Συντάκτης: Σωτήρης Μανιάτης
Ζούμε στη χώρα όπου επικρατεί το θέατρο του παραλόγου. Ο Ιονέσκο στην καθημερινότητα. Στη χώρα της απόλυτης παράνοιας. Εκτός κι αν όλα συμβαίνουν με στόχο και σκοπό, ανεξάρτητα από το πρόσημο που δίνει καθένας. Αλλωστε σε τούτη τη χώρα εξακολουθεί κατά πώς φαίνεται να ισχύει το «ό,τι δηλώσεις είσαι»…
Οι υποστηρικτές της σημερινής συγκυβέρνησης όταν ήταν στην αντιπολίτευση έκαναν ή συμμετείχαν σε συγκεντρώσεις, πορείες, διαδηλώσεις και τις χαρακτήριζαν αυθόρμητες, αναμενόμενες, απόρροια της αντίδρασης του λαού, έλεγαν ότι δεν καπελώνονται από κόμματα και χρώματα, διοργανώνονται αυτόνομα, «πυροδοτούνται» από τον ίδιο τον λαό, εξαπλώνονται από τα σόσιαλ μίντια…
Τώρα όμως που τα κόμματα που υποστήριζαν βρέθηκαν στην εξουσία, κάθε αντίδραση είναι ξαφνικά υποκινούμενη από ξένα ή εγχώρια συμφέροντα αλλά και από την αξιωματική αντιπολίτευση, με την πιθανή σύμπραξη και άλλων κομμάτων. Σε κάθε γωνιά εξυφαίνεται και μια συνωμοσία.
Απαραίτητοι συμμετέχοντες, ορισμένοι επιχειρηματίες, μίντια της διαπλοκής και βεβαίως κάποιοι δημοσιογράφοι που, ενώ δεν τους ξεφεύγει τίποτα, τελευταίως βρίσκονται συνεχώς σε πλήρη… αδυναμία και συνήθως στριμωγμένοι. Ολα γίνονται με στόχο την ανατροπή της πρώτης, άντε δεύτερης, κυβέρνησης της Αριστεράς, που όμως «ατύχησαν και δεν θα είναι παρένθεση» και πάει λέγοντας…
Από την άλλη πλευρά, δεξιοί και κεντροδεξιοί της Ν.Δ. επιτίθενται στην υποτίθεται αριστερή κυβέρνηση ουσιαστικά γιατί κάνει πολιτική, ειδικά σε ορισμένα θέματα, με… πρόσημο κεντροδεξιό. Δηλαδή πράττει πολλά από τα οποία θα έκαναν κι εκείνοι αν ήταν στην εξουσία την οποία διεκδικούν, αλλά κάνοντας αντιπολίτευση έρχονται σε σύγκρουση με όσα πιστεύουν…
Οι κεντρώοι και κεντροαριστεροί σε ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ (και άλλες δυνάμεις της συμπαράταξης) εξαπολύουν επιθέσεις γιατί βλέπουν ουσιαστικά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ με γοργά βηματάκια (πείτε τα και αλματάκια και άλλες… ανεπίτρεπτες λεξούλες) επιχειρεί να καταλάβει τον λεγόμενο ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς. Προσεγγίζει ολοταχώς τους λεγόμενους σοσιαλδημοκράτες της Ευρώπης και βλέπουν να χάνουν τον χώρο αναφοράς τους που δεν κατάφεραν τα τελευταία τέσσερα-πέντε χρόνια να ανασυγκροτήσουν και να εκπροσωπήσουν…
Για το Ποτάμι και τις άλλες… φιλελεύθερες δυνάμεις τα πράγματα είναι κάπως πιο περίπλοκα, καθώς υπάρχουν φυγόκεντρες δυνάμεις και μάλιστα προς διάφορες κατευθύνσεις. Και υπό αυτές τις συνθήκες κανείς δεν ξέρει πότε, πού και προς τα πού θα κάτσει η μπίλια…
Η συγκυβέρνηση έκανε ένα δημοψήφισμα υποστηρίζοντας το «ΟΧΙ», με το οποίο συντάχτηκε ευρύτατη πλειοψηφία (61%), αλλά τελικά το… ξανασκέφτηκε και έπραξε όσα εκπροσωπούσε ουσιαστικά το μειοψηφικό «ΝΑΙ».
Τώρα στελέχη τους λένε –και μάλιστα με τρόπο χοντροκομμένο και προφανώς πολιτικά επιλήψιμο, καθώς είναι απόλυτα διχαστικός– ότι ψηφίστηκαν για να επιβαρύνουν τους «μενουμευρωπαίους».
Δηλαδή, έκαναν... «τριπλό τόλουπ», στήριξαν τις θέσεις των «μενουμευρωπαίων», ψηφίστηκαν γι’ αυτό, αλλά με στόχο και σκοπό να επιβαρύνουν αυτούς με την άποψη των οποίων συντάχτηκαν για να ξαναεκλεγούν! Τόμπολα!
Εκτός του ότι δεν μας… εκμυστηρεύονται τον μαγικό τρόπο με τον οποίο ξεχωρίζουν τους πρώτους από τους δεύτερους ώστε να επιβαρύνουν μόνον αυτούς, δεν μας εξηγούν και πώς επιτυγχάνεται αυτό με αυξήσεις: έμμεσων φόρων, ΦΠΑ, φόρου πετρελαίου, ΕΦΚ μπίρας και πάει λέγοντας και κλαίγοντας…
Την ίδια ώρα, υπουργοί, κυβερνητικά στελέχη και βουλευτές ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝ.ΕΛΛ. έχουν αρχίσει να βιώνουν όσα περνούσαν τα στελέχη προηγούμενων κυβερνήσεων, Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ. Οπου βρεθούν κι όπου σταθούν υπάρχουν αντιδράσεις. Οπως και τότε πάντως, έτσι και τώρα είναι ξεκάθαρο ότι δεν μπορεί να συμβαίνουν τέτοιες καταστάσεις.
Δεν μπορεί να γίνονται ανεκτές ή να παρακινούνται. Και δεν υπάρχουν «ναι μεν αλλά», ό,τι κι αν συνέβαινε στο πρόσφατο παρελθόν. Δεν μπορεί να μην επιτρέπεται στον άλλο να μιλήσει, να εκφράσει ελεύθερα την άποψή του, ούτε να επικροτούνται βίαια έστω και λεκτικά- επεισόδια.
Οπως βέβαια δεν μπορεί να συνεχιστεί και η τακτική της συγκυβέρνησης - για καθετί που συμβαίνει τα στελέχη της να το γυρίζουν στο «κι εσείς βασανίζατε τους μαύρους». Πέραν όλων των άλλων δεν αρμόζει σε στελέχη της Αριστεράς που βρίσκονται σε αυτήν την κυβέρνηση…
Συνεπώς, αν αποφασίσουμε να αντιδράσουμε και να συμμετάσχουμε σε κάποια διαδήλωση είμαστε υποκινούμενοι από όσα προαναφέραμε και συμμετέχουμε (εν γνώσει ή άθελά μας, καθότι και πιθανόν… ηλίθιοι για ορισμένους) σε ευρύτερο σχέδιο συνωμοσίας για την αποδόμηση της κυβέρνησης. Τέρμα οι αυθόρμητες συγκεντρώσεις.
Το έχουν κανονίσει το αυθόρμητο οι συγκυβερνώντες, όπως έλεγε κι ο αξέχαστος Παπαγιαννόπουλος ως Γκρούεζας στο «Υπάρχει και φιλότιμο» στον Μαυρογιαλούρο-Κωνσταντάρα: «Το έχω κανονίσει και το αυθόρμητο, κύριε υπουργέ…» Αν δεν συμμετάσχουμε πάλι, έχουμε ταυτιστεί με το νέο κυβερνητικό… κατεστημένο.
Και άντε βγάλε άκρη. Μήπως να... κάνει η μάνα να ξεμπερδεύουμε;
No comments:
Post a Comment