Η πραγματική τραγωδία

Editorial: ΕΦ. ΣΥΝ.

Η αβεβαιότητα στο ελληνικό ζήτημα θα συνεχιστεί και μετά το Πάσχα, χωρίς κανείς να γνωρίζει αν και πότε θα υπάρξει «λευκός καπνός». Πρόκειται για έναν Γολγοθά που χωρίς αμφιβολία οδηγεί την ελληνική οικονομία σε ασφυξία.

Το βλέπουμε καθημερινά στην αγορά που έχει νεκρώσει και φάνηκε ακόμη περισσότερο από την κίνηση της κυβέρνησης να συγκεντρώσει τα ταμειακά αποθέματα δημοσίων οργανισμών στην Tράπεζα της Ελλάδoς. Πόσο αντέχουμε ακόμα; Μικρή σημασία έχει. Ζούμε με την ψυχή στο στόμα. Και αυτό δεν συμβάλλει στην πολιτική σταθερότητα.

Οποιος εκπλήσσεται από αυτά που συμβαίνουν, απλώς δεν έχει παρακολουθήσει με προσοχή τα πολιτικά δρώμενα από την κυβερνητική αλλαγή του Ιανουαρίου του 2015 και μετά.

Από τότε δηλαδή που έχασαν τον κυβερνητικό έλεγχο οι παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις και ήρθε στα πράγματα μια νέα κυβέρνηση με αριστερό πρόσημο και με ένα πρόγραμμα που υποσχόταν πολλά, εντός των τειχών βέβαια, αλλά πολύ διαφορετικά από ό,τι επέτρεπε η κατεστημένη, μέσα και έξω από τη χώρα, τάξη πραγμάτων.

Αυτή η κυβέρνηση έπρεπε να προσαρμοστεί γρήγορα. Και αυτό ακριβώς επιχειρείται εδώ και ενάμιση χρόνο. Με το μαστίγιο και το καρότο, με μικρές και μεγάλες ή αφόρητες πιέσεις, με υποσχέσεις, απειλές και εκβιασμούς, ζούμε την επιχείρηση της προσαρμογής του ευρωπαϊκού κακού παραδείγματος στην ευρωπαϊκή τάξη πραγμάτων. Οφείλουμε να μην έχουμε ψευδαισθήσεις σε τουλάχιστον δύο ζητήματα.

Το πρώτο αφορά τους δανειστές. Η γραμμή εκκίνησής τους είναι ίδια: τα συμφέροντά τους. Οι διαφωνίες τους οδηγούν πάντοτε σε συμβιβαστικό τελικό αποτέλεσμα, που ποτέ, μέχρι σήμερα, δεν είναι προς όφελός μας.

Η τελική στάση τους είναι ενιαία. Το δεύτερο –και ίσως το σοβαρότερο– είναι ότι, σε τελευταία ανάλυση, όλοι θέλουν την υπογραφή κάτω από τη συμφωνία για την αξιολόγηση να τη βάλει η τωρινή κυβέρνηση ως τελευταία λέξη του δικού της δράματος και του δράματος της Αριστεράς.

Μας περιμένουν πολλά ακόμα. Και ίσως τα χειρότερα δεν τα έχουμε δει. Βλέπουμε όμως να επιχειρείται, έστω και έμμεσα, μια «ισοπέδωση» του πολιτικού συστήματος, που αν πετύχει θα είναι πραγματική τραγωδία για τον τόπο.