Γιατί να τσακωνόμαστε στην πιο σημαντική στιγμή της Ιστορίας μας;

Άποψη: The Greek Courier

Έχουμε μια μεγάλη ευκαιρία και δεν πρέπει να την πετάξουμε στα σκουπίδια. Ο κόσμος είναι αγανακτισμένος, φτωχός και φοβισμένος. Η κυβέρνηση ξεδιάντροπη και προκλητική, δεν έχει τη νομιμότητα να κυβερνήσει τον τόπο. Τα χθεσινά γεγονότα στο Κοινοβούλιο δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσουν. Εμείς καλέσαμε τα πίτουρα στη Βουλή, γι αυτό και τα λουστήκαμε. Αλλά δεν ξέρω αν το λάβαμε το μήνυμα. Δεν είμαι σίγουρος αν αύριο η δυσωδοία που αναδύεται από την προβοκάτσια θα έχει εξατμισθεί, αν το μίασμα θα εξαφανιστεί, κι αν καταλάβαμε πως πρέπει να λάβουμε τα μέτρα μας. Για να μην μας πάρουν τα δικά μας.

Η κοινωνία είναι καζάνι που βράζει. Η αγορά έχει γίνει τσιφλίκι δέκα οικογενειών και η πολιτική πέντε. Ο κοινωνικός ιστός έχει διαρρηχθεί. Ο νεοφασισμός και ο νεοφιλελευθερισμός επελαύνουν σαν ποντικοί στο μαξιλάρι μας. Η πανδημία έδρασε σαν καταλύτης, διέλυσε σπιτονοικοκυριά και οικογένειες και σαν να μην ήταν αρκετή, ήρθε και ο πόλεμος. Ένας προμελετημένος πόλεμος, ένας βαθιά ταξικός πόλεμος επιβεβλημένος από τις ΗΠΑ με στόχο την αρπαγή της Ευρώπης. 

Ο τόπος είναι ένα προτεκτοράτο εδώ και 200 χρόνια και εμείς ακόμη γιορτάζουμε την ανεξαρτησία μας, χτίζοντας κι άλλες βάσεις, αγοράζοντας κορβέτες και κλείνοντας νοσοκομεία. 

Κατεβάζουμε το κεφάλι, υπακούμε στ' αφεντικό, εργαζόμαστε μέσα στο φόβο και το βράδυ αποσυρόμαστε στην κρυψώνα μας για να διασκεδάσουμε τη ματαιοδοξία μας εμπρός στην τηλεόραση. Κι η τηλεόραση μας εξοργίζει, μας φοβίζει, μας αποξενώνει και ευτελίζει κάθε αυθεντικό συναίσθημα. Και ψεύδεται. Έχοντας μετατρέψει τους συμπολίτες μας σε λοβοτομημένους κακομοίρηδες που αναζητούν επιβεβαίωση στο ψέμα ή στον αναχωρητισμό.

Αυτό ζούμε. Και οι συνθήκες δεν είναι διόλου ιδανικές για μία ρήξη, γιατί τα επίπεδα υπακοής και κομφορμισμού στον τόπο σπάνε ρεκόρ. Τον χάνουμε τον πόλεμο συντρόφια. Εμείς, που κάποτε καυχιόμασταν πως θα αλλάζαμε τον κόσμο, είμαστε ακόμα διχασμένοι, βυθισμένοι στις θεμελιακές διαφορές μας, επιρρεπείς στον σαρκασμό, τον κυνισμό και το θυμό, λες κι οι σκέψεις δίχως πράξεις θα αλλάξουν ποτέ την Ιστορία. 

Δεν πρόκειται να μιλήσω για τις εκλογές. Αφήνω τις εκλογές σε εκείνους που πιστεύουν ότι λύνουν προβλήματα, γιατί για μένα οι εκλογές είναι μια διαδικασία στην οποία ανταγωνίζονται όμιλοι επενδυτών που διεκδικούν τον έλεγχο του κράτους. Θέλετε να τσακώνεστε για τις εκλογές; Με γεια σας με χαρά σας. Ξεκινήστε τις εκλογές χωρίς εμένα. 

Για να απεξαρτηθεί ο άνθρωπος από την καθημερινή δόση αυτής της οδυνηρής κανονικότητας, πρέπει καταρχήν, να ξεριζώσει την έννοια του κράτους από τη ζωή του και κατόπιν να αυτοοργανωθεί σε ριζοσπαστικά κύτταρα και κολλεκτίβες στην εργασία και στην κοινωνία. Πρέπει να συμμετέχει σε πολιτικές ζυμώσεις, να διαδηλώνει κόντρα στις απαγορεύσεις, να είναι αλληλέγγυος με τους αδύναμους, να φτιάχνει κινήματα, να συσπειρώνει την κοινωνία, να βάζει τη φαντασία του να δουλεύει και να προτείνει εναλλακτικές λύσεις. Πρέπει να μάθει να συνεργάζεται ενάντια στον κοινό εχθρό και να έρχεται καθημερινά σε Ρήξη με το Κράτος και τ' αφεντικά. 

Και πρέπει να ελπίζει. 

Γιατί όσο περσότερο φαίνεται πως η κοινωνική δικαιοσύνη συρρικνώνεται σε ολόκληρη τη Γη, τόσο ξεπετάγονται μικρές φωτιές από σημεία του πλανήτη να μας θυμίσουν πως εμείς του κόσμου οι κολασμένοι "είμαστε ακόμα εδώ". Είναι γεγονός πλέον ότι δύο στους τρεις Αμερικάνους στηρίζουν τον εργατικό συνδικαλισμό στις ΗΠΑ. Ποιος το περίμενε πως μέσα στις στάχτες του ταξικού πολέμου που χάνουμε, μέσα στο λίκνο του καπιταλισμού θα φύτρωνε ένα κόκκινο γαρύφαλλο; Κι όμως έγινε, γιατί μπορεί στη ζωή να μην αποκτάς πάντοτε αυτά που θέλεις, μπορεί να χάσεις ακόμα κι αυτά που έχεις, αλλά καμμιά φορά, αν προσπαθήσεις μπορείς να κατακτήσεις αυτά που χρειάζεσαι.