Η σκληρή αλήθεια

Editorial: ΕΦ. ΣΥΝ.

Οποια ονομασία και αν του δώσουν, πρόκειται για ακόμα ένα μνημόνιο ή για τροποποίηση του ήδη υπάρχοντος, με αποτέλεσμα το κόστος που θα δεσμευτεί να πληρώσει ο ελληνικός λαός να είναι κατά 70% υψηλότερο απ’ ό,τι προβλεπόταν αρχικά. Το Eurogroup της Παρασκευής αποφάσισε να δεσμεύσει την Ελλάδα με ένα προληπτικό πακέτο μέτρων ύψους 2% του ΑΕΠ ή 3,6 δισ. ευρώ.

Οι αριθμοί δεν επιδέχονται αμφισβήτηση. Οι διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, στο πλαίσιο της αξιολόγησης, οδήγησαν την ελληνική και την ευρωπαϊκή πλευρά σε μια συμφωνία που έλεγε ότι για να ανταποκριθεί η χώρα στις υποχρεώσεις του τρίτου Μνημονίου και να πετύχει τους στόχους ώς το 2018, όφειλε να λάβει μέτρα ύψους 5,4 δισ. ευρώ.

Τα μέτρα αυτά αντιστοιχούν στο 3% του ΑΕΠ. Τα επιπλέον μέτρα -έστω και προληπτικού χαρακτήρα- που μας επέβαλαν οι δανειστές στο Eurogroup ισοδυναμούν με το 2% του ΑΕΠ.

Γιατί άραγε πράττουμε σωστά όταν αποκαλούμε «μνημόνιο» έναν λογαριασμό που φτάνει στο 3% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος και κάνουμε λάθος όταν ονομάζουμε «νέο μνημόνιο» -ή τροποποίηση του υπάρχοντος- τον επιπλέον λογαριασμό του 2%; Επειδή ο δεύτερος λογαριασμός μπορεί να μην έρθει ποτέ εφόσον η οικονομία πάει καλά; Αυτός ο λογαριασμός δεν συνιστά νέα συμφωνία με τους δανειστές και νέα δέσμευση της χώρας;

Εδώ και πολύ καιρό έχει αποδειχτεί περίτρανα ότι όσες διαφωνίες και αν έχουν οι δανειστές μεταξύ τους, στο τέλος -για τους δικούς τους λόγους και για τα δικά τους συμφέροντα-, τα βρίσκουν και καταλήγουν σε ενιαία στάση απέναντι στην Ελλάδα.

Δυστυχώς στην κοινή στάση των δανειστών η χώρα μας δεν αντιπαραθέτει μια ενιαία στάση των δημοκρατικών δυνάμεών της και είναι αρκετά αδύναμη έως και εντελώς ανίσχυρη να αλλάξει τα δεδομένα που εκείνοι δημιουργούν. Αυτή είναι η σκληρή αλήθεια. Ας την παραδεχτούμε και ας σταματήσουν οι ωραιοποιήσεις. Δεν πείθουν πια κανέναν.