«Ακόμα τούτη η άνοιξη, ραγιάδες»

Συντάκτης: Πέτρος Θ. Πιζάνιας* * ομότιμος καθηγητής Ιστορίας, Ιόνιο Πανεπιστήμιο

Οπου να προσηλώσει κανείς το βλέμμα του στον δημόσιο χώρο, όπου να επικεντρώσει την προσοχή του στην πολιτική, ακούει περισσότερο ένα βόμβο αντί λόγου, βλέπει κυρίως κλειστούς δρόμους αντί της προοπτικής.

Η αντιπολίτευση στη χώρα μας, όλα μαζί τα αντιπολιτευόμενα κόμματα της Βουλής παράγουν και διασπείρουν στον δημόσιο χώρο για ακόμη μία φορά παραλογισμό, ηθική ασχήμια, ιδεολογικό ευνουχισμό και πάνω από όλα αδίστακτο καιροσκοπισμό, πολύ και αποπνικτικό καιροσκοπισμό.

Δεν κάνουν καμία πρόταση για κανένα από τα μεγάλα ζητήματα που ταλανίζουν την πλειονότητα των πολιτών, βρίζουν ή διαβάλλουν την κυβέρνηση, δεν αναφέρονται ούτε προσχηματικά στους Ευρωπαίους επικυρίαρχους και στο ΔΝΤ, είναι προφανές πως δεν δίνουν δεκάρα για την πραγματική κατάσταση της πλειονότητας των Ελλήνων.

Το ΚΚΕ, ως επιτομή του μικροαστισμού, το σκάει από τις πολιτικές του ευθύνες διά της πλαγίας, υπερακοντίζοντας το όνομα του αντικαπιταλισμού, προστατεύοντας απλώς το μαγαζάκι ο Περισσός.

Και η πλειονότητα εκ των Ελλήνων οικονομικά ραγιάδων, περίπου πέντε εκατομμύρια εντός ή στα όρια της φτώχειας ή της καταστροφής τού «έχειν» τους, βλέπουν και ακούνε τις ευρωπαϊκές ελίτ και το ΔΝΤ να μας σχεδιάζουν, σε άψογο πνεύμα μαφιόζικης διαχείρισης, ξανά και ξανά τον έβδομο χρόνο μνημονίων, ένα μέλλον περαιτέρω καταστροφής, με δύο παράλληλα μνημόνια και επικουρική λιτότητα πλέον της υποχρεωτικής.

Μέχρι να πέσουν στον Καιάδα μερικά εκατομμύρια Ελληνες επιπλέον. Συμβολικά, δεν απέχουμε ιδιαίτερα από τη σφαγή εκατομμυρίων ζώων που τα χτύπησε μια επιδημία επικίνδυνη, επιδημία που απείλησε την επικυριαρχία του ΔΝΤ και της Γερμανίας στην Ελλάδα. Επικίνδυνοι Ελληνες εκείνοι που επέλεξαν και πρώτη και δεύτερη φορά Αριστερά και ενδιαμέσως ένα ωραίο βροντερό «όχι», αλλά...

Πάνω σε αυτήν τη βαλτώδη πραγματικότητα, που αφορά εκατομμύρια Ελληνες, τη δημοκρατία, την ίδια τη χώρα και την υπόστασή της, σκάνε και την επισκιάζουν πραγματικά γεγονότα: η τρομοκρατία στο Παρίσι και στις Βρυξέλλες (ελάχιστες απώλειες αθώων σε σχέση με τους νεκρούς στη Μέση Ανατολή), οι πρόσφυγες αλλά και η παραφουσκωμένη προσφυγολογία, οι προφανείς, ήδη γνωστές, αποδείξεις της διαφθοράς των ευρωπαϊκών και διεθνών ελίτ του νεοφιλελευθερισμού.

Ποδοσφαιριστές και δημοσιογράφοι δήθεν ανεξάρτητοι, πολιτικοί και επιχειρηματίες, τραπεζίτες, πολλοί τραπεζίτες, αθλητές και άλλες δήθεν ανεξάρτητες αρχές, όπως η FIFA, καλλιτέχνες, επιχειρηματίες, όλοι βουτηγμένοι μέσα στους διεθνείς υπεράκτιους βόθρους του νεοφιλελευθερισμού, η διεθνής άρχουσα τάξη που την προστατεύουν, στους προστάτες μαζί και ο φανατικός κ. Σόιμπλε.

Μια Ευρωπαϊκή Ενωση και ευρωζώνη που καταρρέουν εξαιτίας της πολιτικής ασημαντότητας των ηγετών τους, για τρίτη φορά οι γερμανικές ελίτ σε εκατό χρόνια αποδεικνύονται ανίκανες, ιδιοτελείς, αρπακτικές και η χώρα τους καταστροφική ηγέτιδα δύναμη της Ευρώπης. Χρειάζεται και τέταρτη ιστορική καταστροφή για να γίνει αντιληπτό τι συνεπάγεται η γερμανική επικυριαρχία;

Μέσα σε αυτό τον ορυμαγδό, ο οποίος προφανώς προμηνύει μεγάλες ανατροπές, πιθανότατα προς το χειρότερο αν οι λαοί της Ευρώπης συνεχίσουν να εμπιστεύονται παθητικά το υφιστάμενο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, σε αυτόν, λοιπόν, τον ορυμαγδό, εμείς διαπραγματευόμαστε.

Διαπραγματευόμαστε ό,τι έχει απομείνει από τις συντάξεις μας, τους μισθούς μας, τα δικαιώματά μας, τα σχεδόν υπολείμματα της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας, την εθνική μας υπόσταση (που δεν σώζεται όταν ο υπουργός Αμυνας κ. Καμμένος φοράει πολεμική στολή), την οικονομία και τη δημόσια περιουσία μας -ήδη εν πολλοίς λεηλατημένες από εσωτερικούς ολιγάρχες και Γερμανούς άρπαγες.

Σε αυτή την αποπνικτική κατάσταση προστίθεται η αδυναμία της κυβέρνησης να επιλύσει εσωτερικά ζητήματα. Εκείνες οι τηλεοπτικές άδειες σέρνονται, και ακόμη εκκρεμούν οι περιφερειακές τηλεοπτικές άδειες, τα ραδιόφωνα, οι εταιρείες δημοσκοπήσεων, λειτουργικά ζητήματα της εκπαίδευσης, που θάβονται σε έναν διάλογο παρωδία με μια επιτροπή διαλόγου με φαντεζί ιδέες, κατά κανόνα εισαγόμενες εξ αντιγραφής, τα ερευνητικά κέντρα ξεροσταλιάζουν στην αναμονή για στοιχειώδεις θεσμικές ρυθμίσεις, παραγωγικές δομές συρρικνώνονται σταθερά, η ιδεολογική και πολιτική συζήτηση (εξαιρετικά ζωντανή έως τον Ιούλιο του 2015) έχει σταματήσει εντός και εκτός κόμματος.

Τι ακριβώς αναμένουμε; Πιστεύει κανείς στην κυβέρνηση -και εκτός αυτής- πως οι επικυρίαρχοι της χώρας δανειστές πρόκειται να μας αφήσουν να βγούμε στις αγορές κρατικού δανεισμού, να αναπτυχθούμε έστω στοιχειωδώς; Μπορεί να είναι κανείς τόσο αφελής ώστε να εκτιμά πως θα υπάρξει ουσιώδης ελάφρυνση του χρέους απλώς με διάλογο και κινήσεις τακτικής;

Και ακόμη, γιατί όλοι ενημερωνόμαστε με φήμες, διαρροές, ανώνυμες δηλώσεις ή επώνυμες χωρίς καμία σημασία, δημοσιογραφικά σενάρια ανόητα, υποθέσεις που αναιρούνται την επομένη, ανυπόστατη αριθμολογία; Είναι δύσκολο στον πρωθυπουργό, σε τόσο έκτακτες περιστάσεις, να καθιερώσει μια συχνή και σταθερή ενημέρωση των πολιτών για όσα πράγματι συμβαίνουν στις διαπραγματεύσεις; Η αλήθεια και ο ενήμερος λαός δεν είναι τα όπλα της Αριστεράς, τα όπλα μας, μεταξύ άλλων;

Και τέλος, ποια είναι η στρατηγική προετοιμασία της κυβέρνησης στην περίπτωση που το καταφανώς θαμπό σχέδιο «αλλάζουμε την Ευρώπη από τα μέσα» αποτύχει όπως οι πιθανότητες υπαγορεύουν; Προετοιμάζει η κυβέρνηση εναλλακτικό σχέδιο με πραγματικά μέσα διάσωσης της χώρας, κυρίως στήριξη στις δικές μας δυνάμεις, ή η άνοιξη της χώρας έχει αποτεθεί στην καλοσύνη (και στις τριτεύουσες αντιθέσεις μεταξύ) της Μέρκελ, της Λαγκάρντ, του Ντράγκι, του Λιου και άλλων «γερακιών»;