Η αποτοξίνωση της οικονομίας από τους δανεισμούς απαιτεί μετωπική σύγκρουση με το σύστημα

Συντάκτης: Γιάννης Δαμέλλος

Όποιοι σας υπόσχονται ότι σύντομα θα επιστρέψετε σε κάποια μορφή ανάπτυξης, επειδή θα διευθετηθεί ένα μικρό μέρος του τεράστιου χρέους της Ελλάδας, σας κοροϊδεύουν. Όποιος γνωρίζει τί σημαίνει αποτοξίνωση, γνωρίζει και πόσο δύσκολο είναι να την εφαρμόσεις. Ο δανεισμός είναι εξάρτηση. Και για να λέμε την αλήθεια, μόνο η συνολική ρήξη με το τοξικό σύστημα των δανειστών μπορεί να φέρει κάποιο αποτέλεσμα, κι αυτό αν ολόκληρη η κοινωνία υπογράψει ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο που θα οδηγήσει σε σύγκρουση με το κατεστημένο που υπηρετούσε μέχρι σήμερα. Ποιος είναι διατεθειμένος να κάνει αυτές τις θυσίες στην Ευρώπη και στην Ελλάδα; Αυτό θα πρέπει να αναρωτηθείτε. 

Πώς θα βγούμε από τα μνημόνια; Αυτό αναρωτιέται ο Έλληνας κάθε μέρα γιατί το μνημόνιο είναι από μόνο του ένας κόφτης, όχι μόνο δαπανών, αλλά ελπίδων, ειδικά για τους νεότερους. Φαίνεται λοιπόν ότι, από τότε που η Ελλάδα μπήκε στην εποχή των μνημονίων, η έξοδος από την κρίση είχε συνδεθεί με την επιστροφή στο δανεισμό από τις διεθνείς αγορές. Ο σημερινός πρωθυπουργός, όπως είπε και στην τελευταία του συνέντευξη, προσδοκεί να βγούμε στις αγορές το 2017, και να τελειώνουμε με το μνημόνιο το 2018, αλλά για να γίνει κάτι τέτοιο θέτει ως σημαντικότερη προϋπόθεση την οριστική διευθέτηση του χρέους. 

Πολλοί μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν ότι αν μειωθεί σημαντικά το χρέος, είναι λογικό να έχει ως συνέπειά και την επιτυχημένη και σταθερή επάνοδο της Ελλάδας στις αγορές. Και τονίζουν ότι μια μακρύτερη περίοδος σταθερότητας θα δώσει τη δυνατότητα σε εγχώρια και σε ξένα κεφάλαια να προχωρήσουν σε επενδύσεις και να αρχίσει η αντίστροφη πορεία προς κάποια μορφή ανάπτυξης. Όμως κάτι τέτοιο απαιτεί βαθύ κούρεμα, όχι ελάφρυνση. Και χωρίς να θέλω να γίνω κυνικός, ο Σόιμπλε και το σύστημα των Ευρωπαίων τραπεζιτών που κρατούν το χρέος μας στα χέρια τους πρέπει να πουλήσουν αυτό το κούρεμα στους Γερμανούς ψηφοφόρους και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Που εδώ και δύο χρόνια έχει συσπειρωθεί ιδεολογικά και οικονομικά εναντίον μας. Προσωπικά, δεν πιστεύω ότι ο Σόιμπλε θέλει να μας σώσει. Αλλά...

Μακάρι να γίνει ένα βαθύ κούρεμα και οι προσδοκίες της κυβέρνησης να ευοδωθούν. Θα το δούμε σύντομα. Όμως, όπως υποστηρίζουν πολλοί αναλυτές, το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας δεν θα λυθεί. Ακόμη δεν θα παράγουμε τίποτα, εκτός από υπηρεσίες, ακόμη θα είμαστε υπερχρεωμένοι, και ακόμη δεν έχει κλείσει ο κύκλος των αέναων δανεισμών. Ακόμη χειρότερα, η εμπιστοσύνη των αγορών θα επιστρέψει μόνο αν υποταχτούμε πληρώς στις επιταγές της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που εφαρμόζεται πλέον σε κάθε γωνιά του πλανήτη (θεσμικά ή πραξικοπηματικά) εις βάρος των εργαζομένων και του κοινωνικού κράτους. Το εσωτερικό πραξικόπημα κατά της Ρούσεφ και η κατάληψη της εξουσίας από ένα ακόμη διεφθαρμένο τσιράκι των αγορών στη Βραζιλία, θυμίζει ό,τι έγινε εδώ με τον Παπαδήμο. Η αποσταθεροποίηση της Βενεζουέλας το ίδιο. 

Πραγματικά, πιστεύει ο πρωθυπουργός ότι η πρώτη φορά Αριστερά έχει τη δυναμική να εναντιωθεί σ' αυτό το σύστημα; Αν δεν ξεφορτωθείς την καμπούρα από την πλάτη σου δεν θα ορθοποδήσεις ποτέ. Κι η καμπούρα είναι το χρέος που δεν μπορείς πια να ξεπληρώσεις και το νόμισμα που δεν μπορείς να υποτιμήσεις. Η μόνη λύση είναι η συνολική ρήξη με το νομισματικό σύστημα και η διαγραφή του χρέους. Ήταν, είναι και θα είναι. Ποιος όμως είναι διατεθειμένος να κάνει αυτή την υπέρβαση στην Ελλάδα; 

Όταν ο Διογένης αποφάσισε να ζήσει στο πυθάρι του, έκοψε τον ομφάλιο λώρο του με το σύστημα. Ελεύθερος πλην φτωχός, δίδασκε ότι ευτυχία του ανθρώπου βρίσκεται στη φυσική ζωή και πως μόνο με την αυτάρκεια, τη λιτότητα, την αυτογνωσία και την άσκηση μπορεί κανείς να την εξασφαλίσει. Πόσοι Διογένηδες υπάρχουν σήμερα στην Ελλάδα; Πόσοι είναι διατεθειμένοι να πολεμήσουν για τα ιδανικά του; Πόσοι εντέλει Έλληνες είναι διατεθειμένοι να παλέψουν για τη Δημοκρατία που εξαφανίζεται σε παγκόσμιο επίπεδο από την επίθεση της νεοφιλελεύθερης οικονομίας; 

Χωρίς συνολική ρήξη με το σύστημα δεν πετυχαίνουμε τίποτα. Νομίζετε πως δεν το γνωρίζει αυτό ο πρωθυπουργός; Προέρχεται από το ΚΚΕ, μην το ξεχνάτε. Όμως επέλεξε πέρυσι να παραδοθεί στον ιερέα της γερμανικής οικονομικής θεολογίας για να διαχειρισθεί την αρρώστια της ελληνικής οικονομίας "ιδεολογικά και με το μικρότερο κόστος για τους Έλληνες". Και μπορεί να έσωσε τη ΔΕΗ, την ΕΥΔΑΠ και τον Παρθενώνα από τα χέρια των Γερμανών για την ώρα, αλλά έχει βγάλει στη διατίμηση το μέλλον των νέων Ελλήνων. Τι να το κάνω λοιπόν, αν ένας οικογενειάρχης μπορεί ακόμη να πληρώσει φθηνότερο ρεύμα από το Γερμανό, αλλά δεν μπορεί να ταίσει την οικογένειά του και αναγκάζεται να στείλει τα παιδιά του στην ξενιτιά; Και πόσο θα περιμένω μέχρι η Ισπανία να ξεσηκωθεί, να αντιδράσει η κοιμισμένη Γαλλία, ή να βγει από την ψευδαίσθηση η υπερχρεωμένη ωρολογιακή βόμβα που λέγεται Ιταλία; Και ποιος στην τελική ανάλυση μου εγγυάται ότι οι Ισπανοί, οι Ιταλοί και οι Γάλλοι θα αντισταθούν και δεν θα γίνουν κι εκείνοι θύματα εκβιασμών, αποσταθεροποιήσεων και ακόμη μεγαλύτερης λιτότητας;

Ο ΤΟΠΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΤΕΞΕΙ ΑΛΛΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ.ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΙΣ ΤΥΧΕΣ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ. ΤΩΡΑ, ΠΡΙΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ. ΟΣΟ ΠΕΡΝΑΕΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟΤΕΡΑ.