Πρόεδρος των ΗΠΑ ή Νονός της Λίγκας Δικτατόρων?

Από το Γιάννη Δαμέλλο

Γιατί ο αμερικανός Πρόεδρος συνεχίζει να νταραβερίζεται με τους χειρότερους δικτάτορες του πλανήτη; Είναι η πουτάνα η τύχη του που τον έφερε σε αυτή τη θέση ή τον τρώει ο κώλος του να γίνει ο πρώτος Νονός του Υποκόσμου; Τι συνέπειες μπορεί να έχει αυτό για μένα; Σήμερα, θα ασχοληθώ με αυτό το πρόβλημα, και αν δεν σας αρέσει αυτό που θα διαβάσετε, σας έχω γραμμένους στα παλιά μου τα σεμπάγκο, όπως έχω κι εκείνον αλλά και το 99,95% του ανθρώπινου γένους. Κι αν θεωρείτε προσβλητικό αυτό το άρθρο, σας προτείνω να διαβάσετε το Μνημόνιο και να κάνετε τη σύγκριση, γιατί εγώ το στιλ μου δεν το αλλάζω... 

Αν δεν είχα ξυπνήσει με την κυρά μου να φωνάζει στα παιδιά να κάτσουν να διαβάσουν, δεν θα βρισκόμουν τώρα σ΄αυτή τη θέση να γράφω για το μαλάκα τον Τραμπ, σα να ήμουν ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Και τον Ντε Νίρο τον καταλαβαίνω, πολιτικά μιλώντας, αλλά ας είμαστε και λίγο ρεαλιστές. Πόσους καλούς χαρακτήρες έπαιξε σε όλη του την καριέρα ο Ιταλός; Σε πόσους από τους ρόλους του έδωσε το καλό παράδειγμα; Από κανέναν μέχρι έξι. Ε, ο Τραμπ δεν είναι καν ηθοποιός, δεν υποκρίνεται δηλαδή και δεν είναι ακόμα τόσο κακός όσο ήταν οι ρόλοι που υποδύθηκε ο Ντε Νίρο. Όμως το πάει φιρί-φιρί να γίνει...

Το ότι ο Τραμπ είναι ένα κάθαρμα κι ένας απατεώνας, το πιστεύω μόνο από τότε που αποφάσισε να μπει στην πολιτική. Η επιχειρηματική του καριέρα δεν με αφορά, και πριν εκφράσει την επιθυμία του να γίνει POTUS, τον θυμάμαι μόνο να διοργανώνει καλλιστεία και πυγμαχικούς αγώνες, όπως το Thrilla in Manilla. Ποτέ δε με ενόχλησε αυτό. Εντούτοις, το γεγονός ότι ασχολήθηκε με την πολιτική, τον βάζει για μένα στην ίδια κατηγορία με τον Μητσοτάκη και τον Τσίπρα, τη Μέρκελ και τον Μάο, τον Ερντογάν τον Σίσι και τον Πούτιν, που τους θεωρώ όλους καθάρματα, ψεύτες και υποκριτές και δεν τους διαχωρίζω, παρά το γεγονός ότι έχουν ή είχαν διαφορετική ιδεολογία. 

Το πρόβλημα με τον Ξενοδοχειάκια εντούτοις, είναι πως δεν καταλαβαίνει πόση επιρροή έχει ο ρόλος που υποδύεται στην αμερικανική κοινωνία και πόσο επικίνδυνο είναι αυτό για ΜΕΝΑ. Ο Τραμπ, εκτός από το 1% στο οποίο ανήκει, αντιπροσωπεύει το μέσο λευκό αμερικάνο, όχι τον προνομιούχο όπως θα ήθελαν πολύ να τον κατηγορήσουν οι φιλελεύθεροι της Χίλαρι. Γιατί αυτός που ψήφισε τον Τραμπ είναι στην πλειοψηφία του φτωχότερος από εκείνους που ψήφισαν τη βρωμιάρα- είναι ο βιομηχανικός άνεργος της επαρχίας, ο βλαχαδερός αγρότης και χιλμπίλι με τη μειωμένη αντίληψη αλλά και την αυθεντικά αμερικάνικη ψυχή. Όσο κι αν υποτιμάμε, εμείς οι Ευρωπαίοι αυτόν τον αντιδραστικό αμερικάνο, σας διαβεβαιώ, αυτός είναι η ψυχή της σημερινής αμερικανικής γης και όχι η Όπρα Γουίνφρι ή η Έλεν Ντι Τζενερις. 

Λοιπόν, αυτός ο αμερικάνος που ακόμα βλέπει τον Χόουζ από τη Μπονάντσα στην τηλεόρασή του να πυροβολεί τους Ινδιάνους και τη Ροζάν Μπαρ να πυροβολεί λεκτικά τους φιλελεύθερους, αυτός ο μάγκας λοιπόν, τελευταία ακούει διαρκώς τον εκλεγμένο δημοκρατικά Πρόεδρό του να διασκεδάζει τη σκέψη μια μέρα να γίνει Ισόβιος Πρόεδρος. Τον βλέπει να συναναστρέφεται εγκληματίες του  κοινού ποινικού δικαίου που τους φοβούνται και οι πέτρες στις χώρες τους, αλλά που θα 'πρεπε να έχουν την τύχη του Ανδρόνικου του Α' Κομνηνού. Αυτός λοιπόν ο αμερικανός ψηφοφόρος, που έχει διαρκώς το δάχτυλο στην σκανδάλη, μπορεί να έχει στρέψει την κάννη του όπλου του προς το έδαφος προσωρινά, αλλά αν ο Πρόεδρός του του δώσει το σύνθημα, κάποια στιγμή θα τη στρέψει απέναντι σε όσους τον απειλούν και μετά, θα τη στρέψει και εναντίον μου. 

Δεν ξέρω πόσο συνετό είναι να αφήνεις ένα δημοκρατικά εκλεγμένο μαλάκα να εξαγριώνει την εκλογική του βάση και να τη στρέφει εναντίον των εχθρών του σε μια χώρα που ιστορικά μεταμορφώθηκε με τα όπλα. Δεν ξέρω πόσο συνετό είναι ακόμα και να διασκεδάζεις την ιδέα του ολοκληρωτισμού με αστειάκια... Αν μη τι άλλο, όπλα έχουμε όλοι μας, τα νομίσματα έχουν δύο όψεις κι αν χρειαστεί να ξεθάψουμε το τομαχόκ του πολέμου, εγώ ξέρω κι από που ν' αρχίσω...

Η αμερικάνικη κουλτούρα δεν έχει αλλάξει πολύ από την Εποχή της Επανάστασης. Βασίστηκε στα όπλα και στη βίαιη καταστολή των ντόπιων Ινδιάνων, και όλες αυτές οι ιστορίες για τα δημοκρατικά ιδεώδη πάνω στα οποία φτιάχτηκε το μοντέρνο αμερικανικό κράτος είναι ψέμματα που πουλάει το ντόπιο εκπαιδευτικό σύστημα σε ανυποψίαστους διεθνείς φοιτητές. Ακόμα και σήμερα είναι η πιο βίαια κουλτούρα στον πλανήτη. Όσον αφορά στη Δημοκρατία και στα Checks and Balances, όποιος πραγματικά ασχοληθεί με το σύστημα εκλεκτόρων στις εκλογές τους ή με την ίδια την εκλογή Προέδρου θα καταλάβει ότι πρόκειται για ανέκδοτο. Η Δημοκρατία, για τους αμερικάνους, έχει μόνο φαντασιακά θεσμιστεί, είναι μια ιστορική παρωδία με χρονοδιακόπτη, που στηρίζεται σε γυάλινες πατερίτσες και κινδυνεύει να εξαερωθεί σαν κλανιά σκύλου, όταν μπαίνει στην εξίσωση το ατομικό συμφέρον. Το να την προβοκάρει ωστόσο ο μπόγιας δεν θα την κάνει καλύτερη, τουναντίον αυτή η ψευδεπίγραφη επιταγή κινδυνεύει να διολισθήσει προς την δικτατορία και τον ολοκληρωτισμό. 

Βεβαίως, πραγματική Δημοκρατία δεν υπάρχει πουθενά στον πλανήτη. Αλλά από όλους αυτούς τους ερασιτεχνικούς θιάσους, η ψευτοδημοκρατία στις ΗΠΑ ακόμη είναι η πιο φιλική προς το άτομο από οπουδήποτε αλλού και αυτό είναι που με ενδιαφέρει περισσότερο στο σημερινό μονόλογο. Βλέπετε, η συναναστροφή του Τραμπ με τους διάφορους δικτάτορες του πλανήτη χαλάει τούτη τη συνταγή και κινδυνεύει να σπρώξει την ηγεμονία σε ένα μοντέλο "αυτοκρατορικό" που απειλεί τα ατομικά δικαιώματα σε όλα τα επίπεδα. Κι αν τα ατομικά δικαιώματα κινδυνέψουν στις ΗΠΑ, πολύ φοβάμαι ότι σύντομα αυτός ο πλανήτης θα γίνει ένα μεγάλο στρατόπεδο συγκέντρωσης για όσους σκέφτονται σαν και μένα. Βλέπετε λοιπόν ότι έχω και γω ιδιοτελείς λόγους για τους οποίους γράφω σήμερα.

Για μένα οι δικτάτορες πρέπει να πεθαίνουν στην κρεμάλα ή να εκτελούνται δημοσίως, κι όχι απαραίτητα σε στρατιωτικές παρελάσεις. Χαραμοφάηδες της Πολιτικής εκμετάλλευσης όπως ο Κινέζος Πρόεδρος ζι ζινπινγκ που μόλις πρόσφατα αποφάσισε να γίνει ισόβιος ηγέτης στη χώρα του, στυγνοί εγκληματίες όπως ο Βορειοκορεάτηςς δικτάτορας, Σουλτάνοι όπως ο εφιάλτης ο Ερντογάν που επιθυμούν να αναστήσουν τις αρχαίες αυτοκρατορίες τους σφάζοντας τον ίδιο τους το λαό ή τους γείτονές τους, δεν αξίζουν να ζουν μια μέρα παραπάνω. Κι όσον αφορά στον Πούτιν, που οι Έλληνες τον βλέπουν ως από Μηχανής Θεό, θα ήθελα να ξέρω τί θα πίστευαν αν ήταν κυβερνήτης στην Ελλάδα και όχι στη Ρωσία. Εδώ δεν ανεχτήκαμε έναν Καποδίστρια, όχι τον Βλαδίμηρο, δηλαδή. Ακούω πολλούς συμπατριώτες μου να επαινούν τη δουλειά που κάνει ο Ντουτέρτε με τους έμπορους ναρκωτικών στις Φιλιππίνες και ο Σίσι με τους φανατικούς μουσουλμάνους στην Αίγυπτο. Δεν γνωρίζω αν το κάνουν για να φανούν αρεστοί στην υπάρχουσα εξουσία. Θα ήθελα όμως να ξέρω πώς θα ένιωθαν αν ο Τσίπρας έστελνε μονάδες εξόντωσης στην Καλαμάτα ή τη Νότια Κρήτη να κυνηγήσουν τους έμπορες ναρκωτικών και να πυροβολούν αδιακρίτως ό,τι κινείται ή αν συγκέντρωνε όλους τους ηγέτες της Ορθόδοξης Εκκλησίας και τους έκλεινε στη στενή.

Αυτό που κάνει ο Τραμπ λοιπόν είναι πολύ επικίνδυνο γιατί παίζει με τη φωτιά σε παγκόσμιο επίπεδο βάζοντας σε κίνδυνο τις ζωές δισεκατομμυρίων ατόμων. Κάτι μου λέει μέσα μου πως επιθυμεί διακαώς να γίνει Αρχινονός της Λίγκας των Δικτατόρων, γιατί ταιριάζουν στο αυταρχικό επιχειρηματικό του μοντέλο που εφαρμόζει ταυτόχρονα σε ΗΠΑ και τον υπόλοιπο πλανήτη. Όμως θεωρώ κάτι τέτοιο απίθανο να γίνει. Γιατί το σύστημα έχει συνηθίσει τους πολίτες του σε μια φαντασιακή εξάρτηση που στηρίζεται στο φόβο και τη συλλογική ευθύνη. Αν πέσουν οι μάσκες και το φαντασιακό εκλείψει θα έχουν δημιουργηθεί οι προϋποθέσεις για μετωπική σύγκρουση του ατόμου με τα ολοκληρωτικά καθεστώτα και το σύστημα καθεαυτό. Και πιστέψτε με, αυτό δεν το επιθυμει το σύστημα. Γι αυτό και δεν θα αφήσει τον Τραμπ να παρεκτραπεί.