Oι ηθικολόγοι της πολιτικής

Συντάκτης: Γιώργος Σταματόπουλος

Εχουν πει μερικοί (Κονδύλης) ότι η ίδια η ηθική ως εκ της φύσεώς της είναι ισχύς, εφ’ όσον εγείρει την αξίωση να ορίσει δεσμευτικά πώς οφείλουν να συμπεριφέρονται οι άνθρωποι. Πολλοί στον δημόσιο χώρο επικαλούνται μια τάχα ηθική (τους) ακεραιότητα για να δελεάσουν ψηφοφόρους, να εντυπωσιάσουν, να αναγνωριστούν ως ολοκληρωμένοι, άμεμπτοι φωστήρες.

Το σε ποιον βαθμό και πόσους πολλούς επηρεάζουν δεν ενδιαφέρει προς το παρόν. Εκείνο που προβληματίζει είναι εάν όντως η ηθική είναι εξουσία και τι, επιτέλους, σημαίνει να είναι ή να παρουσιάζεται κάποιος ως ηθική οντότητα.

Σήμερα τουλάχιστον η ηθική έχει απολέσει κάθε πλεονέκτημα που προσπόριζε σε όποιον τη διαλαλούσε. Τη θέση της έχει πάρει ένας αχαλίνωτος κυνισμός πασπαλισμένος με ηθικά ψιχία εντούτοις. Μετράει και μόνο η δύναμη της έννοιας ηθική όπως έχει επικρατήσει στο πολιτικό, φιλοσοφικό, αλλά και καθημερινό πλαίσιο της πραγματικότητας.

Ο κυνισμός αυτός βλέπει την ηθική σαν λεία την οποία άμα θηρεύσει κάποιος ανοίγει διάπλατα ο δρόμος προς την κατάκτηση της εξουσίας. Κινητήριες δυνάμεις του είναι τα αρχαία στρώματα της σωματοψυχής, η φιλαρχία δηλαδή και η πλεονεξία, γνωστά από πολύ παλιά στους ανθρώπους, όπως μαρτυρεί ο μέγιστος ιστορικός Θουκυδίδης.

Εάν έτσι έχουν τα πράγματα, οφείλουμε να κρατούμε μικρό καλάθι όταν ομιλούν οι ηθικολόγοι διότι πίσω από τον λόγο τους κρύβεται η άγρια λύσσα για κατάκτηση ισχύος και, άρα, εξουσίας.

Ετσι κι αλλιώς τα ηθικά πλεονεκτήματα, που κάποτε τα θεωρούσαμε τεράστια, ιδεολογικά και ουμανιστικά όπλα, έχουν χάσει την αίγλη τους και την ισχύ τους έτσι όπως τα παραμόρφωσε η πολλαπλώς Αριστερά που συγκυβερνά τη χώρα.

Η ηθική συντρίφτηκε από την επιδίωξη ισχύος και την κατάκτηση της εξουσίας, από άλογα πάθη της ψυχής δηλαδή, από τα σκοτεινά της στρώματα. Αυτό δεν είναι απόφθεγμα, κάποια τραυλή μόνο προσπάθεια να ερμηνευτεί η εμμονή των κυβερνητικών στελεχών να παραμείνουν στους θώκους που έχουν καταλάβει, πάση θυσία.

Είναι κωμικό: χρησιμοποιεί κάποιος την ηθική για να καταλάβει την εξουσία και την ίδια ώρα την έχει αποκηρύξει μέσα του διότι γνωρίζει ότι χωρίς τον κυνισμό η ηθική του δεν έχει καμία αξία.

Ιδού από τι φαίνεται να εμφορούνται οι άνθρωποι που τριγυρνάνε στους λειμώνες του πολιτικού (σαθρού) συστήματος: από τη δίψα της κυριαρχίας και της αναγνώρισης. Ετσι «δημιουργήθηκαν» αυτοκρατορίες και έτσι εσφαγιάσθησαν αμέτρητοι πληθυσμοί. Ολα ενυπάρχουν στα βαθιά στρώματα των ορμέμφυτων· και το πνεύμα εκδίπλωση κυριαρχίας είναι (και προτού σκοτώσουμε τους θεούς μας και μετά).

Οι φιγούρες των πολιτικών και όλων σχεδόν που παρελαύνουν στα τηλεοπτικά παράθυρα δίνουν τροφή για μικρούς αναστοχασμούς, μεταλλάσσοντας όμως το γέλιο της φύσης σ’ ένα θλιβερό αστικό και ορεινό χαμόγελο. Η κατάκτηση της εξουσίας προϋποθέτει τις άπειρες κινήσεις και σχέσεις ανθρώπων - ιδεών - πραγμάτων. Υπ’ αυτήν την έννοια ευχαριστούμε τους παθιασμένους ηθικολόγους της πολιτικής.