Το μεγάλο αφεντικό

Συντάκτης: Γιάννης Δαμέλλος

Αν η παλιά Τάξη πραγμάτων έδωσε την θέση της σε μία καινούργια, όπως υποστηρίζουν πολλοί αναλυτές της νέας αμερικανικής πολιτικής υπό τον Τραμπ, αυτό δεν σημαίνει πως άλλαξαν σε μια νύχτα και οι θεμελιώδεις αρχές της Ηγεμονίας. Μπορεί λιγάκι να μεταβλήθηκαν για να συμπεριλάβουν τους ομοϊδεάτες συνοδοιπόρους του Τραμπ, είτε μιλάμε για τον Πούτιν, τον Μακρόν, την Κόσκο ή για οποιονδήποτε άλλο μεγαλοκαρχαρία της Εξουσίας που θέλει να κάνει μπίζνες εκβιάζοντας και πουλώντας όπλα σε βλαχοφυλάρχους της Μέσης Ανατολής, αλλά η ουσία της ηγεμονίας, οι θεμελιώδεις αρχές που την χαρακτηρίζουν παραμένουν ίδιες. Η Γκόλντμαν Ζακς, οι Ρόκφέλερς, οι Ρόθτσιλντς και το κακό συναπάντημα ακόμα κρατάνε τη μπάνκα στα χέρια τους και η απληστία που τροφοδοτεί το κίνητρο του κέρδους στην αέναη παρτίδα της Μονόπολης που παίζεται σ' αυτό τον άθλιο πλανήτη των μετά-πιθήκων συνεχίζει την επιβολή της στον τομέα της ανθρώπινης εξέλιξης.

Αυτό που τρομάζει, εντούτοις, είναι η πιθανότητα έκρηξης σ' αυτό το σύστημα απληστίας, ειδικά μετά από την επικράτηση του καπιταλισμού στη Ρωσία και την Κίνα. Η τελευταία, μοιραία σχεδόν λόγω του πληθυμού της, μετατρέπεται σε χαμηλόφωνη πλην όμως πανίσχυρη νεο-αποικιοκρατική δύναμη, που εξαπλώνεται στον πλανήτη όπως ο Homo Erectus στην εποχή του, αγοράζοντας "γη και ύδωρ" και δημιουργώντας νέες υπεραξίες για το μέλλον. Με την απομόνωσή της πλέον στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, με πυρηνική και διαστημική τεχνολογία που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από εκείνες της δύσης και της Ρωσίας, αναρωτιέται κανείς πώς θ αντιδράσει η Κίνα αν προκληθεί κοντά στον χώρο επιρροής της.

Η Ρωσία - περισσότερο λόγω της ανικανότητας του τελευταίου πλανητάρχη-Νομπελίστα και της γυναίκας που ήθελε να γίνει Πρόεδρος - παρά εξαιτίας της πραγματικής της δυνατότητας να ταρακουνήσει τα ύδατα στη Μέση Ανατολή, κατάφερε να κερδίσει προσωρινά πολύ χώρο επιρροής και να ανακινήσει τη στρατιωτική της βιομηχανία, πουλώντας κι εκείνη νταβατζιλίκι στους Άραβες. Η Ρωσία είναι επίσης μια χαμηλών τόνων υπερδύναμη. Έχει εξαπολύσει τα πιόνια της σε όλον τον πλανήτη για να συγκεντρώνουν πληροφορίες, συντηρεί το διαδικτυακό κρυφτούλι με περίσσια επιτυχία και αναπτύσσεται ταυτόχρονα σε μια μοντέρνα καπιταλιστική δικτατορία... η μόνη διαφορά με τις ΗΠΑ, είναι ότι οι Ρώσοι γουστάρουν τους Στάλιν, ενώ οι Δημοκρατικοί Αμερικάνοι - όχι απαραίτητα κι οι Ρεπουμπλικάνοι- τους μισούν. Γι αυτό κι εχουν φαγωθεί με τον Τραμπ. Τους χαλάει τη μόστρα, επειδή τόσα χρόνια είχαν μάθει να πουλάνε δημοκρατία στον υπόλοιπο πλανήτη εκβιάζοντας κάτω από το τραπέζι και ανατρέποντας κυβερνήσεις και καθεστώτα. Τους πειράζει λοιπόν που εμφανίσθηκε τώρα ένα "κάθαρμα" και το κάνει ανοιχτά χωρίς την αναγκαία διπλωματική υποκρισία.

Αυτή η ικανότητα του Τραμπ να κλείνει συμφωνίες για εταιρείες όπως η Μπόινγκ, η Raytheon αλλά και η επιχείρησή του, αυτό δηλ. που ο ίδιος ονομάζει "να κάνουμε ξανά μεγάλη την Αμερική", αλλά και η ωμότητα με την οποία διαχειρίζεται τα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής του δίνουν παραπανίσιους πόντους στο παιχνίδι της εξουσίας μέσα στη χώρα του και τον κάνουν πιο δημοφιλή στην ομάδα των ψηφοφόρων του. Φυσικά και ο ίδιος είναι ένα κομμάτι κρέας που δεν ξεχνά να μας υπενθυμίζει την καταγωγή του, αλλά επειδή πολλοί αμερικάνοι βαρέθηκαν να βλέπουν ηθοποιούς-καραγκιόζηδες σα τον Νομπελίστα να μονοπωλούν την εξουσία, πολύ φοβάμαι πως θα εξαντλήσουν την Προεδρεία του παρόντος, δίνοντάς του ακόμη μια τετραετία διακυβέρνησης. Υπενθυμίζω πως στη διάρκεια της θητείας του που είναι πολύ μικρή, ο Τραμπ έχει εξασφαλίσει τόσα δισεκατομμύρια δολάρια από εκβιασμούς εκβιαστών, βλέπε χαλίφηδες και εμίρηδες της Μ.Ανατολής, που θα έκαναν το Νομπελίστα να ασπρίσει από το κακό του. Βέβαια το έκανε μόνο για τους κολλητούς του και τον εαυτό του. Μπορεί κάποιοι ανόητοι αμερικάνοι να πιστεύουν ότι θα μπούνε στα ταμεία της χώρας εκατομμύρια δολάρια μέσω φορολογίας, αλλά ακόμη κι εκεί φροντίζει να τους ξεγελάσει. Αν ήταν μάλιστα στο χέρι του θα καταργούσε εντελώς τη φορολογία για τις επιχειρήσεις που κατασκευάζουν όπλα. 

Εντέλει, τόσο μέσα στη χώρα του, όσο και στο επίπεδο της διεθνούς πολιτικής ο Τραμπ δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένας Αλ Καπόν. Ένας εκβιαστής επιχειρηματίας στο ρόλο του Πλανητάρχη. Η Ουάσιγκτον είναι το Σικάγο του (και ο Πούτιν ένας ανταγωνιστής-συνεργάτης με έδρα την Αγία Πετρούπολη). Ο εθνικισμός που προτάσσει ο Τραμπ, η δήθεν προστασία των αδικημένων Αμερικάνων, είναι ουσιαστικά το αγκίστρι που ψαρευει συνειδήσεις ανυποψίαστων και εξαπατημένων ψηφοφόρων. Πίσω του όμως βρίσκονται συμφέροντα, οι τράπεζες, οι πολυεθνικές και οι εκπρόσωποι του 1%. Και όσο εκείνος συνεχίζει ακάθεκτος να χτίζει το μύθο του, εμείς πρέπει να βρίσκουμε τρόπους να τον απομυθοποιούμε.