφράτη σα φρατζόλα" του αείμνηστου Βαμβακάρη ηχούσε σαν ύμνος για την ομορφιά μιάς γυναίκας!

Στο άρθρο του με τίτλο: "Η φυματίωση και το ρεμπέτικο τραγούδι", το οποίο δημοσιεύτηκε το 2004, στο Περιοδικό Ιατρική 85(5);317-322, ο ιατρός Γ. Εμ. Δρακωνάκης, καταλήγει:

"Μελετώντας το ρεμπέτικα τραγούδια για τη φυματίωση, διαπιστώνει κανείς ότι όταν χορεύονται, στη συντριπτική πλειοψηφία ακολουθούν ρυθμό ζεϊμπέκικου και κανένα ρυθμό χασάπικου χορού. Για το γεγονός αυτό υπάρχει εξήγηση. Ο χασάπικος είναι χορός συντροφικός, χορός ομάδας στενών φίλων, με συγκεκριμένα βήματα και τέλειο συγχρονισμό των χορευτών. Ο ζεϊμπέκικος είναι ένας μοναχικός χορός, χωρίς συγκεκριμένες φιγούρες, που αφήνει το χορευτή να αυτοσχεδιάσει, εκφράζοντας τον εαυτό του σε μια μοναχική εξομολόγηση. Μόνος του είχε μείνει και ο φυματικός, ακόμη και στα πλαίσια μιας ιδιαίτερης κοινωνικής ομάδας. Ακόμη και αν οι άλλοι δεν τον εγκατέλειπαν, ο ίδιος βάδιζε μόνος του τον αργό, παραπονεμένο και μοναχικό δρόμο του συνήθως επερχόμενου θανάτου του".

Δυστυχώς, αυτό που μάλλον δεν θα καταλάβει ποτέ ο μέσος υποστηρικτής ή και ψηφοφόρος της Χρυσής Αυγής, είναι ότι ακριβώς μπροστά στα πιο κρίσιμα θέματα ζωής και θανάτου – όπως είναι η εμπειρία ενός μεταδοτικού νοσήματος, το αίσθημα της ενοχής, ο καημός ενός πτωχού, φυματικού ανθρώπου οποιασδήποτε εθνοτικής προέλευσης πρώτα από όλα για το στίγμα που επιφέρει η νόσος και κατά δεύτερο λόγο ο φόβος του θανάτου – έγκειται η ειδοποιός διαφορά ενός ανθρώπου που αντιμάχεται το ρατσισμό, κι ενός άλλου, που συντηρεί πλαστές κοινωνικές νόρμες, οι οποίες αφήνουν όλους εμάς τραγικά μόνους, μπροστά σε κάθε είδους φόβο, ιδίως στους χαλεπούς, μνημονιακούς καιρούς μας, όπου χρειαζόμαστε ο ένας τον Άλλο περισσότερο από ποτέ! Γιατί αν κανείς είναι σήμερα Έλληνας εργάτης στο Πέραμα, το μόνο που θα τον συνέφερε θα ήταν να ενισχυθεί η εργατική τάξη με την έλευση των μουσουλμάνων προσφύγων ή/και μεταναστών, αλλά και με την εγγραφή όλων στα εργατικά συνδικάτα υπό ένα διεθνιστικό πρίσμα, κι όχι το μεγάλο εφοπλιστικό κεφάλαιο, που εξυπηρετείται τα μέγιστα από τη δήθεν αυτή εθνικοπατριωτική, στην ουσία ρατσιστική δράση, καθώς η ισχύς έρχεται πάντα και μόνο με την ενότητα της εργατικής τάξης και ουδέποτε με τη διάσπασή της με οποιοδήποτε ρατσιστικό πρόσχημα, ένα από τα οποία είναι και η κάθε είδους Σπιναλόγκα! 

Αλλά σας έχω νεότερα, εγώ δεν φοβάμαι το θάνατο, γιατί μπορεί να είμαι άθεος αλλά προτιμώ τη ζωή, ο θάνατος όμως είναι αναπόσπαστο κομμάτι, είναι το "τέλος" της, μαζί κι ο σκοπός. Και θα πρέπει να καταλάβει και η Ουρανία Μιχαλολιάκου, ότι μπορεί (καλώς, από μια άποψη) να μη "γουστάρει" την υποκρισία, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι όσοι δεν είμαστε ρατσιστές, είμαστε κατ' ανάγκην και υποκριτές. Θα πρέπει να καταλάβει ότι η μοναξιά, το υπαρξιακό κενό και η αλλοτρίωση που νιώθει ένας άνθρωπος που είναι γεμάτος με μίσος για τους μη προνομιούχους ανθρώπους, αλλά και δέος μπροστά σε κάθε είδους οικονομική ελίτ, μπορεί να είναι αποτέλεσμα ιστορικής αναγκαιότητας, αλλά δεν είναι καθόλου ... επιβεβλημένα από τη φύση. Άρα, μπορεί κανείς να μη γουστάρει εξίσου την υποκρισία, αλλά ακόμη περισσότερο να αποστρέφεται τον συγκαλυμμένο, ή ακόμη και τον απροσχημάτιστο ρατσισμό. Άλλωστε, αν μιλάμε για υποκρισία, υποκρισία δεν είναι κι όταν κανείς εξισώνει τον ελληνικό λαό με τους Έλληνες εφοπλιστές, επειδή ανήκουμε στο ίδιο έθνος; Με ποιό δικαίωμα, μπορεί κανείς να κάνει τόσο εξοργιστικές και πάνω από όλα ανυπόστατες εξισώσεις ή/και ταυτίσεις; Και τι μπορεί να καταλάβει από τους καημούς τους δικούς μου ακόμη, μία φιλάνθρωπη Κροίσος, όπως η κα Βαρδυνογιάννη; Από πότε δεν είναι υποκρισία η φιλανθρωπική εκείνη δράση, που αποκαθαίρει και καθαγιάζει τον καπιταλισμό, σε μία εποχή όπου όλα τα δεινά που μαστίζουν τον ελληνικό λαό οφείλονται σε μία σαφέστατα δική του κρίση;

Αν κανείς μπορεί να καταλάβει τους καημούς, και τις ενοχές ακόμη, του ελληνικού λαού, δεν είναι παρά μόνο οι πρόσφυγες, ή και γενικότερα όσοι άνθρωποι έχουν πραγματικά βιώσει την οποιαδήποτε περιθωριοποίηση, αυτοί που ένιωσαν να υφίστανται καταπίεση ή/και διωγμό, οι Έλληνες μεγαλοαστοί όμως ουδέποτε υπέστησαν κάτι τέτοιο (με εξαίρεση βέβαια την επταετή δικτατορία, όπου αρκετοί μεγαλοστοί προς τιμήν τους δεν συνεργάστηκαν με τα “λαμόγια στο χακί”), και για αυτό είναι μεν λαμπρές, αλλά και σπάνιες οι περιπτώσεις εκείνες κατά τις οποίες οι άνθρωποι αυτοί είναι πραγματικά και χωρίς καμία διάθεση υποκρισίας, δίπλα στους μη προνομιούχους ανθρώπους. Αλλά, αν θέλουμε να γίνει παρελθόν αυτός ο μοναχικός χορός των πτωχών ή/και καταφρονεμένων ανθρώπων, ο μόνος τρόπος που ενδείκνυεται είναι να δώσουμε χώρο σε αυτές τις "συμμαχίες", να επανεφεύρουμε την αλληλεγγύη που υπήρχε στις αγροτικές κοινότητες της υπαίθρου πριν από τη δημιουργία των μεγάλων αστικών κέντρων, να δραστηριοποιηθούμε ακόμη σε επίπεδο γειτονιάς ώστε να μη νιώθει ντροπή και μοναξιά ούτε ο μεσοαστός ή ακόμη και μεγαλοαστός στο Ψυχικό, που μπορεί να νιώθει ότι προδόθηκαν τα ιδανικά του ή ότι περιθωριοποιείται λόγω κάποιας αναπηρίας ή και του σεξουαλικού του προσανατολισμού, τέλος λόγω της αντιρατσιστικής ιδεολογίας του, και θέλει να κάνει κάτι για αυτό, αλλά ούτε ο μετανάστης ή/και πρόσφυγας, ούτε καν ο μικροαστός κοινωνικά ή ακόμη και ιδεολογικά, που τον έχουν μάθει να βλέπει όλους τους προηγούμενους ως κίνδυνο, ενώ ο μόνος κίνδυνος και για τον ίδιο, είναι η αμάθεια και η άνοδος της φασιστικής ιδεολογίας.

Γιατί και η γιαγιά μου στο χωριό, που έφυγε από τη ζωή πρόσφατα, καταγόμενη από μία περιοχή γνωστή παραδοσιακά για τον μεγάλο αριθμό των ακροδεξιών της κατοίκων, ήταν πάντα όμως “φιλό-ξενη”, τηρώντας μέχρι πρόσφατα την αυθεντική αρχαία ελληνική παράδοση του Ξένιου Διός. Δεν ξέρω ποιός ακριβώς προσπαθεί να μας "αφελληνίσει", πάντως τη γιαγιά μου την αφελλήνισαν τα κυρίαρχα αστικά μέσα με τα εξοντωτικά σε διάρκεια αστυνομικά τους δελτία, τα οποία παρουσίαζαν τους ακροδεξιούς δολοφόνους στην Αθήνα ως "αγανακτισμένους κατοίκους" και τα θύματα των πογκρόμ ως ... εγκληματίες, τη στιγμή που σύμφωνα με την ίδια την ΕΛΑΣ ήταν μύθος η εισροή ειδικότερα των Αλβανών κακοποιών από τη δεκαετία του 1990 κι εξής! Η γιαγιά μου, ήταν εύκολο να αφελληνιστεί, λόγω της αγαστής αυτής συμμαχίας της ακροδεξιάς με την κυρίαρχη προπαγάνδα των μεγάλων συμφερόντων, που εξυπηρετούσαν τα ίδια μέσα. 

Η γιαγιά μου, δεν είχε τη δυνατότητα να μάθει την αλήθεια, εμείς όμως σήμερα επιβάλλεται να τη μάθουμε και να τη διαδόσουμε καθώς όπως είχε πει και ο Εθνικός μας Ποιητής: Το Έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό!

Αυτός βέβαια είναι ο δύσβατος δρόμος, γιατί προϋποθέτει να “πέσουμε από τα σύννεφα” μια και καλή, όπου μάλλον κακώς εξ αρχής ανεβήκαμε. Γιατί είναι ο ελληνικός εθνικισμός, που δεν μας αφήνει να δούμε την Αλήθεια, έστω κι αν ο εθνικισμός αυτός ενδύεται το μανδύα του αριστερού πατριωτισμού! Όπως όμως είχε πει και ο Βίλχελμ Ράιχ, στο κατ' εξοχήν σύγγραμμά του για την άνοδο του φασισμού, με τίτλο: “Άκου Ανθρωπάκο” (1948):

Όταν ζεις για μακρύ διάστημα στο βάθος μιας σκοτεινής σπηλιάς θα σιχαθείς το φως του ήλιου. Και το πιθανότερο είναι ότι τελικά τα μάτια σου θα χάσουν τη δύναμη να αντέχουν. Να γιατί καταλήγουμε να μισούμε το φως του ήλιου.

Ειδικότερα για τη φυματίωση στο ρεμπέτικο τραγούδι:

Το ρεμπέτικο τραγούδι σαν έκφραση του ελληνικού λαϊκού πολιτισμού είναι είδος του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού. Αναπτύσσεται πρώτα σε περιθωριακές ομάδες. Μετά τη μικρασιατική καταστροφή παραλαμβάνεται και αναπτύσσεται από τα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα, των προσφύγων αρχικά, με την πληθώρα των προβλημάτων που τους απασχολούσαν. Τα προβλήματα αυτά αποτέλεσαν υλικό για το ρεμπέτικο.

Η φυματίωση την εποχή αυτή γνωρίζει μεγάλη έξαρση στην Ελλάδα. Οι κακές συνθήκες διαβίωσης χαμηλών εισοδηματικών στρωμάτων ευνοούν την αυξημένη επίπτωση, την κακή πρόγνωση και την αυξημένη θνησιμότητα από τη νόσο. Αποτέλεσμα αυτής της διαπίστωσης είναι στα αναφερόμενα στην προηγούμενη παράγραφο χαμηλά εισοδηματικά στρώματα με τις κακές συνθήκες διαβίωσης, που ασχολούνται με το ρεμπέτικο τραγούδι, να υπάρχει αυξημένη επίπτωση, κακή πρόγνωση και αυξημένη θνησιμότητα από τη νόσο. Η απώλεια από τη φυματίωση συγγενών, φίλων, συνεργατών είναι μείζον πρόβλημα και η νόσος αποτελεί, όπως και τα άλλα προβλήματα, ολικό για τα ρεμπέτικα τραγούδια...

*Ο Σπύρος Πετρίτης είναι Θεατρολόγος και υπηρετεί ως αναπληρωτής εκπαιδευτικός μέσω ΕΣΠΑ στη δημόσια Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση