Τσίπρας, Ιγκνάσιο Ραμονέ, Αριστερά

Συντάκτης: Γιώργος Σταματόπουλος

Μια πολύ ωραία συνέντευξη πήρε η συνάδελφος Κορίνα Βασιλοπούλου από τον πρώην διευθυντή της Monde Diplomatique και εξέχοντα διανοούμενο της Αριστεράς, Ιγνάσιο Ραμονέ. Μια αισιόδοξη ματιά του στο μέλλον των ευρωπαϊκών χωρών και της ίδιας της Αριστεράς.

Διαβάζω: «Μια Αριστερά που έχει επιτυχία αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη είναι στην Πορτογαλία, όπου στην κυβέρνηση συμμετέχουν και οι κομμουνιστές. Οι Πορτογάλοι αποφάσισαν να μην ακολουθήσουν τις ντιρεκτίβες της Ε.Ε. Αύξησαν τους μισθούς και τις συντάξεις, δεν ανέβασαν τους φόρους στα ύψη, όπως προέβλεπαν οι αντίπαλοί τους, οι επενδυτές διαγκωνίζονται για να κάνουν δουλειές στη χώρα... Εν τέλει, δεν είναι τόσο περίπλοκο να πάρεις την κυβέρνηση και να εφαρμόσεις αριστερή πολιτική».

Τ’ ακούν αυτά οι πέρα - βρέχει - «αριστεροί» της ελληνικής κυβέρνησης; Που από την τρομάρα τους μη χάσουν την πρώτη τους κυβέρνηση έδωσαν γην και ύδωρ στους αλαζόνες δανειστές;

Εδώ που τα λέμε, οι τελευταίοι δεν περίμεναν τέτοια προθυμία εκ μέρους των Ελλήνων να υπογράφουν τα πάντα· μόλις είδαν με ποιους έχουν να κάνουν βρήκαν την ευκαιρία να μας πατήσουν στο κεφάλι.

Τι μπορούν να απαντήσουν (να δικαιολογηθούν;) οι κυβερνώντες; Να πουν ότι κάθε χώρα έχει τις ιδιοτροπίες της και διαφορετικές κοινωνικές διαστρωματώσεις; Οτι οι εδώ κομμουνιστές αρνήθηκαν συνεργασίες;

Ή μήπως εδώ τρεις λαλούμε και δυο χορεύουμε -και όποιον πάρει ο χάρος...

Τον ερωτά η συνάδελφος γι’ αυτό που είχε πει ο ίδιος προτού ο ΣΥΡΙΖΑ πάρει την εξουσία, ότι δηλαδή φανταζόταν έναν Τσίπρα στο τιμόνι της Γαλλίας ή της Γερμανίας ώστε να γίνει δυνατή η αλλαγή της Ε.Ε. Απαντά (και τι άλλο να πει;):

«Οταν αναφερόμουν στον Τσίπρα, είχα στο μυαλό μου τον Τσίπρα που διεκδικούσε την εξουσία με μια συγκεκριμένη γραμμή. Εναν Τσίπρα που παίρνει την κυβέρνηση και αμέσως παραδίδεται και ευθυγραμμίζεται με τις εντολές της Γερμανίας, προφανώς δεν μπορούσαμε να τον φανταστούμε. Πιστεύω πως είναι πια κάποιος άλλος... Τώρα έχουμε έναν Τσίπρα στη θέση της Μέρκελ. Επομένως δεν μπορούμε πια να τον κατατάσσουμε στην Αριστερά...».

Μάλιστα. Τα ακούει ο συνεχώς υποσχόμενος (ψευδόμενος) και ακαταπαύστως διαψευδόμενος διακορευτής της κοινωνικής οικογένειας; Αλλά προφανώς είναι στη δική του πραγματικότητα, στον δικό του κόσμο -και ψύχραιμος! Και, όντως, είναι ένας άλλος (ή ο πραγματικός, αυτός δηλαδή τον οποίο εκάλυπτε με αριστερό μανδύα και ρητορικούς αγώνες).

Καταλήγω στη δεύτερη ερμηνεία, διότι δεν είναι δυνατόν να αλλάζει ένας άνθρωπος με αρχές από τη μια στιγμή στην άλλη· αυτός που είναι τώρα ήταν πάντα, αλλά ουδείς το έβλεπε. Πιθανώς η ίδια ερμηνεία να ισχύει και για πολλούς άλλους, που εξουσιάζουν αυτή τη στιγμή τη χώρα.

Σημασία έχει ότι θα μπορούσαν να αντιδράσουν (με βάση το παράδειγμα της Πορτογαλίας) απέναντι στις αιμοσταγείς απαιτήσεις των «εταίρων».

Θα χρειαζόταν βεβαίως σθένος και όπως αποδείχτηκε οι «αριστεροί» μας δεν το διέθεταν (γιατί έπρεπε κάπου να το είχαν χρόνια μέσα τους και, φευ, δεν φαίνεται να το είχαν).

Τέλος πάντων, ας κρατήσουμε τον παρήγορο λόγο του Γάλλου στοχαστή: «Δεν είναι τόσο περίπλοκο να πάρεις την κυβέρνηση και να εφαρμόσεις αριστερή πολιτική». Αυτιά (γαϊδάρου) χρειάζονται -και σθένος.