Μακεδονικοί χαλβάδες

*της Βίκυς Σαμαρά, αρχισυντάκτριας του Πολιτικού Τμήματος του NEWS 247.

Αντί πολιτικών καυγάδων προς εσωτερική κατανάλωση, θα ήταν πιο συνετό να ασχοληθεί ο πολιτικός κόσμος με το δράμα των προσφύγων και των Ελλήνων που εξακολουθούν και υποφέρουν από την κρίση.

Αίφνης το πολιτικό σκηνικό της χώρας έγινε άνω- κάτω λίγες ώρες πριν (μία ακόμη) Σύνοδο Κορυφής και με τη διαπραγμάτευση (ακόμη) σε εξέλιξη. Τα ερωτήματα που απασχολούν τους πολιτικούς (και το δημοσιογραφικό κόσμο) από προχθές το βράδυ πολλά: Θα αντέξει η συγκυβέρνηση Τσίπρα- Καμμένου; Αν όχι, θα βρεθούν νέοι πρόθυμοι προς συγκυβέρνηση; Η ΝΔ τελικά θα επιμείνει μέχρι τέλους στο αίτημα για παραίτηση ή του Μουζάλα ή του Καμμένου; Ποιος θα κερδίσει ή θα χάσει είτε προς τα δεξιά είτε προς τα αριστερά;

Τα ερωτήματα αυτά μάλλον όμως δεν απασχολούν τους πρόσφυγες που βουλιάζουν στις λάσπες της Ειδομένης, ούτε τους Έλληνες που εξακολουθούν να λυγίζουν υπό το βάρος της οικονομικής κρίσης και των μνημονιακών πολιτικών. Και ενώ στο Χίλτον συζητούνται σημεία και τέρατα, με το ΔΝΤ για άλλη μία φορά να εμμένει ιδεοληπτικά σε μέτρα, μέτρα, μέτρα, στην Ευρώπη δε φαίνεται να σοβαρεύεται κανείς όσον αφορά στο προσφυγικό και μία απόφαση (που να εφαρμοζόταν κιόλας) φαίνεται και σε αυτή τη Σύνοδο απίθανη. Κυρίως διότι η Τουρκία ζητά τη βίζα που Γάλλοι και Γερμανοί δε θέλουν να δώσουν, ενώ η πλειοψηφία των κρατών- μελών με προεξάρχουσα την ομάδα Βίσεγκραντ θα κάνει πάλι την εμφάνιση της.

Η χώρα μας φυσικά δεν επιθυμεί να δοθεί γη και ύδωρ στην Άγκυρα για να κλείσει μία συμφωνία με αμφίβολη εφαρμογή. Όμως όσο καθυστερεί η Ευρώπη να λάβει αποφάσεις, ελλοχεύει ο κίνδυνος δημιουργίας τετελεσμένων. Και εάν η ΕΕ εμφανίζει τάσεις αυτοκτονίας με το προσφυγικό, εμείς από την πλευρά μας πρέπει να δώσουμε τη μάχη, με γνώμονα τα ανθρωπιστικά, ευρωπαϊκά ιδεώδη, γιατί μόνο σε αυτά έχουμε και εμείς, όχι μόνο οι πρόσφυγες, να ακουμπήσουμε.

Παρεπιπτόντως να πάρουμε κάποτε χαμπάρι ότι σημασία δεν έχει πως λέμε εμείς την ΠΓΔΜ, αλλά πως τη λένε όλοι οι υπόλοιποι, όχι για να το αποδεχθούμε αλλά για να το χειριστούμε σοβαρά.