Συντάκτης: Γιώργος Τσιάρας
Χρειάστηκαν δύο εβδομάδες στην καυτή αγκαλιά του Λιβυκού για να κατακάτσει κάπως ο θυμός, να βάλω μερικές σκέψεις στη σειρά και να δω με κάπως καθαρότερη ματιά τη νέα, άκρως σουρεαλιστική κατάσταση που διαμορφώνεται στη χώρα μας μετά τη μνημονιακή κωλοτούμπα (συγγνώμη, μάλλον πρόκειται για... τριπλό τόλουπ!) Τσίπρα στις Βρυξέλλες.
Στο μεσοδιάστημα, βέβαια, τα πάντα έχουν αλλάξει στην πολιτική ζωή της χώρας, αλλά και της ηπείρου μας: τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, το τρίτο και μακρύτερο Μνημόνιο περνά κατεπειγόντως από την κατηργημένη στην πράξη Βουλή, με αντίτιμο την ντε φάκτο διάσπαση όχι μόνον του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και του πλειοψηφικού -όπως τουλάχιστον καταγράφηκε στο «καταραμένο» δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου- αντιμνημονιακού στρατοπέδου της ελληνικής κοινωνίας.
Ταυτόχρονα, ένα αβάσταχτο κύμα βαθιάς απογοήτευσης απλώνεται στις ψυχές όσων ευκολόπιστων Ελλήνων, αλλά και ξένων κατάπιαν αμάσητες τις υποσχέσεις του «αριστερού» και «άφθαρτου», μέχρι πρότινος, πρωθυπουργού μας, σύμφωνα με τις οποίες η λαϊκή πίεση -και η απειλή ενός επίπονου αλλά θαρραλέου Grexit- θα ήταν αρκετή για να επιβάλει έναν εναλλακτικό, αναπτυξιακό δρόμο εντός της σημερινής νεοφιλελεύθερης Ευρώπης.
Στα σχεδόν είκοσι χρόνια που διαβάζω και γράφω συστηματικά για τα δεκάδες πανομοιότυπα «προγράμματα σωτηρίας» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ανά τον κόσμο, δύο φαινόμενα έχω διαπιστώσει πως επαναλαμβάνονται, με συχνότητα ιστορικού νόμου.
Πρώτον, δεν υπάρχουν «καλά» και «κακά» μνημόνια: είναι αποδεδειγμένο πέραν πάσης αμφιβολίας ότι όπου επιβάλλεται η συνταγή του Ταμείου - η περικοπή δημόσιων δαπανών και κεκτημένων με αίμα εργασιακών δικαιωμάτων, το «μπιρ παρά» ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, η εσωτερική υποτίμηση κτλ.- οι κοινωνίες πληρώνουν βαρύτατο τίμημα, που συνήθως καθρεφτίζεται στην κατακόρυφη αύξηση της εισοδηματικής ανισότητας, την πτώση του προσδόκιμου ζωής και τη μαζική μετανάστευση των νέων ανθρώπων.
Το εκπληκτικό είναι πως οι δραματικές αυτές παρενέργειες του φαρμακερού φαρμάκου αναπαράγονται σχεδόν πανομοιότυπα, με την ακρίβεια ρετροϊού, από χώρα σε χώρα, ανεξάρτητα από τις επιμέρους ιδιαιτερότητες της κάθε οικονομίας.
Και αυτό ισχύει είτε μιλάμε για μικρά κράτη, σαν τη Λετονία ή τη Ρουμανία, είτε για μεγάλες και ισχυρές χώρες-περιφερειακές υπερδυνάμεις, σαν τη Βραζιλία, τη Ρωσία και τη γείτονα Τουρκία.
Το ίδιο φωτοτυπικό σχεδόν αποτέλεσμα ισχύει και για τον δεύτερο «νόμο», που επιτάσσει ότι όποιος πολιτικός ηγέτης υπογράψει μνημόνιο, πάει στην καλύτερη -γι' αυτόν- περίπτωση σπίτι του, ενώ στη χειρότερη τον περιμένει το ελικόπτερο, σαν τους Αργεντίνους Ντε λα Ρούα και Καβάγιο, ή η φυλακή, σαν τον Πορτογάλο Ζοζέ Σόκρατες.
Τα μέτρα που συνοδεύουν μονίμως τα «δάνεια σωτηρίας» είναι τόσο απάνθρωπα, τόσο βαθύτατα αντιλαϊκά, ώστε ακόμη και οι πλέον δημοφιλείς ηγέτες εξαφανίζονται από προσώπου Γης, ενώ στη θέση τους αναλαμβάνουν κατά κανόνα άγνωστοι μέχρι εκείνη τη στιγμή ηγέτες.
Η σχετική λίστα δεν έχει τελειωμό: στη θέση των ενδοτικών Γέλτσιν, Τσιλέρ, Μένεμ ή Γ.Α. Παπανδρέου και Σαμαρά, που τους έφαγε η μνημονιακή μαρμάγκα της λιτότητας και του χρέους, εμφανίστηκαν από το πουθενά και κυριάρχησαν άφθαρτοι, «φρέσκοι» ηγέτες σαν τον Πούτιν, τον Ερντογάν, τον Τσάβες, τον Λούλα, τον Μοράλες, τον Κορέα, τον Κίρσνερ, και φυσικά τον ίδιο τον μέχρι χτες «αντιμνημονιακό» Τσίπρα, που κατέκτησαν την εξουσία χάρη στη βαθύτατη λαϊκή αποστροφή για τους ψαλιδοχέρηδες... «διασώστες».
Ο αναβαπτισθείς στα μνημονιακά νάματα Αλέξης νομίζει ότι είναι ο νέος Αντρέας, αλλά οδεύει ολοταχώς στα βήματα του Αντωνάκη και του ΓΑΠ.
Ξέρει κι ο ίδιος ο Τσίπρας, το ομολογεί άλλωστε, ότι το δικό του... καλυτερότερο Μνημόνιο δεν είναι απλά ταξικό και τοξικό, αλλά και παντελώς ανεφάρμοστο, όπως άλλωστε και τα προηγούμενα: μόνο πρόσθετη φτώχεια και καταστροφή θα φέρει για τους πολλούς, πριν αχρηστευτεί από την ίδια τη σκληρότητά του.
Για να εδραιωθεί στην εξουσία, που για πολλοστή φορά αποδεικνύεται πως μόνο ως εφαλτήριο και συνοδευτική γαρνιτούρα χρειάζεται την όποια ιδεολογία, καθώς αποτελεί πανίσχυρη ιδεολογία από μόνη της, ο Τσίπρας ποντάρει στη φαινομενική (και δυστυχώς σκόπιμη - αυτό είναι άλλωστε και το μεγαλύτερο αδίκημά του) έλλειψη εναλλακτικής οδού, αλλά και στην προσωρινή απουσία κάποιου σοβαρού πολιτικού αντιπάλου.
Αλλά δεν θα του βγει. Ο Αντρέας άλλωστε, εκτός από το ότι υπήρξε μεγάλη «γάτα», κυριάρχησε σε μια εποχή ευημερίας, όχι πτώχευσης.
No comments:
Post a Comment