Quo Vadis Europa?

Συντάκτης: Γιάνης Δαμέλλος

Πού βαδίζει αυτή η Ευρώπη; Τι θα απογίνει δίχως τη Βρετανία; Θα αναβιώσει ο εθνικισμός; Θα κατρακυλήσει η Γερμανία στα παλαιά της αμαρτήματα; Η Γαλλία θα την ξανασιγοντάρει; Είναι ικανή η Ευρωπαϊκή Ένωση να αποτρέψει την άνοδο της Ακροδεξιάς; Θα επιβιώσει η Δημοκρατία ή ο ακράτητος νεοφιλελευθερισμός θα την ξεριζώσει από τη Γηραιά Ήπειρο; Τι θα σημάνει για την Ευρώπη μια Προεδρεία Τραμπ στις ΗΠΑ; 

Σημάδια των καιρών; Για πρώτη φορά στη Βρετανία μια τηλεφωνική δημοσκόπηση που έκανε ο Γκάρντιαν έδωσε προβάδισμα στους υποστηρικτές του Brexit. Οι Βρετανοί πλέον δεν φοβούνται να δείξουν ανοιχτά κι επώνυμα την προτίμησή τους στη μοναξιά του νησιού τους και το γεγονός τρομοκράτησε τους παγκόσμιους επενδυτές οδηγώντας σε πτώση τη στερλίνα. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;

Σκιώδη δίκτυα και παρασκηνιακές πρακτικές

Προφανώς και οι γεωπολιτικές επιπτώσεις της απόφασης για αποχώρηση της Βρετανίας από την Ε.Ε. είναι υποτιμημένες. Όμως δεν θα πρέπει να εκπλήσσουν κανέναν τα αίτια της.

Και όχι γιατί, όπως προσπαθούν να μας πείσουν οι Ευρωπαϊστές, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια μοναδική κατασκευή, που γεννήθηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, για να διαμορφώσει μια ειρηνική ευρωπαϊκή ήπειρο βασισμένη σε νόμους και θεσμούς (αυτά μπορεί να τα λέει ο Γιουνκέρ στους φίλους του στην Κομισιόν και στο Eurogroup), αλλά γιατί αυτό το μόρφωμα κατέληξε να γίνει μια γραφειοκρατία σκιώδης και παρασκηνιακή. Όπως αναφέρει σε άρθρο του στο Ρόιτερς ο φιλοευρωπαϊστής Guntram Wolff, διευθυντής στο ευρωπαϊκό think tank, Bruegel:

"Σε πρακτικούς όρους, η Ε.Ε. έχει γίνει ένα καθημερινό φόρουμ αλληλεπίδρασης για τους αξιωματούχους όλων των επιπέδων, που επιτρέπει την ανταλλαγή πληροφοριών σε 28 χώρες. Είναι δύσκολο να υπερεκτιμηθεί η σημασία αυτού του δικτύου. Στην πραγματικότητα, σε μια εποχή κατά την οποία οι συγκρούσεις έχουν μετατοπιστεί από σκληρές αντιπαραθέσεις σε περισσότερο «υβριδικές διαμάχες», τα δίκτυα, οι θεσμοί, η προσωπική εμπιστοσύνη και η ανταλλαγή πληροφοριών έχουν γίνει ένα ουσιαστικό στοιχείο σταθερότητας." 

Για ποιούς όμως; Για σένα και για μένα; Για τον Έλληνα, το Βρετανό, το Γερμανό πολίτη; Ή για τις πολυεθνικές; Μήπως μιλάμε για μια σταθερότητα χτισμένη μέσα από μια Καφκαϊκή γραφειοκρατία, με μια Προκρούστια λογική, όπου οι πολιτικές διαφορές εναρμονίζονται με διακριτικούς τραπεζικούς κανόνες που θα ισχύουν υποτίθεται για όλους αλλά στην ουσία θα επιβάλουν την κυριαρχία του 1% επί του 99%. Μήπως αυτό αφουγκράζεται ο Βρετανός, και ψηφίζει ΕΞΩ; Τουλάχιστον εκείνος το κάνει... εμείς;

Καλέστε το δρ. Μόργκεντάου

Στη Γερμανία, ο κυβερνητικός συνασπισμός έπεσε κάτω από το 50% στις δημοσκοπήσεις ενώ το Ακροδεξιό AfD έγινε τρίτο κόμμα. Τι αυτοεκπληρούμενη προφητεία και ετούτη; Οι χειρισμοί του προσφυγικού και τα απόνερα του δημοσκοπικού ναδίρ ανάγκασαν τώρα τους επικεφαλής  των CDU και SCU Μέρκελ και Ζέχοφερ να αναζητήσουν μια κοινή πλατφόρμα σήμερα το απόγευμα στο Βερολίνο, ενώ μέχρι προ ημερών, δεν ήταν σε θέση ούτε καν να συμφωνήσουν πού θα πραγματοποιηθεί η κατ' ιδίαν συνάντησή τους. Ο ίδιος ο Ζέχοφερ πάντως υποπτεύεται, σύμφωνα με την εφημερίδα Bild, μια συνωμοσία, που φθάνει μέχρι το εσωτερικό της καγκελαρίας, με στόχο την εξουδετέρωση του Χριστιανοκοινωνικού κόμματος. Που αποδεικνύει ότι, οι Γερμανοί πολιτικοί, πλην του Σόιμπλε που δεν κρύβει τα πραγματικά του αισθήματα για τη Δημοκρατία, χρειάζονται ψυχανάλυση. Εγώ προσωπικά θεωρώ τη λύση Μόργκεντάου τη μοναδική που μπορεί να σώσει τους Γερμανούς από τα ψυχολογικά τους προβλήματα. Μπορεί να είναι παλιά αλλά είναι επίκαιρη. Ποτέ δεν είναι αργά...

Στη Γαλλία η αστυνομία σε ενημερώνει πού μπορείς να διαδηλώσεις...

Στη Γαλλία ο φασισμός είναι πολύ "πρωχό" αφού, ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΈΝΑ μέλη αντιφασιστικών και αντικαπιταλιστικών οργανώσεων "είχαν την ευτυχία" να λάβουν γραπτώς από την αστυνομική διεύθυνση του Παρισιού κατ’ οίκον ενημέρωση ότι τους απαγορεύεται η πρόσβαση σε συγκεκριμένους δρόμους και περιοχές της γαλλικής πρωτεύουσας κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης του κινήματος Nuit Debout κατά του νέου εργασιακού νόμου την περασμένη εβδομάδα. Η αστυνομία του Ολάντ επιβεβαίωσε την ύπαρξη των ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΝ απαγορεύσεων απαντώντας σε ερωτήσεις της εφημερίδας Libération υποστηρίζοντας ότι "αφορούν σε άτομα που εμπλέκονται ή έχουν άμεση σχέση με τα επεισόδια που έχουν γίνει, αλλά αρνήθηκε να διευκρινίσει σε πόσα άτομα αφορά η απαγόρευση και πώς… επιλέχθηκαν. Αν και στην ειδοποίηση επισημαίνεται ότι θα υπάρξει και «δικαστική οδός», πρόκειται σαφώς για επίσημη παραδοχή εκ μέρους της γαλλικής αστυνομίας ότι έχει φακελώσει και στοχοποιήσει διαδηλωτές, και τους επιβάλλει απαγορεύσεις, χωρίς καν το πρόσχημα π.χ. της προσαγωγής τους ή κάτι παρόμοιο κατά τη διάρκεια επεισοδίων, εξέλιξη προφανέστατα εξαιρετικά επικίνδυνη", όπως αναφέρει η δημοσιογράφος Ελένη Μαυρούλη στο www.toperiodiko.gr Ευτυχώς που είναι "σοσιαλιστική" η κυβέρνηση γιατί αν κυβερνούσε η Δεξιά, ΤΩΡΑ ΘΑ ΞΑΝΑΚΑΙΓΟΤΑΝ Η ΒΑΣΤΙΛΗ.

Ο αμερικανός υποψήφιος

Το μεγαλύτερο πάντως πρόβλημα - και όχι μόνο των  Γερμανών- εστιάζεται στη χρονική συγκυρία της εμφάνισης του Ντόναλντ Τραμπ και της αναβίωσης του ευρωπαϊκού εθνικισμού που αποτελεί βούτυρο στη φέτα κάθε συνωμοσιολόγου στον πλανήτη. Ίσως γιατί κάθε φορά που φούντωνε ο εθνικισμός την Ευρώπη του 20ου αιώνα, η Αμερική τον πολεμούσε, ενώ τώρα με την πλατφόρμα του Τραμπ δείχνει να τον αγκαλιάζει. 

Όπως έγραψε και ο David Rennie, ο διευθυντής του γραφείου του περιοδικού Economist στην Ουάσιγκτον, "οι Ευρωπαίοι φοβούνται την ξενοφοβία του Τραμπ και την περιφρόνησή του για τη νομιμότητα. Όμως πάνω απ' όλα τους στοιχειώνει το παρελθόν τους. Πιστεύουν ότι, μολονότι οι αμερικανοί μπορεί να μην περιφρονούν έναν επιβλητικό υποψήφιο περικυκλωμένο από ένα ημιπαράνομο κοινό, όταν απειλεί να συλλάβει διαδηλωτές και να τους στείλει σπίτι τους, στην Ευρώπη είχαν ήδη μια τέτοια εμπειρία και τους κάνει τα νεύρα τσατάλια".