Άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε

Συντάκτης: Γιάννης Δαμέλλος

Μπορεί ο προβοκατόρικος ρόλος και οι ρεβανσιστικές διαθέσεις της ελληνικής ιδιωτικής τηλεόρασης απέναντι στην πρωτοβουλία της κυβέρνησης να διοργανώσει  την Ευρωμεσογειακή Σύνοδο (δεν την κάλυψαν καθόλου), να προκαλούν, μπορεί μόνο η ΕΡΤ να κάλυψε τα γεγονότα, όμως η ουσία είναι ότι, τόσο ο οικοδεσπότης πρωθυπουργός μας, όσο και όλοι οι άλλοι πολιτικοί που συμμετείχαν, δεν μας έδωσαν την εντύπωση ότι έκαναν καμιά σημαντική παρέμβαση στα ευρωπαϊκά δρώμενα. Μια κοινή γενική διακήρυξη σφράγισε το τέλος των συνομιλιών τους, μια διακήρυξη που δεν αφήνει περιθώρια για αισιοδοξία ενόψει της άτυπης Συνόδου της Μπρατισλάβας. Και αυτό ήταν αναμενόμενο. Για να μπορέσει μια πρωτοβουλία σαν κι αυτή να πετύχει σε ευρωπαϊκό επίπεδο, πρέπει οι φορείς που τη στηρίζουν -κι ειδικά ο Τσίπρας που την εμπνεύστηκε- να είναι ικανοί να δώσουν ένα όραμα στους συνανθρώπους τους, να εμπνεύσουν τους πολίτες τους και να τους κατεβάσουν στους δρόμους να συμπαρασταθούν στο αίτημά τους. ΜΟΝΟ ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΙ ΛΑΟΙ, με κινηματική δυναμική, διαδηλώνοντας ενωμένοι κατά της λιτότητας, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΡΟΜΑΞΟΥΝ ΤΟΝ ΣΟΪΜΠΛΕ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΡΟΤΑ. Γιαλαντζί αριστεροί και γραφειοκράτες τύπου Ολάντ και Ρέντσι με άδειες Samsonite και laptops αντί για ιδέες, δεν μπορούν να αλλάξουν την Ιστορία. Ακόμη κι αν είναι η τελευταία ευκαιρία τους στην πολιτική τους καριέρα. 

Εξήντα χρόνια άντεξε η Κούβα δίπλα στις ΗΠΑ, όχι γιατί ο Κάστρο το ήθελε, αλλά γιατί οι ίδιοι οι Κουβανοί πίστεψαν το όραμά του και το έδειχναν κάθε φορά που απειλούνταν από την υπερδύναμη. Μπορεί οι Σοβιετικοί να είχαν εξασφαλίσει εν μέρει την επιβεβαίωση των ΗΠ ότι δεν θ επιτεθού, εντούτοις, κάλλιστα οι ίδιοι οι Κουβανοί, θα μπορούσαν να τραβήξουν το χαλάκι κάτω από τα πόδια του ηγέτη τους. Αλλά όχι, εκεί, κόντρα στον άνεμο, μια γροθιά ενωμένοι πίσω από μια ιδέα, ένα όραμα που μολονότι έμπαζε από παντού, τους διατηρούσε (σχετικά) ελεύθερους. 

Εμείς ούτε αυτό μπορούμε να πετύχουμε, γιατί έχουμε εξαργυρώσει ακόμα και την σχετική ελευθερία μας με το νταβατζιλίκι (ΕΕ) που θα κρατήσει τον αγά μακριά από την αυλή μας... Οπότε, καλό θα ήταν να συνειδητοποιήσουμε, ότι οι χαρτογιακάδες των Βρυξελλών δεν πτοούνται από τέτοιου είδους πρωτοβουλίες, εκτός κι αν δουν τους αγανακτισμένους να ορμάνε στα Κοινοβούλια. Και θα το κάνουν, όχι γιατί νοιάζονται αν θα καεί η δικιά μας Βουλή, αλλά γιατί φοβούνται ότι με τη φόρα που χουν πάρει, οι αγανακτισμένοι της Ευρώπης θα φτάσουν μια μέρα κι έξω από τη δικιά τους. 

Κι όμως, όλοι αυτοί οι τυχάρπαστοι νεοφιλελεύθεροι που έχτισαν αυτό το Καφκαϊκό οικοδόμημα στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο, τώρα γελάνε γιατί ξέρουν ότι, παρά τις κορώνες που βγάζουν κατά της λιτότητας, κρατάνε στα χέρια τους τις ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ της ελληνικής, της ιταλικής, της πορτογαλικής και της ισπανικής κυβέρνησης για το δημόσιο χρέος τους και τις κουνάνε σα σημαίες στη διάρκεια του κάθε Eurogroup. 

Κι αν πεις και μια κουβέντα παραπάνω, σου στέλνουν τη Δρακουλέσκου...