Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου (*)
ΜΕΡΟΣ Ι από δύο μέρη
Ζούμε την αρχική φάση δύο Αρμαγεδόνων και πρέπει να σταματήσουμε και τους δύο προτού καταστρέψουν την ανθρωπότητα. Το ένα είναι ο πόλεμος μεταξύ Ανατολής και Δύσης, το άλλο ο πόλεμος μεταξύ Ανθρωπότητας και Φύσης.
Τόσο δραματικά είναι τα γεγονότα που συμβαίνουν σήμερα στον πλανήτη, τόσο βαθιές οι μεταμορφώσεις του κόσμου μας, που το μυαλό μας δυσκολεύεται να κατανοήσει την πλήρη σημασία τους, πόσο μάλλον να αναλύσει τον κόσμο ως σύνολο και τα προβλήματά του στην ενότητα και τις αλληλεπιδράσεις τους. Σε τέτοιες συνθήκες δεν έχουμε την ικανότητα να ενεργούμε με αποτελεσματικό τρόπο προκειμένου να αντιμετωπίσουμε αυτά τα προβλήματα. Επίσης, πολύ συχνά, είμαστε ανίκανοι να εξετάσουμε οποιαδήποτε μερική λύση από την άποψη των παγκόσμιων επιπτώσεών της.
Η δύναμη της αδράνειας, ο φόβος για το τι μας περιμένει και διάφορα ισχυρά οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα μας οδηγούν στο να σκεφτούμε με όρους μιας εποχής και ενός διεθνούς συστήματος που τελικά φεύγει από τη ζωή. Αυτό που έγραψε κάποτε ο μεγάλος Γάλλος γενετιστής Albert Jacquard δεν ήταν ποτέ τόσο επίκαιρο όσο σήμερα: το μεγαλύτερο εμπόδιο για την κατανόηση της πραγματικότητας δεν είναι άλλο από τα όρια της φαντασίας μας.
Για παράδειγμα, γίνεται πολλή συζήτηση στις μέρες μας διεθνώς σχετικά με τον καλύτερο τρόπο αντιμετώπισης των οικονομικών, κοινωνικών, πολιτικών ή γεωπολιτικών προβλημάτων του κόσμου μας. Αλλά η πλειονότητα αυτών των συζητήσεων δεν λαμβάνει υπόψη το γεγονός ότι έχουμε εισέλθει σε μια εποχή της ανθρώπινης ιστορίας όπου, για πρώτη φορά, υπάρχει η πιθανότητα εξαφάνισης της ανθρωπότητας. Συνεχίζουμε να χρησιμοποιούμε τα πνευματικά εργαλεία περασμένων ιστορικών περιόδων, που θεωρούσαν δεδομένη την ύπαρξη της ανθρωπότητας, χωρίς να τα τροποποιούμε ώστε να συμπεριλάβουμε την πιθανότητα εξαφάνισης του ανθρώπινου είδους και την ανάγκη αποφυγής του. Στην αντίθετη πλευρά του φάσματος, οι οικολόγοι και οι ειδικοί στα όπλα μαζικής καταστροφής λαμβάνουν υπόψη αυτόν τον παράγοντα, αλλά, συχνά, δεν προσπαθούν να τον συσχετίσουν με πολιτικούς, γεωπολιτικούς, οικονομικούς και κοινωνικούς παράγοντες. Αλλά οι επιστήμονες δεν μπορούν να λύσουν τα προβλήματα του πυρηνικού πολέμου ή της κλιματικής αλλαγής. Οι κοινωνίες πρέπει να το κάνουν αυτό χρησιμοποιώντας την επιστήμη.
Ένας σοβαρά άρρωστος κόσμος
Ο κόσμος μας ήταν βαριά άρρωστος ακόμη και πριν ξεσπάσει η ουκρανική κρίση. Η κλιματική αλλαγή θα γίνει μη αναστρέψιμη (απειλώντας έτσι την ίδια την ύπαρξη της ανθρωπότητας), εάν δεν ληφθούν ριζικά μέτρα για την αναστροφή της μέσα στα επόμενα δύο με τρία χρόνια, σύμφωνα με τις πρόσφατες εκθέσεις της ICPP. Κανένα κράτος στη γη δεν φαινόταν διατεθειμένο να λάβει τέτοια μέτρα ακόμη και πριν από την παρούσα κρίση. Σε ένα περιβάλλον ψυχρών και θερμών πολέμων, είναι ξεκάθαρα αδύνατο να εδραιωθεί η βαθιά διεθνής συνεργασία που είναι απολύτως απαραίτητη για την κλιματική κρίση και όλες τις άλλες απειλές που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα (ήδη, ο «πόλεμος των κυρώσεων» οδηγεί σε αύξηση στην κατανάλωση άνθρακα, την εισαγωγή σχιστολιθικού αερίου από τις ΗΠΑ στην Ευρώπη και την αύξηση της εξόρυξης ορυκτών καυσίμων στις ΗΠΑ).
Και, παρόλο που η κλιματική κρίση, μαζί με την πιθανότητα ενός πυρηνικού πολέμου, είναι μια από τις πιο σοβαρές απειλές για την ύπαρξη της ανθρωπότητας, δεν είναι μακράν η μόνη. Όλο το φυσικό περιβάλλον που έχει διατηρήσει ανώτερες μορφές ζωής στη Γη (καθώς και το ανθρώπινο DNA και μυαλό) βρίσκεται κάτω από πολλαπλές και δυνητικά θανάσιμες απειλές. Η πανδημία του κορωνοϊού ήταν πιθανώς μόνο η πρώτη από μια σειρά κρίσεων υγείας που κινδυνεύουν να γίνουν όλο και πιο σοβαρές. Ταυτόχρονα, η παγκόσμια οικονομία βρισκόταν υπό την απειλή της ύφεσης ακόμη και πριν από την ουκρανική κρίση και τον πόλεμο των κυρώσεων. Το παγκόσμιο χρέος, δηλαδή οι απαιτήσεις μιας χούφτας ιδιωτικών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων από την ανθρωπότητα, έχουν φτάσει σε ιστορικά πρωτόγνωρα επίπεδα. Το ίδιο ισχύει για τις ανισότητες μεταξύ των χωρών και εντός των χωρών. Περίπου η μισή ανθρωπότητα, 3,3 δισεκατομμύρια άνθρωποι, ζει κάτω από το όριο της φτώχειας όπως ορίζεται από διεθνείς οργανισμούς, ενώ εκατοντάδες εκατομμύρια υποσιτίζονται και δεν έχουν πρόσβαση σε καθαρό νερό και βασική υγειονομική περίθαλψη.
Ένας sui generis παγκόσμιος πόλεμος ενάντια στη Ρωσία
Σε αυτή την κατάσταση ξέσπασε η ουκρανική κρίση. Απαντώντας στη ρωσική στρατιωτική επέμβαση στην Ουκρανία, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοι και δορυφόροι τους, δηλαδή όλες οι προηγμένες καπιταλιστικές χώρες του κόσμου, ξεκίνησαν έναν sui generis παγκόσμιο πόλεμο εναντίον της Ρωσίας.
Ορίζουμε ότι είναι παγκόσμιος πόλεμος λόγω της έκτασης των στόχων του, του παγκόσμιου χαρακτήρα του και της πολύ πραγματικής προοπτικής να κατακλύσει άλλες χώρες όπως η Κίνα – και οποιονδήποτε τολμήσει να αντιταχθεί στην Αμερική και τη «συλλογική Δύση». Αλλά τον ορίζουμε ως sui generis παγκόσμιο πόλεμο επειδή, προς το παρόν, δεν υπάρχει άμεση και μαζική επαφή μεταξύ του ΝΑΤΟ και των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων, από τον φόβο ότι μια τέτοια άμεση στρατιωτική σύγκρουση θα οδηγούσε, πιθανότατα, σε εναν πυρηνικό παγκόσμιο πόλεμο και στον αφανισμό της ανθρωπότητας.
Αυτός ο sui generis παγκόσμιος πόλεμος περιλαμβάνει:
– Το μαζικό εξοπλισμό της Ουκρανίας του Ζελένσκι, με όλο και πιο βαριά όπλα, πλήθος πολύτιμης «τεχνικής» υποστήριξης στον ουκρανικό στρατό και επίσης αποστολή «εθελοντών» στην Ουκρανία. Ας σημειώσουμε σε αυτό το σημείο ότι αυτοί οι εξοπλισμοί δεν μπορούν να επιτρέψουν στο καθεστώς του Ζελένσκι να νικήσει τη Ρωσία. Αυτό που μπορούν να κάνουν είναι να εξασφαλίσουν την παράταση της σύγκρουσης, την περαιτέρω καταστροφή της ίδιας της Ουκρανίας και την περαιτέρω αφαίμαξη της Ρωσίας. (Κατά κάποιον τρόπο οι Ηνωμένες Πολιτείες προσπαθούν να ακολουθήσουν το πρότυπο των δύο παγκόσμιων πολέμων, οι οποίοι μπορούν να χαρακτηριστούν και ως «εμφύλιοι πόλεμοι» της Ευρώπης και που έχουν εκπληρώσει το όνειρο να κυριαρχήσουν σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο, με εξαίρεση τη Ρωσία. Τώρα αυτό ισοδυναμεί με «εμφύλιο πόλεμο» εντός του μετασοβιετικού χώρου, στόχος του οποίου είναι ο έλεγχος της πρώην ΕΣΣΔ από τις ΗΠΑ).
–Ένα οικονομικό πόλεμο κατά της Ρωσίας, συμπεριλαμβανομένης της θέσπισης καθεστώτος παγκόσμιων οικονομικών κυρώσεων τόσο κατά της Ρωσίας όσο και κατά των Ρώσων πολιτών, άσκηση ισχυρής πίεσης σε όλες τις χώρες του κόσμου να διακόψουν τις σχέσεις τους με τη Ρωσία και δήμευση της περιουσίας του ρωσικού κράτους και Ρώσων ιδιωτών.
– Πόλεμο ενημέρωσης, που περιλαμβάνει μια μαζική εκστρατεία παραπληροφόρησης, τη δαιμονοποίηση της Ρωσίας ακόμα και την απαγόρευση του Τσαϊκόφσκι, του Προκόφιεφ ή του Σοστακόβιτς! Οι Ρώσοι στοχοποιούνται αποκλειστικά για την εθνική και φυλετική τους καταγωγή, επειδή είναι Ρώσοι. Είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε στη Δυτική Ευρώπη διώξεις κατά ανθρώπων με βάση το αποκλειστικό κριτήριο της εθνικής ή φυλετικής καταγωγής μετά τις διώξεις Εβραίων και Ρομά πριν και κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Η ταχύτητα και η αποφασιστικότητα στην υιοθέτηση όλων αυτών των μέτρων φαίνεται να υποδηλώνει την ύπαρξη ενός σχεδιασμού εδώ και πολλά χρόνια, πολύ πριν ξεσπάσει η ουκρανική κρίση.
Είναι πόλεμος για την Ουκρανία;
Δεν θα συζητήσουμε σε αυτό το άρθρο τα διάφορα επιχειρήματα που προβάλλει η Δύση για να δικαιολογήσει αυτή την πολιτική. Δεν θα συζητήσουμε τα σχετικά ζητήματα για το πώς διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση, πώς χαράχτηκαν τα σύνορα της Ουκρανίας και τη νομιμότητά τους, την επέκταση του ΝΑΤΟ και τον εμφύλιο πόλεμο που ξέσπασε σε αυτή τη χώρα μετά το πραξικόπημα του 2014. Δεν πρόκειται να κάνουμε καμία σύγκριση με το τι έχουν κάνει οι χώρες του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη, τη Συρία, την Υεμένη και τόσα άλλα μέρη, μόνο τα τελευταία τριάντα χρόνια. Δεν θα συγκρίνουμε το δυτικό ενδιαφέρον για την Ουκρανία με τη δυτική αδιαφορία για τη σφαγή μισού έως ενός εκατομμυρίου ανθρώπων στη Ρουάντα και πολλές άλλες καταστροφές, ή το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον, αφού κατέστρεψε το Αφγανιστάν κατά την 20ετή στρατιωτική της επέμβαση, προκαλεί τώρα τη μαζική πείνα. του πληθυσμού αυτού του κράτους, με κατάσχεση των περιουσιακών του στοιχείων στο εξωτερικό.
Δεν θα σας υπενθυμίσουμε τι έχουν πει πολλοί επιφανείς εκπρόσωποι του δυτικού κόσμου, όπως ο George Kennan, ο Henry Kissinger, ο William Burns και πολλοί άλλοι για την Ουκρανία ή την επέκταση του ΝΑΤΟ.
Δεν θα συζητήσουμε επίσης το γεγονός ότι όλες αυτές οι κυρώσεις, που επιβλήθηκαν υποτίθεται επειδή η Ρωσία παραβίασε το διεθνές δίκαιο, αντιπροσωπεύουν σαφή παραβίαση αυτού του ίδιου διεθνούς δικαίου και επίσης της συνταγματικής τάξης των ίδιων των δυτικών κρατών, που εγγυώνται το δικαίωμα ιδιοκτησίας .
Ας υποθέσουμε επίσης, για τους σκοπούς της ανάλυσής μας εδώ, ότι η κύρια δυτική αφήγηση είναι σωστή σε όλη τη γραμμή. Ας δεχθούμε ότι όλα τα παραπάνω μέτρα κατά της Ρωσίας έχουν ληφθεί προκειμένου να βοηθηθεί η Ουκρανία να αμυνθεί και να «τιμωρήσει» τη Ρωσία και το καθεστώς της για επίθεση και παραβίαση του διεθνούς δικαίου.
Ακόμη και υιοθετώντας τις κυρίαρχες δυτικές παραδοχές, έχουμε το δικαίωμα να ρωτήσουμε τα εξής:
– Τα μέτρα που λαμβάνονται συμβάλλουν στην επίτευξη των δηλωμένων στόχων της Δύσης; Θα βοηθήσουν την Ουκρανία;
– Είναι αυτά τα μέτρα και οι συνέπειές τους ανάλογα με τα προβλήματα που ισχυρίζονται ότι αντιμετωπίζουν;
– Ποια θα είναι τα πιθανά αποτελέσματα και οι συνέπειες αυτών των μέτρων, όχι μόνο για την Ουκρανία και τη Ρωσία, αλλά και για την ασφάλεια του κόσμου (και ιδιαίτερα της Ευρώπης), για την παγκόσμια οικονομία και έναντι άλλων μεγάλων απειλών για την ανθρωπότητα (όπως η κλιματική κρίση και οι περιβαλλοντικές απειλές).
– Απαντώντας σε αυτές τις ερωτήσεις θα είμαστε επίσης σε καλύτερη θέση να αποσαφηνίσουμε τα πραγματικά κίνητρα και τους στόχους αυτού του sui generis παγκόσμιου πολέμου
Μια στρατηγική αλλαγής καθεστώτος
Είναι σαφές ότι τα μέτρα που υιοθετήθηκαν από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους ή τους δορυφόρους τους κατά της Ρωσίας αντιστοιχούν αντικειμενικά σε μια στρατηγική «αλλαγής καθεστώτος» στη Ρωσία μέσω της πρόκλησης παρατεταμένης στρατιωτικής σύγκρουσης στην Ουκρανία και της καταστροφής της ρωσικής οικονομίας. Η Δύση ελπίζει –και μερικές φορές ακόμη και το παραδέχεται– ότι κάποιος στη Ρωσία θα κάνει πραξικόπημα, ή ακόμα και θα σκοτώσει τον Πούτιν, και ότι η Ρωσία θα επιστρέψει στην «κανονική» κατάσταση και θα ξαναγίνει ένα «δημοκρατικό» κράτος. Αν κρίνουμε από την πρόσφατη (μετά το 1990) ιστορία, αυτό που εννοεί η Δύση όταν χρησιμοποιεί αυτή την ορολογία είναι η μετατροπή της Ρωσίας σε ένα είδος δημοκρατίας της μπανάνας, όπως ήταν υπό την κυριαρχία του Μπόρις Γέλτσιν.
Μια τέτοια στρατηγική «αλλαγής καθεστώτος» ακολουθήθηκε τα τελευταία 30 χρόνια κατά της Γιουγκοσλαβίας, Ιράκ, Αφγανιστάν, Συρίας, Λιβύης, Ιράν, Κούβας, Βόρεια Κορέας και Βενεζουέλας.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτή η στρατηγική έχει αποτύχει εντελώς για έναν πολύ απλό λόγο. Αν κάποιος επιτεθεί σε μια χώρα από έξω, ο λαός συνήθως υποστηρίζει την ηγεσία της. Αυτή η στρατηγική πέτυχε μόνο στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και τη Λιβύη, όπου οι δυτικές ένοπλες δυνάμεις επενέβησαν μαζικά, και ακόμη και εκεί τα αποτελέσματα ήταν μόνο προσωρινά. Η κυριαρχία των Ταλιμπάν τώρα στο Αφγανιστάν και η επιρροή των ΗΠΑ τόσο στο Ιράκ όσο και στη Λιβύη είναι υπό σοβαρή απειλή.
Οι πιθανότητες επιτυχίας μιας τέτοιας στρατηγικής εναντίον μιας τόσο ισχυρής δύναμης όπως η Ρωσία είναι σχεδόν μηδενικές: όλη η ρωσική ιστορία το μαρτυρεί αυτό, συμπεριλαμβανομένων των εκστρατειών του Ναπολέοντα και του Χίτλερ ή η παρέμβαση περισσότερων από δώδεκα καπιταλιστικών κρατών στον ρωσικό εμφύλιο πόλεμο. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις και σε πολλές άλλες, οι Ρώσοι έχουν κινητοποιηθεί με τρόπο που κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει, και συνέτριψαν τις επιτιθέμενες δυνάμεις.
Αν αυτό ίσχυε ήδη πριν η Ρωσία αποκτήσει πυρηνικά όπλα, είναι πολύ πιο πιθανό να ξανασυμβεί σε συνθήκες που η Ρωσία είναι μία από τις δύο πυρηνικές υπερδυνάμεις.
Και αν αυτή η στρατηγική οδηγήσει σε αλλαγή καθεστώτος στη Ρωσία, αυτή θα είναι μια αλλαγή καθεστώτος που δεν θα εκτιμήσουν οι Αμερικανοί. Είναι απλώς αδύνατο να επαναλάβουμε τα πειράματα της «περεστρόικα» και του Γέλτσιν, για τον πολύ απλό λόγο ότι ο μέσος Ρώσος θυμάται πολύ καλά ότι αυτά τα πειράματα προκάλεσαν τη μεγαλύτερη κοινωνική, οικονομική και δημογραφική καταστροφή σε ολόκληρη την ιστορία του βιομηχανικού κόσμου. αν τα κρίνεις με βάση τα αντικειμενικά μέτρα του ΑΕΠ, των επενδύσεων, της φυγής κεφαλαίων, του επιπέδου ζωής, της δημογραφίας κ.λπ. Είναι αστείο να προσποιούμαστε ότι αυτά τα πειράματα στόχευαν στην εγκαθίδρυση, ή στην εγκαθίδρυση, κάποιου είδους δημοκρατίας (δηλαδή του κράτους – εξουσία – του ο δήμος – του λαού, η Συνέλευση των Πολιτών, κατά την ετυμολογία της λέξης δημοκρατία) στην πρώην ΕΣΣΔ.
Η πιθανότητα μιας χαοτικής αποσύνθεσης της Ρωσίας είναι επίσης εξαιρετικά απίθανη. Εξάλλου, αν γινόταν πιθανό, ένας υγιής άνθρωπος (όχι η περίπτωση των περισσότερων πολιτικών σήμερα) θα έπρεπε να φοβάται μάλλον από την προοπτική να επικρατεί χάος σε μια πυρηνική υπερδύναμη.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, η στρατηγική αλλαγής καθεστώτος στη Ρωσία είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα αποτύχει στον κύριο στρατηγικό της στόχο. Αλλά ακόμα και αν αποτύχει, μπορεί να έχει τεράστιες παγκόσμιες συνέπειες. Εδώ είναι μερικές από αυτές:
Αύξηση του κινδύνου παγκόσμιου πυρηνικού πολέμου
Το μόνο μέτρο που δεν έχουν υιοθετήσει μέχρι τώρα οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί-δορυφόροι τους είναι η άμεση εμπλοκή των ενόπλων δυνάμεών τους εναντίον του ρωσικού στρατού, που πιθανότατα θα οδηγούσε σε παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο και την εξάλειψη του ανθρώπινου είδους και άλλων ανώτερων μορφών της ζωής. Αλλά ακόμη και αυτή η πιθανότητα, δηλαδή ότι η ζωή στον πλανήτη θα τερματιστεί λόγω της χρήσης πυρηνικών και άλλων μέσων μαζικής καταστροφής (συμπεριλαμβανομένων, για παράδειγμα, νέων τεχνητών κοροναϊών ή εκτεταμένης χρήσης κυβερνοόπλων), έχει πλέον γίνει πολύ πιο πιθανή λόγω του συνολικού χαρακτήρα του πολέμου που εξαπέλυσε η Δύση.
Το γεγονός ότι σημαντικές συνθήκες εξοπλισμών όπως η ABM, η INF και οι συνθήκες «Ανοιχτών ουρανών» έχουν ήδη απορριφθεί μονομερώς από τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι επίσης ένας παράγοντας που επιδεινώνει σε μεγάλο βαθμό τη διεθνή κατάσταση ασφάλειας.
Όχι μόνο δεν έχουμε πλέον τους περισσότερους νομικούς περιορισμούς για την εξαπόλυση μιας επικίνδυνης κούρσας εξοπλισμών που μπορεί να οδηγήσει σε πυρηνικό πόλεμο, αλλά επίσης καταστρέφουμε το ιδεολογικό και πολιτικό θεμέλιο πίσω από αυτούς, δηλαδή την αποδοχή από όλες τις δύο πυρηνικές υπερδυνάμεις της νομιμότητας της άλλης , όπως αντικατοπτρίστηκε στο δόγμα Kennan περί περιορισμού και στη σοβιετική πολιτική της «ειρηνικής συνύπαρξης» κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.
Ένας άλλος επιβαρυντικός παράγοντας είναι ο πολλαπλασιασμός της συζήτησης για «τακτικά» πυρηνικά όπλα. Δεν υπάρχουν τακτικά πυρηνικά όπλα, γιατί ακόμη και η χρήση ενός «μικρού» πυρηνικού όπλου θα έχει στρατηγικές συνέπειες. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι θα συμβεί μετά τη χρήση έστω και μιας μικρής πυρηνικής βόμβας. Η πιθανότητα να σταματήσει η κλιμάκωση μιας πυρηνικής σύγκρουσης μετά την πρώτη χρήση ενός τέτοιου όπλου δεν είναι πολύ υψηλή.
Σε συνθήκες ολοκληρωτικού «sui generis παγκόσμιου πολέμου» κατά της Ρωσίας, υπάρχει προφανώς αυξημένη πιθανότητα πυρηνικής σύγκρουσης κατά λάθος, από λάθος υπολογισμό ή από πρόκληση από το εξτρεμιστικό διεθνές «λόμπι πολέμου». Αυτό το λόμπι υπήρχε καθ' όλη τη διάρκεια του πρώτου Ψυχρού Πολέμου και συνέχισε να υπάρχει μετά από αυτόν, οργανωμένο γύρω από διάφορες ομάδες όπως η Επιτροπή για τον Παρόν Κίνδυνο με τις διάφορες μετενσαρκώσεις της (η τελευταία ενάντια στην Κίνα, από το πρώην στέλεχος της Goldman Sachs και τον στρατηγό του Τραμπ, Στιβ Μπάνον, συντονιστή ενός παγκόσμιου δικτύου της Ακροδεξιάς) και διάφορα άλλα λόμπι όπως οι Νεοσυντηρητικοί, το Project for a new American Century κ.λπ. Χρησιμοποιώντας συχνά «εισόδους» και «υπόγειες» τακτικές μέσα στο δυτικό κατεστημένο, λειτουργώντας τόσο στα κόμματα των ΗΠΑ όσο και σε άλλα διεθνή κέντρα εξουσίας, επωφελούμενοι από τη συνοχή της στρατηγικής τους («μόνο ο πόλεμος μπορεί να λύσει όλα τα προβλήματα»), μπόρεσαν να οδηγήσουν όλο το δυτικό σύστημα σε ένα κατηφορο ντοπαρίζοντας τη στρατηγική τους σε κρίσιμες στιγμές. Είναι υπεύθυνοι, μεταξύ πολλών άλλων, για το γεγονός ότι επέτρεψαν να συμβεί η 11η Σεπτεμβρίου, για τον προγραμματισμό και την έναρξη των πολέμων στη Μέση Ανατολή, για την ώθηση του Τραμπ στον βομβαρδισμό της Συρίας και των πυρηνικών απειλών του κατά της Βόρειας Κορέας. Πίεζαν συνεχώς για έναν πόλεμο εναντίον του Ιράν, ο οποίος δύσκολα θα μπορούσε να παραμείνει συμβατικός.
Αν κρίνουμε από αυτό που κάνουν, όχι από αυτό που λένε, η κύρια ιδέα τους είναι ότι μόνο ο πόλεμος (συμπεριλαμβανομένου του πυρηνικού πολέμου), ή τουλάχιστον η απειλή πολέμου, μπορεί να «σώσει τον κόσμο». Γιατί ο «κόσμος» τους είναι η αμερικανική και δυτική καπιταλιστική κυριαρχία στον κόσμο (και επίσης η πλήρης ισραηλινή κυριαρχία στη Μέση Ανατολή).
Γνωρίζουν ότι η πλειονότητα του δυτικού κατεστημένου και των δυτικών κοινωνιών, αν και θέλουν επίσης τη διατήρηση της δυτικής καπιταλιστικής κυριαρχίας στον κόσμο, δεν είναι έτοιμες να ρισκάρουν την καταστροφή του για να τον εξουσιάσουν! Πρέπει λοιπόν να δημιουργήσουν τις συνθήκες (συμπεριλαμβανομένων των προκλήσεων, όπως έκαναν για παράδειγμα στη Συρία το 2013, το 2017 και το 2018), που θα κάνουν αυτόν τον πόλεμο αναπόφευκτο. Και μια τέτοια προϋπόθεση είναι να δημιουργηθεί μια κατάσταση όπου και τα δύο στρατόπεδα θα αισθάνονται ότι δεν μπορούν να επιστρέψουν, χωρίς να υποστούν μια στρατηγική ήττα.
Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, ένα θεμελιώδες εμπόδιο για την έναρξη ενός παγκόσμιου πυρηνικού πολέμου ήταν η υλοποίηση της Αμοιβαίας Εξασφαλισμένης Καταστροφής, μια αρχή που αποτέλεσε τα θεμέλια της ABM και άλλων συνθηκών για τον έλεγχο των όπλων.
Ο τρόπος που εξελίσσεται η ουκρανική κρίση, αν και δεν έχει καταστρέψει –προς το παρόν– αυτή την κατανόηση, ήδη την υπονομεύει, με ένα επικίνδυνο παιχνίδι πόκερ που παίζεται μεταξύ Ρωσίας και Δύσης, ένα πόκερ που μπορεί εύκολα να εκφυλιστεί σε «ρωσική ρουλέτα» και το οποίο παρέχει άφθονο περιθώριο στους εξτρεμιστές να δοκιμάσουν προβοκάτσιες.
Ο πυρηνικός πόλεμος αποφεύχθηκε, με αρκετή δυσκολία, κατά τη διάρκεια του πρώτου Ψυχρού Πολέμου, επειδή όλοι και στα δύο στρατόπεδα αναγνώρισαν τη νομιμότητα του άλλου (αυτό ήταν θεμελιώδες στοιχείο τόσο της στρατηγικής «αναστολής» του Kennan και της σοβιετικής πολιτικής ειρηνικής συνύπαρξης). Όταν αρχίζετε να αντιμετωπίζετε την αντίθετη πλευρά ως Χίτλερ, εγκληματία ή τρελό, καταστρέφετε κάθε πιθανότητα διευθέτησης μέσω διαπραγματεύσεων και οποιονδήποτε συμβιβασμό, διευκολύνοντας έτσι την απελευθέρωση του πυρηνικού Αρμαγεδώνα, ακόμα κι αν δεν στοχεύετε σε αυτό.
Σε κάθε περίπτωση, δύσκολα μπορεί κανείς να φανταστεί μια τέτοια σύγκρουση μεταξύ ΝΑΤΟ και Ρωσίας να συνεχίζεται και να κλιμακώνεται επ' αόριστον, αλλά να παραμένει εντός ασφαλών ορίων. Υπάρχει σαφής κίνδυνος να ζήσουμε μια «αργή κίνηση», παρατεταμένη κουβανική κρίση πυραύλων, πολύ πιο επικίνδυνη, καθώς υπάρχουν πολύ λιγότερα κανάλια επικοινωνίας μεταξύ Ανατολής και Δύσης και πολλά περισσότερα σημεία «δομικής αστάθειας» (όπως τα ζητήματα κυριαρχίας σε διάφορα περιοχές του μετασοβιετικού χώρου).
Εάν αυτή η παγκόσμια σύγκρουση διαρκέσει για μεγάλο χρονικό διάστημα, τότε κάθε πιθανότητα πυρηνικού, βιολογικού, χημικού, διαστημικού ή κυβερνητικού ελέγχου των όπλων θα εξαφανιστεί. Λόγω της πολύ δυναμικής της, μια τέτοια σύγκρουση θα τείνει να επεκταθεί σε όλους τους τομείς και σε όλες τις ηπείρους.
Προς ένα κλιματικό Ολοκαύτωμα
Ο πόλεμος του ΝΑΤΟ εναντίον της Ρωσίας, εάν συνεχιστεί για πολύ περισσότερο, και εάν δεν ληφθούν μέτρα για να αναδημιουργηθεί άμεσα ένα κλίμα διεθνούς συνεργασίας, θα εξασφαλίσει το τέλος της ανθρωπότητας λόγω της κλιματικής αλλαγής. Όπως μας έχουν επανειλημμένα προειδοποιήσει οι κλιματολόγοι, την τελευταία φορά το συμπέρασμα της Διακυβερνητικής Επιτροπής του ΟΗΕ για την κλιματική αλλαγή, που κυκλοφόρησε στις 5 Απριλίου, έλεγε ότι πρέπει να ληφθούν μέτρα για την αναστροφή της κλιματικής αλλαγής τώρα, επειδή οι κλιματικές αλλαγές γίνονται ήδη μη αναστρέψιμες. Καμία αποτελεσματική δράση για την αναστροφή αυτού του φαινομένου δεν θα είναι δυνατή στο μέλλον. Η Γη θα εισέλθει σε μια άλλη «κλιματική τροχιά», όπου η κλιματική αλλαγή θα γίνει αυτοκινούμενη και πιθανότατα θα οδηγήσει σε ένα κλίμα ασυμβίβαστο με τη διατήρηση ανώτερων μορφών ζωής.
Η λήψη τέτοιων μέτρων απαιτεί ένα κλίμα πολύ βαθιάς παγκόσμιας συνεργασίας και σχεδιασμού σε παγκόσμια κλίμακα, γι' αυτό είναι ασυμβίβαστο με ψυχρούς και θερμούς πολέμους. Το ίδιο ισχύει για όλα τα μεγάλα παγκόσμια προβλήματα. Οι κυρώσεις συνεπάγονται ήδη πολλαπλή επιβάρυνση του περιβάλλοντος, ενώ υπάρχει μαζική μεταφορά πόρων, απαραίτητων για κάθε πράσινη μετάβαση (καθώς και για την καταπολέμηση των ανισοτήτων και άλλων οικολογικών απειλών), σε νέα εξοπλιστικά προγράμματα.
Η βαθύτερη ειρωνεία της κατάστασης είναι ότι οι Γερμανοί Πράσινοι (ή Μαύροι;) έχουν γίνει τώρα οι πρωταγωνιστές στην υποστήριξη του πολέμου του ΝΑΤΟ εναντίον της Ρωσίας, με όλες τις τρομερές συνέπειες για την οικολογία και το φυσικό περιβάλλον της Γης.
Τέλος Πρώτου Μέρους
Ακολουθεί το 2ο μέρος στα Αγγλικά
No comments:
Post a Comment