Το μέλλον είναι στημένο. Όμως είναι στο χέρι μας να το αλλάξουμε

Γιάννης Δαμέλλος

Ποια είναι η διαφορά μεταξύ ενός μεσαιωνικού σκλαβοπάζαρου και της Αμερικανικής Δημοκρατίας; Είναι τα προσχήματα, ηλίθιε.

Το αριστερό περιοδικό Jacobin προέτρεψε τον Πρόεδρο Μπάιντεν να κάνει στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, σε σχέση με τις αμβλώσεις, αυτό που του είχε κάνει ο Πρόεδρος Ρούσβελτ όταν προσπάθησε να σταματήσει το New Deal, να αυξήσει δηλ. τον αριθμό των δικαστών του για να ανατρέψει τις αποφάσεις του εις όφελος των Δημοκρατικών. Αυτό βέβαια προυποθέτει ότι ο Μπάιντεν είναι Ρούσβελτ και ότι το Δημοκρατικό κατεστημένο επιθυμεί κάτι τέτοιο, όπως είχε γίνει τότε. 

Έλα όμως που ο Μπάιντεν δεν ήταν ούτε θα γίνει ποτέ Ρούσβελτ, ενώ και η κοινοβουλευτική ηγέτης των Δημοκρατικών Νάνσι Πελόζι, παρότι γυναίκα, αρνείται να προωθήσει την ιδέα στο Κογκρέσο!

Γιατί, αναρωτιέται κανείς. Μα, γιατί η Πελόζι, αν και γυναίκα βαθιά μέσα της απεύχεται να δει μια μέρα τις γυναίκες να αποκτούν όσα δικαιώματα έχει ένα όπλο στις ΗΠΑ, αν αυτό διακινδυνέψει το απάνθρωπο σύστημα που στηρίζει η ίδια με νύχια και με δόντια -με τη βοήθεια του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ- τον αγαπημένο της καπιταλισμό και την ανοχή του στα κατάλοιπα της αποικιοκρατίας, της δουλοπαροικίας, του σεξισμού, του ρατσισμού και του Πολέμου για Ηγεμονία.

Σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε. Οι Δημοκρατικοί έχουν αποτύχει πλήρως να υποστηρίξουν τα κεκτημένα με αίμα δικαιώματα όλων των μειονοτήτων, όχι μόνο των γυναικών ή της κοινότητας των LGBTQ, γιατί με τις αντικοινωνικές επιλογές τους ματώνουν τις ποδιές τους για να κρατήσουν εν ζωή τον απάνθρωπο καπιταλισμό τους. Όλη η δουλειά που έγινε μέσα στον 20ό αιώνα από διανοούμενους, διαφωτιστές πολιτικούς και κοινωνικά κινήματα μοιάζει χαμένη.

Οι Ρεπουμπλικάνοι, έχοντας μυρίσει το αίμα, προσπαθούν να δώσουν στη Δημοκρατία την χαριστική βολή. Το ξεκίνησαν σιγά-σιγά μέσω των Μπους και με τον Τραμπ κατάφεραν να αλλάξουν τη σύνθεση του Ανώτατου Δικαστηρίου για να οδηγήσουν τις ΗΠΑ στον ρεπουμπλικανικό τους Μεσαίωνα.

Έτσι, μόνο ένα πράγμα μπορεί να γίνει για να μην επιστρέψουμε σε μια ετεροχρονισμένη δυστοπία. Να γίνει επανάσταση οσονούπω μέσα στο Δημοκρατικό Κόμμα. 

Αν αυτό σημαίνει τη διάλυσή του και τη δημιουργία ένος νέου πραγματικού δημοκρατικού φορέα, ας είναι. Αν σημαίνει τον επαναπροσδιορισμό του, τότε όλοι όσοι ακόμα προσπαθούν, Σάντερς, Κορτέζ κλπ πρέπει τώρα να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Ειδάλλως το ίδιο στημένο μέλλον θα διαιωνίζεται μονάχα για να γυρίζουμε να λέμε στις παρέες μας ότι κρατάμε τα προσχήματα. Μέχρι μια μέρα που ούτε εκείνα θα αρκούν για να μας σώσουν από την τυραννία.