Λίγα τινά για τη Νέα Δεξιά

Συντάκτης: Γιώργος Σταματόπουλος - Εφημερίδα των Συντακτών

Διαβάζω την κατακλείδα άρθρου του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και συνεργάτη της «Εφ.Συν.» Κώστα Δουζίνα στο χθεσινό μας φύλλο: «Αξιακά η δημοκρατία βάζει πρώτα την αυτονομία και μετά την εκλογή κυβερνήσεων. Μόνον έτσι θα μπορέσουμε να σταματήσουμε τη Νέα Δεξιά». Δεν διαφωνώ -αλλά τι ακριβώς σημαίνει Νέα Δεξιά;

Μήπως εννοεί τη μετεξέλιξη του φιλελευθερισμού σε μαζική δημοκρατία, κάτι σαν ο σώζων εαυτόν σωθήτω; Θα μπορούσα να συμπληρώσω -όχι αυθαιρέτως- «να σταματήσουμε τη Νέα Δεξιά των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ.» και να σταματήσει εκεί το πανηγύρι περί την «ιδεολογία» του νέου πολιτικού συστήματος που έχει καταλάβει τη χώρα, την Ευρώπη, τις ΗΠΑ, τον πλανήτη.

Όμως πολλοί είναι πεπεισμένοι ότι η νυν κυβέρνηση μπορεί να αλλάξει τον ρουν της πολιτικής ιστορίας της χώρας με μόνο επιχείρημα τις «αριστερές» καταβολές του πρώτου κυβερνώντος κόμματος -και πολλά συμπαρομαρτούντα [θετικά, εννοείται]. Έχουμε συνειδητοποιήσει πού κινούμαστε; Πώς διάγουμε πολιτικώς ως χώρα; Ότι δεν έχουμε το παραμικρό να επιδείξουμε [έστω ως φτωχή χώρα] στους τομείς του πολιτισμού και της αναγέννησης ενός λαού;

Μήπως η προσπάθειά μας να ενταχθούμε παντί τρόπω και σθένει στην ευρωπαϊκή «ολοκλήρωση» μάς απομακρύνει από τις πηγές του ελληνικού πολιτισμού και μας οδηγεί στην απώλεια βασικών σταθερών αυτού του πολιτισμού, που τι άλλο είναι παρά η θεωρία της αντίστασης, η ίδια η αντίσταση, υλικώς και πνευματικώς, η ελληνική γλώσσα και η μουσική της χώρας, ο Σολωμός και ο Καβάφης;

Η άμεση δημοκρατία δεν έχει χρείαν πανεπιστημιακών πρεσβειών και απύλωτης ρητορείας -συμβαίνει, είτε από τα κάτω είτε, κι αυτό δεν είναι προς ψόγον, δεν συμβαίνει καθόλου. Πώς μπορεί να επανέλθει μια κυβέρνηση, που έχει ξεπουλήσει τα πάντα, σε θέση ισχύος και δυνατότητα εκ νέου διαπραγμάτευσης; Αυτά είναι αστεία πράγματα για τους κοινόν νουν έχοντες.

Μπορεί να επηρεάζουν στρώματα κοινωνικά αλλά δεν αποτελούν πρόταση πολιτική που να στέκεται στα πόδια της. Εξάλλου, ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα: Πού είναι τα τοπικά δημοψηφίσματα; Πού οι λαϊκές συνελεύσεις σε συνοικίες και γειτονιές; Πού, τέλος πάντων, διακρίνεται μικρό έστω μπόλιασμα της «απισχνασμένης δημοκρατίας» μας; Πού η «αυτονομία», πού η κλήρωση, πού η αιρετότητα και ανακλητότητα των πολιτικών «οργάνων»;

Το τέρας της μαζικής δημοκρατίας [η εξορία ήγουν των απελευθερωτικών και υπερασπιστικών της τιμής του πολίτη θεσμών] δεν έχει κατασπαράξει μόνο τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, την Τουρκία και τα λοιπά [δήθεν] κράτη· έχει διεισδύσει παντού και έχει απλώσει τα πλοκάμια του σε όλους τους τομείς του γήινου πολιτισμού.

Ποιος έχει τη δυνατότητα να ανοίξει μια μικρή επιχείρηση σήμερα και να αναδείξει τον πλούτο της ατομικής ευθύνης για την οποία επαίρονται οι νέες φιλελεύθερες ιδεολογίες; Τι θα πουν οι κυβερνώντες στους Ελληνες πολίτες κατά την προεκλογική περίοδο; Οτι προσπάθησαν να σώσουν τη χώρα από την τρισκατάρατη Δεξιά και κατάντησαν οι ίδιοι χειρότεροι από τους δεξιούς, έστω χωρίς τη θέλησή τους; Τι πρεσβεύει η Αριστερά και τι η Δεξιά την σήμερον; Σε τι διαφέρουν; Στις καταγωγικές ρίζες; Στην αισθητική θα μπορούσαν να απαντήσουν οι πιο «μπασμένοι»: οι πεφωτισμένοι της Δεξιάς και οι μετριοπαθείς της Αριστεράς. Ποιος νοιάζεται, έτσι κι αλλιώς;