Συντάκτης: Γιώργος Τσιάρας / Η Εφημερίδα των Συντακτών
Εδώ και μήνες, από τον περασμένο Νοέμβριο και τα τρομοκρατικά χτυπήματα στο Παρίσι, που -όπως αποδείχτηκε- προετοιμάστηκαν σε μεγάλο βαθμό στις φτωχογειτονιές των Βρυξελλών, η πρωτεύουσα του Βελγίου και έδρα της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ έχει μετατραπεί σε μια στρατοκρατούμενη πολιτεία.
Μάταια: χθες αποδείχτηκε ξανά αυτό που έγραφε πριν από χρόνια για τους Παλαιστίνιους καμικάζι ο κορυφαίος Δυτικός ανταποκριτής στη Μέση Ανατολή, ο Ρόμπερτ Φισκ, ότι οι βομβιστές αυτοκτονίας είναι «τα F-16 των φτωχών».
Μια φράση με διπλή έννοια: πως, αφενός, καμιά δύναμη στον κόσμο δεν μπορεί να σταματήσει έναν άνθρωπο που είναι αποφασισμένος να πεθάνει, και, αφετέρου, δεν χρειάζεται υψηλή τεχνολογία και βόμβες με δορυφορική καθοδήγηση για να σπείρει κανείς τον τρόμο στους εχθρούς του.
Επιλέγοντας δύο πολυσύχναστους, «μαλακούς» στόχους, τα «τσεκ-ιν» του αεροδρομίου Ζαβεντέμ και τα βαγόνια του μετρό, οι τρομοκράτες του Χαλιφάτου πέτυχαν ξανά τον στόχο τους, που δεν είναι άλλος από τη μεταφορά της πολυετούς και πολυμέτωπης μεσανατολικής σύρραξης στην καρδιά της Ευρώπης και την εμφύσηση του «κράτους του τρόμου» στην καρδιά εκατομμυρίων Ευρωπαίων.
Το πραγματικό ερώτημα, και αυτό που θα κρίνει τελικά την έκβαση του ασύμμετρου αυτού πολέμου, είναι πώς θα αντιδράσει τώρα η Ευρώπη: με ψηλότερους φράχτες, με περισσότερα όπλα, drones, κάμερες και υποκλοπές, με νέες ατέρμονες, υπερπόντιες εκστρατείες ή μήπως με μια βαθύτερη αυτοκριτική για τις πραγματικές, ιστορικές, υλικές εν τέλει αιτίες και ευθύνες της μακραίωνης αυτής γεωπολιτικής και οικονομικής αντιπαράθεσης, που κάποιοι βολικά θέλουν να παρουσιάσουν ως «πόλεμο των πολιτισμών»;
Οι μαρτυρίες
Ιωάννα Κατσαρού, εργαζόμενη στις Βρυξέλλες
«Εγκλωβισμένοι στα σπίτια μας»
Τρομοκρατική επίθεση στις Βρυξέλλες Αμέσως μετά την έκρηξη στο αεροδρόμιο... | RTL via AP
Τα ξυπνητήρια μου χτύπησαν το πρωινό της 22ας Μαρτίου, αλλά εγώ πεισματικά αρνήθηκα να τα ακούσω.
Οταν είχε γίνει το τρομοκρατικό χτύπημα στο Λονδίνο, βρισκόταν εκεί ο αδερφός μου. Η μητέρα μου τότε είχε πει: «Τα παιδιά μου, ό,τι και να γίνει, θα τα σώσει ο ύπνος».
Ξυπνάω τελικά από τα τηλεφωνήματα της φίλης μου, που με ρωτάει αν είμαι καλά κι αν είμαι στον δρόμο προς τη δουλειά.
Η δουλειά μου βρίσκεται δέκα λεπτά από το αεροδρόμιο κι εκείνη με ενημέρωνε ότι έγινε τρομοκρατική επίθεση στο Ζαβεντέμ. Της λέω: «Ξημέρωσε Πρωταπριλιά;».
Τρομοκρατική επίθεση στις Βρυξέλλες Στο τέρμιναλ του Ζαβεντέμ | RTL via AP
Ξυπνάω, προσπαθώ να καταλάβω τι έχει γίνει και να απαντήσω στα τηλεφωνήματα που ήδη είχαν ξεκινήσει.
Μεγάλη Τρίτη σήμερα (χθες) για τους καθολικούς και πολλοί ταξιδεύουν αυτές τις μέρες. Ολοι μου οι φίλοι, όπως κι εγώ, αναχωρούμε αυτή τη βδομάδα για διακοπές.
Προσπαθώ να διαπιστώσω ότι όλοι είναι καλά και ότι δεν βρισκόταν κανείς το πρωί στο αεροδρόμιο.
Μιλάω με μια συνάδελφό μου, που σκέφτεται να ξεκινήσει να πάει στη δουλειά. Εγώ διστάζω και επιλέγω τελικά να περιμένω λίγο μήπως έρθει κάποιο ενημερωτικό email από τη δουλειά.
Κατέβηκα για λίγο στην αποθήκη και μέσα σε τρία λεπτά η τηλεόραση δεν μιλά πια για «έκρηξη στο Ζαβεντέμ» αλλά για «έκρηξη στο Μάαλμπεκ», τον σταθμό του μετρό απέναντι από το σπίτι μου.
Βγαίνω στο μπαλκόνι και βλέπω όλα τα αυτοκίνητα ακινητοποιημένα, σε δευτερόλεπτα ακούω τις σειρήνες, μετά τα ελικόπτερα.
Στην έξοδο στο πάρκινγκ του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου έχουν μαζευτεί υπάλληλοι ιδιωτικής ασφάλειας, αλλά δεν φαίνεται να υπάρχει κινητικότητα προς αυτήν την πλευρά.
Κάποιοι εργάτες προσπάθησαν να βγουν από διπλανό κτίριο προς τον δρόμο, την Chaussée d Etterbeek, και τους απαγόρευσαν την έξοδο.
Ο δρόμος άρχισε να εκκενώνεται, άνθρωποι έτρεχαν από το Μάαλμπεκ κατευθυνόμενοι προς το Parc Leopold. Οι αστυνομικοί ξεκίνησαν να ψάχνουν μία μία τις σακούλες σκουπιδιών στον δρόμο και να ανοίγουν τους κάδους.
Δεν μπορώ άλλο να μείνω μέσα κι αποφασίζω να βγω στον δρόμο. Εκεί τρεις αστυνομικοί αρχίζουν να τρέχουν προς τη μεριά μου και να μου φωνάζουν να μπω αμέσως μέσα. Ανεβαίνω κι ανοίγω την μπαλκονόπορτα.
Οι αστυνομικοί μού φωνάζουν ξανά να κλείσω τα παράθυρα.
Από τότε ησυχία, εγκλεισμός, επικοινωνία με οικογένεια και φίλους και περισυλλογή για το πώς φτάσαμε ώς εδώ, για το πού κοιτάμε και για το πού τελικά πάμε...
Γιάννης Συναχείρης, εργαζόμενος στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή
«Μια πόλη άδεια, μοιάζει με εικόνα του φαρ Ουέστ»
Τρομοκρατική επίθεση στο μετρό των Βρυξελλών Στη σήραγγα του μετρό... | Evan Lamos/EurActiv, via AP
Τίποτα δεν προμήνυε, όταν ετοιμαζόμουν να πάω στη δουλειά μου σήμερα, ότι θα συμβούν αυτά τα γεγονότα. Ο αδερφός μου και ένας πολύ καλός φίλος με πήραν τηλέφωνο να με ρωτήσουν αν είμαι καλά.
Δεν είχα ενημερωθεί ακόμη για τις εκρήξεις στο αεροδρόμιο. Φεύγω από το σπίτι σοκαρισμένος.
Μπαίνω στο μετρό, όπως κάθε μέρα, να πάω στο γραφείο. Μία στάση πριν από το Μάαλμπεκ, τον σταθμό που χρησιμοποιώ για να πάω στη δουλειά, χτυπά το τηλέφωνο.
Ενας συνάδελφός μου τρομοκρατημένος με ρωτά: «Πού είσαι»; «Στο μετρό», του απαντάω, «γιατί, τι έγινε;».
«Φύγε αμέσως, έγινε έκρηξη!» μου λέει. «Γι’ αυτό ταρακουνηθήκαμε;» λέω. Ταυτόχρονα ο συρμός σταματά και μας βγάζουν έξω.
Περιπολικά, ασθενοφόρα, στρατιωτικά οχήματα να τρέχουν παντού, σειρήνες να ουρλιάζουν. Περπατώντας προς το γραφείο δεν περίμενα να αντικρίσω ποτέ στη ζωή μου τέτοιες εικόνες…
Αιμόφυρτοι άνθρωποι αριστερά και δεξιά του δρόμου... Οι τραυματιοφορείς να τους καλύπτουν με γάζες στα εγκαύματα.
Μέσα στο κτίριο όπου είναι το γραφείο μου, δύο άνθρωποι πολύ βαριά τραυματισμένοι, με καθολικά εγκαύματα, είναι καλυμμένοι με γάζες σε όλο το σώμα.
Πανικόβλητος ο κόσμος προσπαθεί να μείνει όσο πιο ήρεμος γίνεται. Να μην ξέρεις πώς να νιώσεις...
Περιμέναμε ότι κάτι θα γίνει, δεν ξέραμε πότε. Τέσσερις μέρες μετά τη σύλληψη του Αμπντεσλάμ το είδαμε και το νιώσαμε...
Τέσσερις μόλις μήνες πριν, είχαμε τα επεισόδια. Μετά ηρέμησαν λίγο τα πράγματα, αλλά οι στρατιώτες βρίσκονταν ακόμη στην πόλη.
Ομως εδώ και πέντε μέρες οι Βρυξέλλες βρίσκονταν σε συναγερμό «επιπέδου 4» (το μέγιστο για το Βέλγιο). Ο στρατός παντού.
Μια πόλη άδεια, μοιάζει με εικόνα του φαρ Ουέστ, όπου μόνο κάτι στάχυα που τα φέρνει ο αέρας κυκλοφορούν...
Σήμερα άλλαξαν πολλά και θα αλλάξουν περισσότερα από εδώ και πέρα... Εύχομαι και ελπίζω να μη θρηνήσουμε άλλα θύματα.
Να μη δούμε άλλες τέτοιες εικόνες.
Βασίλης Κατσαρδής, εργαζόμενος στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο
«Εχω φίλους που σώθηκαν από θαύμα»
«Μόλις είχα ξυπνήσει. Η ώρα ήταν γύρω στις 08.30, όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Ηταν ο πατέρας μου και με ρωτούσε αν ήμουν καλά. Ανοιξα την τηλεόραση και είδα τι είχε συμβεί στο αεροδρόμιο. Υστερα από το δεύτερο χτύπημα στο μετρό, περίπου μισή ώρα μετά, παρέλυσαν τα πάντα. Στον σταθμό Μάαλμπεκ κατεβαίνουν όλοι όσοι θέλουν να πάνε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Κοινοβούλιο. Εχω φίλους που σώθηκαν από θαύμα, καθώς σήμερα έτυχε να κατέβουν στην προηγούμενη στάση», μας λέει ο Βασίλης Κατσαρδής, που εργάζεται για την Ευρωομάδα της Αριστεράς στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και ζει μόνιμα στις Βρυξέλλες τα τελευταία δύο χρόνια.
Χτυπά το τηλέφωνό του. Ζητά συγγνώμη και το σηκώνει: «Ευχαριστώ που πήρες. Καλά είμαι. Πρέπει όμως να σε κλείσω τώρα γιατί μιλάω στο σταθερό. Μόλις επανήλθαν οι επικοινωνίες. Από τις 10 το πρωί δεν λειτουργούσαν τα κινητά» μας λέει.
Το ρολόι δείχνει 16.40, ώρα Ελλάδας.
Τρομοκρατική επίθεση στις Βρυξέλλες Μέτρα ασφαλείας... | AP Photo/Geert Vanden Wijngaert
«Ολα είναι κλειστά. Σαν να μη λειτουργεί τίποτα. Από την Παρασκευή, όταν συνέλαβαν τον Αμπντεσλάμ (σ.σ. τον νούμερο ένα καταζητούμενο για τις πολύνεκρες τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι τον περασμένο Νοέμβριο), υπήρχαν δειλές σκέψεις ότι μπορεί να συμβεί κάτι. Αυτή την ώρα δεν υπάρχει κανένας πεζός στον δρόμο και τα οχήματα που κυκλοφορούν είναι ελάχιστα», μας μεταφέρει την εικόνα από το μπαλκόνι του κτιρίου όπου εργάζεται, στην περιοχή Merode, στο πάρκο Cinquantanaire, πολύ κοντά στα κτίρια των ευρωπαϊκών θεσμών, περίπου δέκα λεπτά με τα πόδια από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
«Η αστυνομία λέει στον κόσμο να μείνει μέσα. Λάβαμε ηλεκτρονικό μήνυμα από την Ευρωομάδα για το πώς μπορεί κανείς να βγει από το κτίριο του Ευρωκοινοβουλίου –καθώς υπήρχε πολύς κόσμος εγκλωβισμένος μέσα– ενώ για αύριο (σ.σ. σήμερα) έχουμε οδηγία να μείνουμε σπίτια μας. Την Κυριακή είναι το Καθολικό Πάσχα. Μένει να δούμε αν θα μαζευτεί κόσμος στις εκκλησίες.
Δεκαεπτά χρόνια πριν, δεν πέρασα στο Sorbonne 1. Σήμερα (σ.σ. χθες) θα έδινα εξετάσεις για το DALF οι οποίες φυσικά αναβλήθηκαν. Αν είχα πετύχει στις εξετάσεις το 1999, τότε σήμερα θα πήγαινα κανονικά στη δουλειά μου, περνώντας πιθανότατα από το μετρό Μάαλμπεκ, περίπου την ώρα της επίθεσης. Πρέπει να βρω τον διορθωτή που με έκοψε τότε στην Ελλάδα και να του φιλήσω το χέρι, γιατί χωρίς να το ξέρει ίσως να μου έσωσε τη ζωή...».
No comments:
Post a Comment