Μετά από μια σοβαρή εξωκοινοβουλευτική εκστρατεία και κινηματική δράση με την οποία οι Δημοκράτες Σοσιαλιστές της Αμερικής και οι νεοεκλεγέντες σοσιαλιστές βουλευτές τους έπεισαν με τα επιχειρήματά τους το νομοθετικό Σώμα, η Πολιτεία της Νέας Υόρκης μόλις πέρασε τον πιο προοδευτικό προϋπολογισμό της πρόσφατης ιστορίας της, φορολογώντας τους πλούσιους και χρηματοδοτώντας αποκλεισμένους εργάτες, απελπισμένους ενοικιαστές και ιδιαίτερα τη δημόσια εκπαίδευση.
Στην ετήσια αντιπαράθεση για τον κρατικό προϋπολογισμό της Νέας Υόρκης, οι σοσιαλιστές και άλλες αριστερές δυνάμεις κέρδισαν πολύ περισσότερα από ό, τι θα περίμενε κανείς. Η Πολιτεία συμφώνησε να αυξήσει προσωρινά τους φόρους για τους κατοίκους της Νέας Υόρκης που κερδίζουν περισσότερα από 1,1 εκατομμύρια δολάρια, με φορολογικό συντελεστή 10,9 τοις εκατό για τα εισοδήματα άνω των 25 εκατομμυρίων δολαρίων. Κι αυτό λαμβάνει χώρα την ίδια ώρα που ο Δημοκρατικός γόνος Andrew Cuomo εξακολουθεί να είναι ο κυβερνήτης. Μετά από χρόνια ανοχής του Cuomo στους πλουσίους λόγω δήθεν των φιλελεύθερων αρχών του, στη Νέα Υόρκη, όπως και σε ομοσπονδιακό επίπεδο, οι δεκαετίες λιτότητας σταματούν.
Το 2018, η ακτιβίστρια της εκπαίδευσης και ηθοποιός Cynthia Nixon κατέβηκε στις εκλογές για κυβερνήτης με μια προοδευτική πλατφόρμα που έμοιαζε να έχει λίγη τύχη, όχι μόνο για το μεγαλύτερο μέρος της πολιτικής τάξης αλλά και για τους περισσότερους προοδευτικούς. Η Νίξον υποσχόταν αύξηση 10% στους φόρους εισοδήματος άνω του ενός εκατομμυρίου και αύξηση 40 τοις εκατό για έσοδα άνω των 10 εκατομμυρίων δολαρίων. Ο Josh Mason του Ινστιτούτου Ρούσβελτ, ο οποίος βοήθησε τη Νίξον να αναπτύξει το οικονομικό της σχέδιο, επεσήμανε στο Facebook την περασμένη εβδομάδα «πόσο πλησίασε τότε η Νίξον αυτό που μόλις ενέκρινε η Νέα Υόρκη». (Ειρήσθω εν παρόδω, αξίζει να σημειωθεί ότι η Νίξον έκανε εκστρατεία για τη νομιμοποίηση της μαριχουάνας, ένα άλλο φωτεινό σημείο αυτής της νομοθετικής περιόδου.)
Μερικά από τα σημαντικότερα σημεία του προϋπολογισμού περιλαμβάνουν 2,1 δισεκατομμύρια δολάρια ως ανακούφιση για τους μη εγγεγραμμένους εργάτες της Νέας Υόρκης που έμειναν εκτός του ομοσπονδιακού πακέτου κίνησης COVID-19 και 2,4 δισεκατομμύρια δολάρια σε ελάφρυνση από ενοίκια. Πιθανώς η πιο σημαντική προοδευτική νίκη είναι η βοήθεια ύψους 1,4 δισεκατομμυρίων δολαρίων σε δημόσια σχολεία, που ζητούσαν ομάδες όπως η Συμμαχία για την Ποιότητα της Εκπαίδευσης εδώ και χρόνια. Σε αντίθεση με πολλές άλλες διατάξεις του προϋπολογισμού, ο νομοθέτης δεσμεύτηκε να χρηματοδοτήσει πλήρως τα σχολεία στο μέλλον, όχι μόνο κατά τη διάρκεια αυτής της κρίσης, οπότε αυτή η νίκη, ακόμη περισσότερο από τις άλλες, μοιάζει με αναγνώριση της αποτυχίας των πολιτικών της λιτότητας και ένα δραματικό ορόσημο που σηματοδοτεί το τέλος της απαρχαιωμένης αυτής πολιτικής.
Από τη δεκαετία του 1970, η αδυναμία της Αριστεράς - δηλ. το εργατικό κίνημα, τα κινήματα διαμαρτυρίας και όλες οι αποχρώσεις του σοσιαλισμού - επέτρεψε στις πολιτικές της λιτότητας να αναπτυχθούν ως η κυρίαρχη νοοτροπία στην πολιτική ζωή, με αποτέλεσμα η κυβέρνηση να "οφείλει" λίγα στον λαό και οι πλούσιοι να οφείλουν ακόμη λιγότερα. Τώρα, παρόλο που οι ελλείψεις του προϋπολογισμού που μόλις εγκρίθηκε από τη Νέα Υόρκη είναι πολλές, είναι σαφές ότι ο τρόπος σκέψης έχει αλλάξει.
Αυτό συμβαίνει επειδή στο Καπιτώλιο της Νέας Υόρκης, η Αριστερά επελαύνει και δυναμώνει.
Ορισμένες από τις συγκεκριμένες νίκες του προϋπολογισμού - κυρίως η χρηματοδότηση για τη δημόσια εκπαίδευση - αντιπροσωπεύουν χρόνια οργάνωσης και πίεσης από τους υποστηρικτές τους. Όμως το σύμπλεγμα των νικών στον πρόσφατο προϋπολογισμό συνέβη επειδή τα τελευταία τρία χρόνια, οι Νεοϋορκέζοι κατέβηκαν στο δρόμο για να νικήσουν τις δυνάμεις του κεφαλαίου.
Πολλοί αριστεροί της Νέας Υόρκης κινητοποιήθηκαν για να νικήσουν το Ανεξάρτητο Δημοκρατικό Κοινό, μια ομάδα ξεπουλημένων Δημοκρατικών που ψήφιζαν σταθερά υπέρ των Ρεπουμπλικάνων. Συσπειρώθηκαν λοιπόν και πέτυχαν την εκλογή προοδευτικών νομοθετών, συμπεριλαμβανομένων τουλάχιστον έξι σοσιαλιστών. Οργανώθηκαν επίσης για να νικήσουν τους Ρεπουμπλικάνους, και οι Δημοκρατικοί κατέχουν πλέον μια πλειοψηφία στο νομοθετικό σώμα.
Επίσης, οι Δημοκρατικοί Σοσιαλιστές της Αμερικής της Νέας Υόρκης (NYC-DSA) και πολλές άλλες ομάδες οργανώθηκαν σε κοινότητες σε ολόκληρο το κράτος - κτυπώντας πόρτες, κάνοντας τηλεφωνικές κλήσεις, διαμαρτυρίες - για να πιέσουν τους νομοθέτες να «φορολογήσουν τους πλούσιους»
(Πλήρης αποκάλυψη από τη LIZA FEATHERSTONE: Είμαι μέλος της NYC-DSA και προσφέρθηκα εθελοντικά στις εκλογικές εκστρατείες, καθώς και στην εκστρατεία Tax the Rich.)
Το Tax the Rich ήταν μια πραγματική δοκιμασία της «εσωτερικής-εξωτερικής στρατηγικής» του DSA - εκλογή σοσιαλιστών στο εσωτερικό, στη συνέχεια οργάνωση της κοινότητας με ομάδες προώθησης των αιτημάτων - και οι σοσιαλιστές ξεπέρασαν τις προσδοκίες. Οι εκλεγμένοι αξιωματούχοι όχι μόνο οργάνωσαν τους συναδέλφους τους στο Tax the Rich, αλλά συνεργάστηκαν εκτενώς με τη NYC-DSA σχετικά με τη νομοθεσία και τη στρατηγική. Συμμετείχαν στις διαμαρτυρίες: κυρίως, η σοσιαλίστρια βουλευτής του Μπρούκλιν Marcela Mitaynes (που έδωσε συνέντευξη στο Jacobin όταν ανέλαβε τα καθήκοντά της), έλαβε μέρος σε απεργία πείνας για να ζητήσει βοήθεια για τους εργαζόμενους χωρίς έγγραφα που εξαιρούνταν από το ομοσπονδιακό κριτήριο χρηματοδότησης.
Η Αριστερά επίσης έμαθε ότι είχε δύναμη - και ότι η δύναμή μας εξακολουθεί να έχει σοβαρούς περιορισμούς.
Ο προϋπολογισμός περιλαμβάνει μόνο το ένα δέκατο των νέων εσόδων που απαιτούσε η εκστρατεία Tax the Rich. Ιδιαίτερα οδυνηρές απώλειες περιλαμβάνουν τα κουπόνια για τους άστεγους και τεράστιες τρύπες που απομένουν στον προϋπολογισμό της CUNY. Το εξαιρούμενο ταμείο εργαζομένων είναι μικρότερο και είναι πιο δύσκολο να έχει πρόσβαση κανείς σε αυτό από ό, τι απαιτούν οι ακτιβιστές, αφήνοντας πολλούς ακόμη αποκλεισμένους. Σε γενικές γραμμές, ωστόσο, το πιο κρίσιμο σημείο ήταν ότι ενώ οι νομοθέτες ήταν πρόθυμοι να σώσουν την υπάρχουσα κυβέρνηση από την κατάρρευση, «δεν επιθυμούσαν να χτίσουν κάτι καινούργιο», όπως είπε ο Fainan Lakha στους Tax the Rich εθελοντές σε μια ενημέρωση. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να αλλάξει εάν θέλουμε να σημειώσουμε σοβαρή πρόοδο στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης, ειδικά όσον αφορά την αλλαγή του κλίματος και την υγειονομική περίθαλψη.
Οι σοσιαλιστές νομοθέτες ήταν ειλικρινείς όσον αφορά στην απογοήτευσή τους με αυτόν τον προϋπολογισμό. Εκείνοι στη συνέλευση αντιστάθηκαν αρχικά ακόμη και να τον ψηφίσουν. Ο Zohran Mamdani από τη συνοικία Queens, η Phara Souffrant Forrest του Μπρούκλιν και η Marcela Mitaynes είχαν προγραμματίσει να ψηφίσουν όχι, αλλά άλλαξαν σχέδια όταν τους είπαν δικηγόροι και συνάδελφοι νομοθέτες ότι κάτι τέτοιο θα έθετε σε κίνδυνο τα οφέλη που είχαν ήδη πετύχει - ειδικά, θα ενθάρρυνε ορισμένους συντηρητικούς και μετριοπαθείς Δημοκρατικούς να απορρίψουν τη βοήθεια προς τους μη εγγεγραμμένους εργάτες. Ο Mamdani (που έδωσε συνέντευξη στο Jacobin κατά τη διάρκεια της αρχικής του εκστρατείας) ανακοίνωσε απρόθυμα στο κοινό της συνέλευσης ότι οι τρεις θα ψηφίσουν ναι, και σωστά υπενθύμισε στους συναδέλφους του ένα από τα πιο ισχυρά όπλα της NYC-DSA: την βασική πρόκληση.
«Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για μια κυβέρνηση που δεν μας αναγκάζει να επιστρέψουμε πολύ λίγα στους ψηφοφόρους μας», είπε. «Εάν αυτή η αλλαγή απαιτεί από εμάς να αλλάξουμε τη σύνθεση αυτού του σώματος, τότε ας είναι. Επειδή είναι δική μας δουλειά εδώ, με βάση αυτό που εκλέξαμε, να μετατρέψουμε αυτή την αρχή σε κάτι υπαρκτό, και όχι να αναγνωρίσουμε την πιθανότητα μόνο ως μία αρχή."
Παρόλο που οι σοσιαλιστές δεν αποκαλούν αυτόν τον προϋπολογισμό μια νίκη, είναι εντυπωσιακό να δούμε πόσο μακριά ο ορίζοντας του αμέσως δυνατού έχει μετατοπιστεί σε σύντομο χρονικό διάστημα, πιο γρήγορα από ό, τι περίμενε κανείς. Κανείς δεν θέλει να υπερκαλύψει το επίτευγμα. Όμως, όπως είπε η Tascha Van Auken, επικεφαλής του προσωπικού της σοσιαλιστικής ομάδας Phara Souffrant Forrest, την προηγούμενη εβδομάδα, στην κλήση απολογισμού, «Πραγματοποιήσαμε πάρα πολλά σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα». Ή όπως το έθεσε η ίδια η Forrest: “The socialists are kicking ass!”
No comments:
Post a Comment