H Eυρώπη και το ηλιοστάσιο

Συντάκτης: Γιώργος Σταματόπουλος      

Hλιοτρόπιο. Φως. Γαλήνη. Γονιμότητα. Αλλιώς: ηλιοστάσιο, πόζα της Γης, παρατήρηση, κεντρομόλες και φυγόκεντρες δυνάμεις. Έλξη. Βαρύτητα. Εποχές. Φρούτα, χυμοί, γεύσεις, χ(ρ)ωματοπαίγνια, ίλιγγος. Ζαλίζουν όλα αυτά; Δεν θα ’πρεπε να στενοχωριόμαστε όσοι τουλάχιστον προσπαθούμε να σταθούμε έξω από την (ολοκληρωτικού τύπου) βιοπολιτική του συστήματος, απέναντι από την τυραννία των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης.


Τι σκ... κάνουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες, οι περίφημοι δανειστές; Αποφάσισαν, απλώς, ότι είναι οι κυρίαρχοι, έξω από νομικές, δικαιικές δεσμεύσεις, μακριά από τη δημοκρατικότητα της λογοδοσίας και πιθανής αναπομπής της απόφασής τους στο δίκαιο και στον νόμο.

Αυτοί οι διάπυροι κήρυκες της ελεύθερης διακίνησης ανθρώπων - ιδεών - εμπορευμάτων, αυτοί οι ίδιοι ανατρέπουν τη διακήρυξη της ελευθερίας της Ευρώπης, πράττοντες με σκανδαλωδώς αντίθετες έννοιες, όπως αποκλεισμός, φράχτες στα εθνικά σύνορα, αστυνομικές επεμβάσεις, υποστήριξη των στρατιωτικών επεμβάσεων σε Αφρική και Μέση Ανατολή κ.ά.

Αυτοί οι υποτίθεται υπέρμαχοι των θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου, οι δήθεν υπερασπιστές των κανόνων του διεθνούς δικαίου, αυτοί οι στυγνοί γραφειοκράτες, αρνούνται να χαράξουν μια κοινή ευρωπαϊκή πολιτική ασύλου και προσφεύγουν στα γνωστά: καταστολή, καταστολή, καταστολή.

Πάει η Ευρώπη που κάποιοι ονειρεύονταν· και αυτό έτσι, επειδή κάποιοι αποφάσισαν(!) ότι είναι κυρίαρχοι, πάνω από τον νόμο και τη δημοκρατία. Αλλά γι’ αυτό φταίει όχι τόσο η ραθυμία και η εθελοδουλία των πολιτών όσο το ίδιο, το πολιτικό σύστημα που πολύ εύκολα πλέον δίνει το δικαίωμα στις κυβερνήσεις να μετατρέπονται εν ακαρεί από κοινοβουλευτική δημοκρατία σε ολοκληρωτικό καθεστώς· μα πολύ εύκολα - και ανώδυνα (και αντιστρόφως...).

Τώρα μάλιστα που η Αριστερά έπαψε να είναι το φόβητρο (κάποτε γόητρο για μερικούς), τώρα που εξαφανίστηκαν οι διαχωριστικές γραμμές, τώρα που όλοι πίνουν νερό στο όνομα της ανάπτυξης και του χρήματος (και ας ταξιδεύει μαθηματικά η ανθρωπότητα προς τον πλήρη εκφασισμό της), τώρα λοιπόν η απόφαση των γραφειοκρατών συνιστά χάραξη δικαίου και ουδείς αντιδρά, εάν εξαιρέσουμε μερικά κοινωνικά κινήματα και αυτούς που παράγουν καθημερινά πολιτική μόνοι τους, στους δρόμους.

Η αλληλεγγύη στη βάση αποφέρει καρπούς, αποτελέσματα­· τα εθνικά κράτη είναι ανίκανα για οτιδήποτε (είπαμε εκτός της καταστολής).

Η Ευρώπη των μεγάλων διανοητών, των επαναστάσεων και των δικαιωμάτων, η Ευρώπη του Διαφωτισμού δολοφονεί τους πρόσφυγες αντί να τους ενσωματώσει. Η Ευρώπη εξοπλίζεται για να αντιμετωπίσει άνοπλους ικέτες· τι θλιβερή κατάντια για την Ιστορία της και τον πολιτισμό της...

Οι πρόσφυγες ξεγύμνωσαν την Ευρώπη· έγινε (;) κατανοητό από όλους μας ότι δεν έχει πλέον επαφή με βαθιές, ανθρώπινες, διαιώνιες αξίες. Τι πιο φριχτό; Δεν ενδιαφέρεται καν για τον άνθρωπο, για την ανθρώπινη ζωή· εύκολα θανατώνει. Οσο, όμως, κι αν εξοπλιστεί, δεν φαίνεται να αργεί η στιγμή που θα καταρρεύσει.

Επειδή το γνωρίζει αυτό είναι έτοιμη να προβεί στα μεγαλύτερα εγκλήματα προκειμένου να σώσει τους εκλεκτούς της ή την τάχα μου ευτυχία των κατοίκων της. Τι μένει; Ισως να αποφασίσουμε και εμείς -αυθαίρετα, αλλά με νομική ισχύ- ότι δεν είμαστε δούλοι, άρα, αυτομάτως, ελεύθεροι.