Ο Φιντέλ κι ο Τσε μας συζητούν αυτή την ώρα

Συντάκτης: Γιάννης Δαμέλλος

Δυο φιλαράκια που έκαναν το όνειρο τους πραγματικότητα ξανασμίγουν σήμερα στον Άλλο Κόσμο. Ο Φιντέλ έφυγε από τούτο τον κόσμο και για όλους όσοι πόθησαν την Επανάσταση, είναι μια δύσκολη ώρα. Όμως εκεί που πάει θα ξαναβρεί τον Τσε. Και μάλλον θα τα πουν λιγάκι και για μας. Γιατί τελευταία έχουμε ξεφύγει από την πορεία μας. Έχουμε παραδώσει τα όπλα στους χαρτογιακάδες και τις Τράπεζες. Χρειαζόμαστε ένα γερό ταρακούνημα γιατί αλλάξαν οι εποχές και τα σημάδια τους είναι οδυνηρά. 

Ο Φιντέλ και ο Τσε πολεμησαν την κοινωνική αδικία, ξεσήκωσαν το λαό και απελευθέρωσαν την Κούβα από τον καπιταλισμό. Με τα όπλα. Ο διεθνισμός του Αργεντινου γιατρού που σκοτώθηκε στη Βολιβία σε μάχη με τα τάγματα θανάτου και την CIA ήταν η αιτία που χώρισαν οι δρόμοι τους. Ο Κάστρο ήταν μόνος πια. Εδώ και έξι δεκαετίες αντιστάθηκε στην ηγεμονία, όπως ένας άλλος Αννίβας στη Ρώμη. Μπορεί να μην επιτέθηκε ποτέ, όπως ο Καρχηδόνιος, αλλά για χάρη του παρολίγον να αιματοκυλιστεί ο πλανήτης το 62. Ήταν ο τελευταίος μεγάλος επαναστάτης. Μπροστά του, οι χαρτογιακάδες των Δυτικών και Ανατολικών Καπιταλισμών μοιάζουν με πιθηκάκια που δεν εξελίχθηκαν ποτέ σε κάτι πιο χρήσιμο για την Ανθρωπότητα. 

Οι Κουβανοί αγάπησαν τον Κάστρο όσο και οι Γερμανοί τον Χίτλερ. Κυριολεκτικά. Τον πίστεψαν γιατί τους έδωσε ταυτότητα και υπερηφάνεια, γιατί ήταν αποτελεσματικός στη μάχη και παρά την απομόνωσή τους, τον στήριξαν. Στα δύσκολα. Με τα όπλα. Προστάτεψαν την Επανάσταση σαν παιδί τους. Κάθε αποτυχημένη απόπειρα κατά της ζωής του Κάστρο τους πείσμωνε περισσότερο. Κι αυτός φούντωνε την πίστη τους με εμπάθεια για την ελευθερία, γιατί πίστευε ακράδαντα ότι μόνο έξω από τον Καπιταλισμό υπάρχει Ελευθερία. Πόσοι από εμάς το πιστεύουμε ακόμη αυτό; 

Στο Δυτικό Πολιτισμό, η ελευθερία είναι μόνο ελευθερία κινήσεων. Σαν την υποκριτική τέχνη. Περιορισμένη σε μια σκηνή. Με όρια. Όταν πέφτει η αυλαία, από πίσω η σκιά της πόλης αποτυπώνεται στο πανί. Τα όρια της πόλης είναι η φυλακή. Και μέσα σ' αυτή τη φυλακή η ανθρώπινη κατάσταση ξεγυμνώνεται. 

...Μπαίνει η πλούσια κυρία στο χασάπικο και παραγγέλνει οργανικό κοτόπουλο, ανοιγμένο σαν πεταλούδα με γέμιση από μπαχαρικά, ψωμί και σταφίδες. Θέλω το κοτόπουλό μου να έχει ζήσει ευτυχισμένα μέχρι το τέλος της ζωής του, λέει στον υπάλληλο. Μην ανησυχείτε, κυρία μου, της λέει ο χασάπης. Αυτό το κοτόπουλο που βλέπετε ανήκει σε γενιά κοτόπουλων ελεύθερης βοσκής, που μεγαλώνουν δίχως αντιβιοτικά, μια ήσυχη ζωή σε μια φάρμα με άλλα ζώα. Όταν χάνει το κεφάλι του, ούτε το ίδιο δεν το πιστεύει, συμπληρώνει. Νομίζει ότι το πηγαίνουν για ντεκαπάζ... 

Η Κούβα είναι ακόμα ελεύθερη. Το σύμβολο της Επανάστασης πέθανε. Αλλά άφησε μια τεράστια παρακαταθήκη για τους Κουβανούς αλλά και τους νοσταλγούς της στον υπόλοιπο κόσμο. Μας είπε πως δεν πρέπει να σταματήσουμε να πολεμάμε για την κοινωνική δικαιοσύνη, μέχρι την τελική νίκη. 

«Hasta la victoria siempre!»