ΤΡΙΤΗ ΜΑΤΙΑ: Τα αυτονόητα ΙΙ

Συντάκτης: Πέπη Ρηγοπούλου / Εφημερίδα των Συντακτών

Δεν ξέρω πόσοι Ελληνες και πόσες Ελληνίδες, απ’ όπου κι αν προέρχονται, έχουν σήμερα το κουράγιο να σκεφτούν αυτό που περνάει η Ελλάδα και από μια ευρωπαϊκή σκοπιά. Ούτε και πόσοι έχουν χρόνο να αναλογιστούν τι συνέβη ακριβώς τον Γενάρη του 2015, με έναν κόσμο σε εγρήγορση και με τη διάθεση να βοηθήσει αυτό που έμοιαζε να είναι μια ελπίδα αξιοπρέπειας.

«Ηρθα στην πρώτη μου φιλοκυβερνητική διαδήλωση», μου έλεγε μια φίλη, καθώς ξεροσταλιάζαμε έξω από τη Βουλή, πριν από μία ακόμα προσπάθεια να πείσουμε τους «θεσμούς», εμείς οι εκ πεποιθήσεως κριτικοί με τους θεσμούς, με το χιονόνερο να πέφτει, λίγο πριν από την «παράταση» του παιχνιδιού, που τους όρους της κατήγγειλε ο Μανώλης Γλέζος (500.000. ψήφοι) από τις Βρυξέλλες.

Αρχή μιας σειράς επεισοδίων αυτού που συνέβη τότε, «την πρώτη φορά Αριστερά», και έφτασε να είναι ένας εφιάλτης σήμερα. Πνιγμένοι από την αγωνία του ασφαλιστικού και του φορολογικού, των απολύσεων και των λουκέτων, αλλά και του προσφυγικού, τσακισμένοι από τις διαψεύσεις, σε μια πορεία ελεύθερης πτώσης άυλων και υλικών αξιών, είναι αρκετά αναμενόμενο ότι πολλοί από εμάς θα θεωρούσαν μια τέτοια αναψηλάφηση των συμβάντων πολυτέλεια.

Θυμάμαι μια γυναίκα που πουλάει μεταχειρισμένα ρούχα σε ένα μαγαζί όπου καταφεύγω μαζί με πολλούς ανέστιους, για να βρω μιας πεντάρας ομορφιά έστω και μεταχειρισμένη, να μου λέει μετά το δημοψήφισμα: «Ψήφισα όχι. Δεν θα ξαναψηφίσω ποτέ. Σκύβω το κεφάλι και προσπαθώ να επιβιώσω».

Και όμως. Η υπόθεση Ελλάδα και η υπόθεση ΣΥΡΙΖΑ υπήρξαν και συνεχίζουν να είναι σε καθοριστικό βαθμό και από διαφορετικές και αντικρουόμενες σκοπιές και υπόθεση ευρωπαϊκή.

Για πολλούς Ευρωπαίους, ιδίως του Νότου, αριστερούς, δημοκράτες ή πιο σωστά ανθρώπους με κοινωνική και προσωπική ευαισθησία, το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε μια ελπίδα και μια προοπτική.

Γι' αυτούς που βρίσκονταν στην αντίπερα όχθη, μια απειλή. Η κατακλείδα αυτής της ευρωπαϊκής διάστασης είναι απλή: η κυρίαρχη Ευρώπη των Βρυξελλών και του Βερολίνου ήταν αποφασισμένη και έτοιμη να τσακίσει παραδειγματικά μια ανταρσία που απειλούσε να πάρει τη μορφή επιδημίας.

Με μια έννοια το ότι θα έκαναν τα πάντα για να υποχρεώσουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε διαδοχικές υποχωρήσεις ήταν περισσότερο από αναμενόμενο. Οπως γνωρίσαμε στο πετσί μας, το πέτυχαν. Δεν ανήκω σε αυτούς που επιρρίπτουν όλη την ευθύνη στην ηγεσία του κόμματος της κυβερνώσας Αριστεράς.

Δεν είναι απλώς διότι μου λείπει η οργή που συνήθως χαρακτηρίζει όσους πίστεψαν παθιασμένα σε κάτι, πράγμα που δεν είναι η περίπτωσή μου. Και επί πλέον, από άποψη δεν συμμερίζομαι χαρακτηρισμούς του τύπου «προδοσία», «ξεπούλημα» κ.λπ.

Και αυτό διότι πιστεύω δύο πράγματα. Και οι μοιραίες προκλήσεις της προεκλογικής περιόδου και οι εξίσου μοιραίες συνεχείς υποχωρήσεις μετά από κάθε εκλογή, δημοψήφισμα κ.λπ. εξέφραζαν κάτι το ευρύτερο: ένα στρώμα στελεχών αριστερογενών και μη, για το οποίο, ακόμη και μη ιδιοτελώς, η κυβέρνηση, ή έστω η «συγκυβέρνηση» με τους «θεσμούς» ήταν πιο σημαντική από την εξουσία που θα οδηγούσε στην απελευθέρωση.

Καθώς και τα ψήγματα μιας ιδεολογίας της μικρής ομάδας του 3% στην ουσία ασύμπτωτης, αν όχι και αντίθετης με μια αριστερή πατριωτική ρητορική, ιδεολογίας που έκανε θαύματα (τύπου Φαμπρ) στα πεδία του πολιτισμού και της παιδείας.

Αριστη στο πεδίο της εσωτερικής επικοινωνιακής πολιτικής, τόσο που όταν σου λέει το τι έχει κατορθώσει νομίζεις ότι εσύ ζεις σε μια άλλη χώρα, η παρούσα κυβέρνηση, ακόμα και σήμερα, την ώρα που καταρρέει η οικονομική και όχι μόνον υπόσταση της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων, έχει καταφέρει να πνίξει την αγωνία των πιο πολλών σε έναν ακόμη καταιγισμό ακατανόητων όρων και αριθμών.

Με ένα στο διηνεκές μεταφερόμενο αίσιο τέλος. Αλλά η πραγματική οικονομία που αιμάσσει και αργοπεθαίνει είναι εδώ. Τα μαγαζιά που κλείνουν, τα λεφτά που λείπουν για τα πιο απαραίτητα, οι άνθρωποι που πεθαίνουν αβοήθητοι στα νοσοκομεία, η αγριότητα που έχει ενσκήψει στις σχέσεις των ανθρώπων δεν θα μπορέσουν να κρυφτούν πίσω από οποιοδήποτε επικοινωνιακό παραπέτασμα.

Και όλα θα κριθούν από το αν μια κρίσιμη μάζα πολιτών θα αντέξει να περάσει από τη συνείδηση της αδικίας στην απόφαση ότι υπάρχει εναλλακτική πορεία.